Ο χορός και ο κινηματογράφος είναι δύο τέχνες άρρηκτα δεμένες, με πολλές ταινίες να εστιάζουν σε χορευτές, αλλά και μέσω του musical, που σαν είδος μας χάρισε κάποιες από τις πιο καλογυρισμένες και αναγνωρίσιμες χορευτικές σκηνές της μεγάλης οθόνης. Σήμερα θα εστιάσουμε περισσότερο σε σκηνές χορού από ταινίες που δεν τον έχουν ως κεντρικό τους θέμα, με εξαίρεση κάποιες χαρακτηριστικές σκηνές από musical!
«Singin’in the Rain» των Stanley Donen και Gene Kelly (1952)
Η διασημότερη σκηνή ενός από τα καλύτερα musical στην ιστορία εκπέμπει εντελώς ανέμελη και χαρούμενη διάθεση, με τον πρωταγωνιστή της ταινίας Gene Kelly, στο ρόλο ενός ηθοποιού του βουβού κινηματογράφου που προσπαθεί να επεκταθεί και στις ομιλούσες ταινίες, να κάνει ακριβώς ό,τι λέει ο τίτλος της ταινίας: να χορεύει και να τραγουδάει στη βροχή! Μπορεί βέβαια η βροχή να ήταν τεχνητή και η συγκεκριμένη σκηνή να προετοιμαζόταν μια ολόκληρη μέρα, αλλά αυτό που δεν είναι καθόλου εμφανές στο τελικό αποτέλεσμα είναι το γεγονός ότι ο Kelly ήταν άρρωστη με υψηλό πυρετό τη μέρα εκείνου του γυρίσματος, και παρ’όλα αυτά κατάφερε να φέρει εις πέρας αυτή την εμβληματική σκηνή, χωρίς καν να χρειαστεί να τη γυρίσει έστω και δεύτερη φορά!
«Funny Face» του Stanley Donen (1957)
Σε ένα ακόμη από τα πιο χαρακτηριστικά musical των ’50s, και αυτό σκηνοθετημένο από τον Stanley Donen, συμπρωταγωνιστούν ο Fred Astaire, ένας από τους ανθρώπους που πρώτοι έφεραν το χορό στον κινηματογράφο, και η Audrey Hepburn, που είχε σπουδάσει χορό πριν γίνει τελικά ηθοποιός. Ο Astaire υποδύεται έναν φωτογράφο μόδας και η Hepburn μια… διανοούμενη beatnik υπάλληλο βιβλιοπωλείου που πείθεται από εκείνον να γίνει μοντέλο, αφού η πρότασή του περιλαμβάνει κι ένα ταξίδι στο Παρίσι, την πόλη όλων των φιλοσόφων που θαυμάζει. Στο Παρίσι διαδραματίζεται και η παραπάνω σκηνή, με την Audrey να διακηρύττει στον Astaire ότι θεωρεί το χορό μια μορφή έκφρασης που δε χωράει κανόνες, και στη συνέχεια να του το αποδεικνύει, κάνοντας ό,τι της έρθει στο κεφάλι!
«The Blues Brothers» του John Landis (1980)
Στην κωμωδία/cult classic των John Belushi και Dan Aykroyd, εμπνευσμένη από σκετσάκια στο «Saturday Night Live», είχαν εμφανιστεί τεράστια ονόματα της R&B, της soul και των blues, και μερικοί από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών: ανάμεσά τους ο James Brown, η Aretha Franklin και ο Ray Charles. Ο τελευταίος υποδυόταν τον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος μουσικών οργάνων, που κάθεται στο πιάνο για να τραγουδήσει το «Shake a Tail Feather» και ξαφνικά ένα πλήθος ανθρώπων στο δρόμο που κανείς δεν ξέρει πώς τον ακούνε αρχίζει μια ξέφρενη, αυθόρμητη χορογραφία!
«The Breakfast Club» του John Hughes (1985)
Σε μια από τις καλύτερες νεανικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, πέντε εντελώς διαφορετικοί τύποι εφήβων που μάλλον υπάρχουν σε κάθε σχολείο παντού, αναγκάζονται να περάσουν ένα Σάββατο τιμωρημένοι στο σχολείο τους και να γράψουν μια έκθεση για το ποιοι νομίζουν ότι είναι. Μέσα στις λίγες ώρες που περνάνε μαζί, ανακαλύπτουν πολλά για αυτό ακριβώς το θέμα και καταφέρνουν να ταυτιστούν ο ένας με τον άλλον με τρόπους που ποτέ δε θεωρούσαν πιθανούς. Και φυσικά, ποιος θα μπορούσε να είναι καλύτερος τρόπος να αφήσουν όσα τους χωρίζουν πίσω τους και να εκφράσει ο καθένας την προσωπικότητά του από το χορό; (Σύμφωνα με το σενάριο, μόνο η Molly Ringwald θα χόρευε, αλλά επειδή δεν αισθανόταν άνετα, ο John Hughes έπεισε όλο το cast να το κάνει.)
