Λίγα πράγματα στη ζωή είναι απολύτως δίκαια για όλους. Λίγα είναι τα πράγματα που, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, θρησκείας, οικονομικής κατάταξης και ιεραρχίας, θα πραγματοποιηθούν. Όλοι ζούμε, όλοι θα πεθάνετε και, δίχως πάσης αμφιβολίας, όλοι θα γνωρίσουμε το κέρατο στην ενεργητική, ή στη παθητική του φωνή. Η ζωή, ο θάνατος και η καύλα δεν ελέγχονται, δεν μπορείς να τα σταματήσεις ή να τα περιορίσεις. Απλά δεν μπορείς.
Η ζωή είναι μια καύλα. Γεμάτη λάθη, γεμάτη βάσανα και πόνο, αλλά παραμένει ζωή. Και κατ’ επέκταση παραμένει καύλα.
Είναι λάθος να επιλέγει κάποιος να «σπάσει» τους δεσμούς μιας σχέσης απλά με την παρουσία του εκεί, αλλά είναι ακόμα πιο κατακριτέο το να αφήνεις τη σχέση σου να βαλτώνει, να παρακαλάει για οξυγόνο, να εκλιπαρεί για κάποια ξαφνική αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης.
Δεν είναι απαραίτητο ότι όποιος «χωθεί» ανάμεσα σε ένα ζευγάρι είναι βέβηλος και μανιώδης εχθρός της λογικής.
Σκέψου να είσαι ερωτευμένος με κάποιον, να αγωνιάς τα λεπτά που δε μιλάτε έστω στο messenger, να κοκκινίζει το αυτί σου από τα πολύωρα τηλεφωνήματα και τα πόδια σου να ιδρώνουν από τα συνεχή περπατήματα κατά τη διάρκειά τους. Σκέψου αυτόν τον κάποιον να κλαίει γοερά, να χτυπιέται σε τοίχους, να τσακώνεται με δαίμονες και συνείδηση, με πεπρωμένο και επιθυμίες. Αυτόν τον άνθρωπο που εσύ αγαπάς, αλλά δεν είστε μαζί, αυτόν τον άνθρωπο που γουστάρεις να περνάς μαζί του έστω και ελάχιστα δευτερόλεπτα μέσα στη μέρα, αυτόν τον άνθρωπο που σε κάνει, ίσως και ασυναίσθητα, να λιώνεις σε κάθε παιχνίδι της φωνής του, σε κάθε χαμόγελο και βλέμμα. Αλλά δεν είστε μαζί…
Κάποιες σχέσεις ίσως δεν είναι γραφτό να υλοποιηθούν, ίσως δεν είναι γραφτό να γίνουν σχέσεις, παρά να αρκεστούν σε πλατωνικούς έρωτες, «θα…» και χαμένα όνειρα. Ίσως πάλι να έχουν διαπλάσει άλλες σχέσεις, με λιγότερο πάθος, με φως που θα σβήσει σύντομα, με μέλλον ισχνό και σκοτεινό. Αλλά εσύ θέλεις να της προσφέρεις πίσω το φως που έχασε, να εκδιώξεις το σκοτάδι του παρελθόντος και να ποτίσεις την επόμενη μέρα μαζί της. Ίσως…
Το ξέρεις ότι και αυτή σε θέλει, το νιώθεις σε κάθε σου κύτταρο, σε κάθε στιγμιαίο χαμόγελο, σε κάθε κουβέντα, κάθε λεπτό. Το ξέρεις. Και αποφασίζεις να της κρατήσεις το χέρι, να της το σφίξεις καλά στο δικό σου, να της ψιθυρίσεις πως δεν είναι μόνη, πως ό, τι της συμβεί, θα συμβεί και σε σένα. Σε κοιτάει και την κοιτάς. Σε φιλάει και τη φιλάς…
Δεν ξέρω αν είναι λύτρωση, αν είναι απλά καύλα και ενθουσιασμός. Μπορεί να είναι απλά εγωισμός, να σε κατατρώει το υπερεγώ της Μαίρης των Χατζηφραγγέτα, να θέλεις να το «φας» και εσύ. Ίσως να θες να την προστατεύσεις, να την περιλούσεις με το αφρόλουτρο του έρωτα, να της χαρίσεις στιγμές που θα έπρεπε να της είχαν χαριστεί.
Συνεχίζεις να τη φιλάς, να ενώνεις το στόμα σου με το δικό της, τη δική σου ψυχή με τη δική της. Είσαι σίγουρος πως δεν έχει τύψεις για αυτό που κάνει, πρέπει να γνωρίζει πως η βρώμα του θανάτου της σχέσης της ευθύνεται για όλα. Το γνωρίζεις εσύ, το γνωρίζουν όλοι.
Ίσως να μην είστε μαζί ποτέ. Ίσως να το μετανιώσει, να γυρίσει στη σχέση της, να κουρνιάσει στα βρώμικα νερά της και να συνηθίσει εκεί. Σταματάς, τραβάς το πρόσωπό σου απότομα από το δικό της, σχεδόν τρομάζει. Σου λέει πως σε θέλει, πως πάντα σε ήθελε. Της γνέφεις καταφατικά, σου ξεφεύγει ένα χαμόγελο. Το βλέπει και το φιλάει.
Η ζωή είναι καύλα…
