Η επέλαση των βαρβάρων. Η εβδομάδα αυτή έχει μια ταινία, που άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τη ζώη, το -όχι και τόσο μακρινό- 2003. Κάνουμε ένα flashback λοιπόν, στην επίσημη συμμετοχή της Γαλλίας, η οποία απέσπασε βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2004. Ενώ, κέρδισε και με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών για το καλύτερο σενάριο. Ο λόγος για την αριστουργηματική ταινία του Ντενύ Αρκάν «Η επέλαση των βαρβάρων».
Με λίγα λόγια…
Για όσους δεν είχαν την τύχη να την δουν, η ταινία ανοίγει διάλογο γύρω από τον επικείμενο θάνατο του Ρεμί. Ο Ρεμί είναι ένας εξηντάχρονος πατέρας, καθηγητής Ιστορίας και αδιόρθωτος ηδονιστής. Ανακαλύπτει πως οι μέρες, που του απομένουν στη ζώη ειναι μετρημένες, καθώς το σαράκι του καρκίνου τον κατασπαράζει. Στο άκουσμα αυτής της είδησης, η πρώην γυναίκα του, Λουίζ, τηλεφωνεί στο γιο τους, Σεμπαστιέν. Του ζητάει να επιστρέψει εσπευσμένα από το Λονδίνο, όπου ζει και δουλέυει ως διαφημιστής.
Ο Σεμπαστιέν κάνει πέρα την αδιαφορία του και ταξιδεύει στον (γαλλόφωνο) Καναδά. Εκεί, κάνει ότι περνάει από το χέρι του, ώστε οι τελευταίες μέρες του Ρεμί να είναι όσο το δυνατόν πιο ευχάριστες και γαλήνιες. Με όπλο τα χρήματα, ο Σεμπαστιέν βρίσκει –ή καλύτερα φτιάχνει– ένα δωμάτιο στο υπερπλήρης νοσοκομείο που φιλοξενεί τον πατέρα του, φέρνει μαθητές του να τον δουν και βρίσκει άκρες ακόμα και εκτός συστήματος προκειμένου να απαλύνει του φρικτούς πόνους του. Ταυτόχρονα θα φέρει κοντά την παλιά παρέα του πατέρα του. Μια γοητευτική συντροφιά από συγγενείς, φίλους, και ερωμένες, οι οποίοι ζουν απομακρυσμένοι πια, λόγω της εποχής της αδιαφορίας, του ανελέητου κυνηγητού του χρήματος και τελικά της «επέλασης των βαρβάρων».
Οι σχέσεις του «αισθητή σοσιαλιστή» Ρεμί με τον «φιλόδοξο καπιταλιστή» Σεμπαστιέν δεν ήταν ποτέ αρμονικές. Ωστόσο η ιδεαλιστική κόντρα ανάμεσα σε πατέρα και γιό ανοίγει δρόμο διά μέσου της καρδιάς. Ακολούθως και οι σχέσεις του γιού με τους άλλους γύρω του αλλάζει. Ξυπνούν πιο ανθρώπινα συναισθήματα όπως η συμπόνια, η πατρική αγάπη, η φιλία, ακόμα και ο έρωτας, παρόλο που παραμένει απραγματοποίητος.
Με μια πιο κριτική ματιά
Με πλοηγό την ενότητα αυτών των δύο αντιθέσεων (ζωής – θανάτου και πολιτισμού – βαρβαρότητας) και με όπλο ένα καλογραμμένο και βραβευμένο με Όσκαρ σενάριο με σπινθηροβόλες ατάκες αλλά και εξαιρετικές ερμηνείες, αγνώστων σε εμάς, γαλλόφωνων ηθοποιών του Καναδά, ο Arcand υφαίνει μια σειρά από αόρατες και δευτερεύουσες κόντρες, οι οποίες ενώνονται από ένα διάχυτο ουμανιστικό πνεύμα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν φωλιές καρδιάς. H επέλαση γέλιου, δακρύων και σκέψης θα σας εκπλήξει!
Στο αριστουργηματικά δουλεμένο από άποψη ρυθμού και διαλόγων σενάριο του Ντενύ Αρκάν (το δεύτερο βραβείο, μαζί με εκείνο της ερμηνείας για τη νεαρή Μαρί-Ζοζέ Κροζέ, που απέσπασε η ταινία στις Κάννες) η συγκίνηση διαδέχεται το χιούμορ και το δάκρυ προκύπτει αβίαστα, ως η φυσική κατάληξη μιας απίστευτα άρτιας και γενναιόδωρης, σε συναισθήματα, ταινίας, βραβευμένης με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Μια ταινία που θα σας συγκινήσει, αλλά και θα σας γεμίσει με αισιοδοξία για την ανθρώπινη κατάσταση.
Η επέλαση των βαρβάρων λοιπόν,
Καλή σας προβολή!
Μαρία
Χ