«Dirty Dancing» του Emile Ardolino (1987)
Εδώ πρόκειται για ταινία που είχε ως κεντρικό της θέμα το χορό, όπως φαίνεται άλλωστε κι από τον τίτλο: στη δεκαετία του ’60, η Baby (Jennifer Grey) περνάει το καλοκαίρι της σε ένα τουριστικό θέρετρο με την οικογένειά της και σταδιακά ερωτεύεται και το χορό αλλά τον καθηγητή που της τον διδάσκει (Patrick Swayze). Αν και υπάρχουν πολλές αξιομνημόνευτες σκηνές χορού στην ταινία, που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία από την πρώτη της προβολή, σίγουρα η πιο χαρακτηριστική είναι η τελευταία. Το ζευγάρι μας έχει πια συντονιστεί πλήρως και χορεύει για μια τελευταία φορά μπροστά σε όλους, με soundtrack το «I’ve Had the Time of my Life», που αν και ήταν πιο αντιπροσωπευτικό της εποχής που γυρίστηκε η ταινία παρά εκείνης στην οποία διαδραματιζόταν, απέσπασε Όσκαρ και Grammy.
«Άρωμα Γυναίκας» του Martin Brest (1992)
Στο ρόλο που του χάρισε το πρώτο του και μοναδικό μέχρι στιγμής Όσκαρ, ο Al Pacino υποδύθηκε έναν πρώην αξιωματικό του στρατού που έχει χάσει την όρασή του. Στον μαθητή (Chris O’Donnell) που ανέλαβε να τον φροντίζει για ένα σαββατοκύριακο, αρχικά δείχνει ένα απότομο και δύστροπο πρόσωπο, αλλά αφού τον τραβάει σε μια αναπάντεχη εκδρομή στη Νέα Υόρκη και όσο περνάει χρόνο μαζί του, αρχίζει να αποκαλύπτει μια πολύ πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά. Αν έχει μείνει μια σκηνή από αυτή την ταινία, είναι σίγουρα αυτή του tango που χορεύει ο Pacino με την Gabrielle Anwar υπό τους ήχους του «Por una cabeza», μια σκηνή που ήταν αποτέλεσμα δυο εβδομάδων προβών και τριών ημερών γυρισμάτων.
«Pulp Fiction» του Quentin Tarantino (1994)
Ο John Travolta είχε χορέψει ήδη στο «Grease» και στο «Saturday Night Fever», αλλά φυσικά ο ρόλος του στο «Pulp Fiction» δεν είχε καμία σχέση με αυτό. O Vincent Vega και η Mia Wallace (Uma Thurman) έχουν βγει για ένα βράδυ σε ένα εστιατόριο γεμάτο από καρικατούρες των ’50s, κι εκείνη επιμένει να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό twist του μαγαζιού και να κερδίσουν το τρόπαιο. Εμπνευσμένη από παλιότερες ταινίες, και κυρίως από το «8 1/2» του Federico Fellini, η σκηνή που χορεύουν το «You Never Can Tell» του Chuck Berry είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για το τι θα γίνει με το βραβείο!
«Chicago» του Rob Marshall (2002)
Ένα από τα πιο αξιόλογα musical όλων των εποχών, το «Chicago», που αφηγείται τις περιπέτειες και τις απεγνωσμένες προσπάθειες της Roxie (Renee Zellweger) και της Velma (Catherine-Zeta Jones) να γίνουν διάσημες την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, είχε πολλές αξιοσημείωτες σκηνές χορού. Όμως μία που ίσως έκλεψε την παράσταση λίγο περισσότερο από άλλες ήταν αυτή του «Cell Block Tango», με τις δύο πρωταγωνίστριες να έχουν βρεθεί στη φυλακή και τις… αμετανόητες συγκρατούμενές τους να διηγούνται η καθεμία την προσωπική της ιστορία.
«Περηφάνεια και Προκατάληψη» του Joe Wright (2005)
Ο χορός παίζει συχνά σημαντικό ρόλο σε ταινίες εποχής, με τους πρωταγωνιστές είτε να γνωρίζονται, είτε να ερωτεύονται υπό τους ήχους ενός βαλς, και η κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος της Jane Austen δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Με τη διαφορά ότι εδώ ο σκηνοθέτης Joe Wright άλλαξε λίγο τους κανόνες και βάζοντας την Elizabeth Bennett (Keira Knightley) και τον κύριο Darcy (Matthew Macfadyen) να λύσουν τις διαφορές τους μέσα από ένα χορό, που τελικά τους φέρνει πιο κοντά και τους δίνει την εντύπωση ότι όλοι οι άλλοι στην αίθουσα έχουν εξαφανιστεί.
«Μαύρος Κύκνος» του Darren Aronofsky (2010)
Και για να κλείσουμε με μια ταινία που περιστρέφεται εξολοκλήρου γύρω από μια χορεύτρια, η Natalie Portman σε έναν από τους σπουδαιότερους ρόλους της καριέρας της, ερμηνεύει μια αφοσιωμένη μπαλαρίνα με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Αφού κερδίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Λίμνη των Κύκνων» και όντας η τέλεια ενσάρκωση του αθώου και αγνού λευκού κύκνου, προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τη σκοτεινή της πλευρά για να αποδώσει τον σαγηνευτικό και πιο μυστήριο μαύρο κύκνο. Εμμονική με την ιδέα της απόλυτης τελειότητας, ωθεί τον εαυτό της στα άκρα για να τα καταφέρει και η στιγμή που μεταμορφώνεται πραγματικά στο μαύρο κύκνο ήταν μια από τις δυνατότερες της ταινίας.
