Η Sofia Coppola καταγράφει την προβληματική ιστορία αγάπης της οικογένειας Prisley με την Cailee Spaeny και τον Jacob Elordi
Παρασκευή βράδυ και δεν είχα κανονίσει έξοδο. Οι νύχτες πρεμιέρας ακόμα έπαιζαν. Από κάπου είχα πάρει το πρόγραμμα με τις ταινίες και αφού το κοίταξα για λίγο, είδα ότι έκανε πρεμιέρα η Priscilla. Sold out βέβαια το Άστορ. Και τη στιγμή εκείνη μου στέλνει φίλη “Πάμε να δούμε τη Priscilla; Έχω κλείσει εισιτήρια!”. Αυτό είναι timing σκέφτομαι.
Η νέα ταινία της Sofia Coppola δραματοποιεί τη σχέση μεταξύ της Priscilla και του Elvis Presley. Φυσικά δε λείπουν οι παραλληλισμοί με την μόλις περσινή βιογραφική ταινία του Elvis Presley ονόματι «Elvis». Αυτή τη φορά, όμως, η Coppola πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στα 17 χρόνια από τη «Marie Antoinette», έχει μεγαλώσει ως σκηνοθέτης — η αφήγηση της παρουσιάζει εξέλιξη, πατώντας πιο γερά στην συναισθηματική ακρίβεια που θέλει να αποδώσει. Το βιβλίο «Elvis and Me» αποτελεί αφετηρία για τη νέα ταινία. Φέρει τον τίτλο «Priscilla, και δεν πρόκειται να ειπωθεί από μια διπλή σκοπιά», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ίδια η Priscilla.
Αυτή είναι η ιστορία της Priscilla Beaulieu Presley.
Έχει να κάνει με το πώς γνώρισε τον Elvis στο σπίτι του, ακριβώς έξω από τη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, στη Δυτική Γερμανία το 1959, όταν ήταν 14 ετών. Έχει να κάνει με το πώς “έπεσε”, εξαιτίας των διαμαρτυριών των γονιών της, κατευθείαν στην τροχιά του. Εκείνος ήταν γοητευτικός, σέξι και διάσημος. Της δίνει υπόσχεση πως θα την αγαπήσει τρυφερά. Και ποιος θα έλεγε όχι στον Elvis Presley; Είναι ένα φιλμ για την ειλικρινή στοργή που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον. Είναι για το πώς μετά από λίγο καιρό, ο Elvis μετακόμισε την Priscilla στη Graceland Mansion. Όπου της αντιμετώπισαν σαν πολύτιμο αντικείμενο και της έδωσαν όλα όσα ήθελε.
Εκτός, βέβαια, από την ελευθερία να παίρνει τις δικές της αποφάσεις. Να επιλέγει τα ρούχα της, να παίζει με έναν σκύλο στο γρασίδι. Είναι για το πώς μεγάλωσε ως μια φυλακισμένη γυναίκα. Βλέποντας τον Elvis να πετάει, για να γυρίσει τις ταινίες του και να έχει σχέσεις με τις συναδέλφους του. Είναι για την αληθινή αγάπη. Την ελπίδα, που έτρεφε ότι η σύνδεσή τους θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι ζωτικό. Αντί για αυτό που αποδείχθηκε.
Το δραματικό ερώτημα που οδηγεί την «Priscilla» είναι: Βλέπουμε μια βαθιά ελαττωματική και τελικά πληγωμένη σχέση; Ή μήπως βλέπουμε μια έντονα αθώα νεαρή γυναίκα να παραδίδεται σε έναν γυάλινο κόσμο;
Η Coppola, η οποία έγραψε και σκηνοθέτησε την «Priscilla», εξιστορεί αυτή την ιστορία με ανοιχτά μάτια. Έτσι ώστε να βρεθούμε, για λίγο, στην απόκοσμη μάθηση του τι θα σήμαινε να επιλέξει εσένα το μεγαλύτερο αστέρι στον πλανήτη. Ο πατέρας της Priscilla σταθμεύει στη βάση της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ στη Δυτική Γερμανία. O Elvis επιστρατεύτηκε στον στρατό στα τέλη του 1957, λίγο λιγότερο από δύο χρόνια πριν ξεκινήσει η ταινία. Καθώς δείχνει την νεαρή Priscilla στον πάγκο του καταστήματος αναψυκτικών της βάσης, μπορούμε να νιώσουμε την ανησυχία της, την επιθυμία της να συμβεί κάτι. Έτσι, όταν την πλησιάζει ένας φίλος στρατιώτης του Elvis, ο οποίος την προσκαλεί να έρθει στο σπίτι του βασιλιά, είναι ντροπαλή αλλά εντελώς πρόθυμη.
Η ταινία μάς οδηγεί σταδιακά στη Graceland Mansion, δείχνοντάς μας τι συνέβη, όπως ακριβώς συνέβη, χωρίς γλυκαντικά ή περιποιήσεις. Αρχικά βλέπουμε ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν μεταξύ της Priscilla και του Elvis είναι μια ενισχυμένη εκδοχή αυτού, που καθόριζε τόσες ρομαντικές ταινίες της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Οι άντρες κυριαρχούσαν και οι ρόλοι των γυναικών ήταν υποτελείς, απαγορευμένοι και περιορισμένοι.
Ήταν μια ταινία, που κούμπωσε στην αισθητική της Coppola ή ένα καινούργιο εγχείρημα της, σε μια νέα πιο κοντά στο ρεαλισμό προσέγγιση;
Επί του προσωπικού, περίμενα η ταινία να με συναρπάσει περισσότερο. Βρήκα πολλές σκηνές άβολα γραμμένες και εκτελεσμένες. Κυριαρχούσε ένα αίσθημα περισσότερο φτιαχτού, παρά φυσικού αποτελέσματος. Βέβαια με αυτό τον τρόπο μπορούμε να μπούμε πιο έντονα στον ψυχισμό της Priscilla. Λόγω και της νεότητας της και των συνθηκών, δεν είναι σε θέση να γνωρίσει τα πραγματικά συναισθήματα της, την τοποθέτηση της στα πράγματα. Απλά υπάρχει στο χώρο, περιμένοντας να την τοποθετήσουν άλλοι. Οπότε αυτός να είναι και ο σκοπός της σκηνοθέτριας.
Επίσης συνειδητοποιούμε ότι ο Elvis, ένας άντρας που βάζει ψηλά τον εαυτό του, δεν έχει τίποτα άλλο, πέρα από τον έλεγχο. Ελέγχει τα μαλλιά, το μακιγιάζ, πώς θα βάλει ένα από τα χάπια του στη καθημερινότητά της, για να ρυθμίσει τον ύπνο της. Ακόμα και στο θέμα των ρούχων, δείχνει αρνούμενος να την αφήσει να φορέσει φορέματα με σχέδια, επειδή πιστεύει ότι αποσπά την προσοχή από την ομορφιά της.
Ο Jacob Elordi και η Cailee Spaeny έχουν μια υψομετρική διαφορά, πιο εντυπωσιακή από αυτή του πραγματικού Elvis και της Priscilla. Παρόλα αυτά, λειτουργεί ως έκφραση της δυναμικής δύναμης του ζευγαριού. Ωστόσο, τολμώ να πω πως ο Jacob Elordi σαν εικόνα απέδωσε πολύ καλύτερα από τον Austin Butler, στον ίδιο ρόλο. Ο ρόλος ταίριαξε περισσότερο στα φυσικά του χρώματα, χωρίς να χρειαστεί η έντονα τεχνητή μαύρη βαφή. Η φωνή του, από την άλλη, είχε τις χαρακτηριστικές του διαφορές. Ήταν ένας rock ‘n’ roller, όταν τραγουδούσε, σαν σε ένα σπίτι που παίρνει φωτιά. Όταν μιλούσε, όμως, ήταν στους πιο ήσυχους βελούδινους τόνους. Απίστευτα γαλήνιος και ευγενικός – η φωνή ενός καλού αγοριού.
Καλή προβολή!
Τα λέμε ξανά.
Μέχρι τότε, ραντεβού στα σινεμά!
Μαρία
Χ
