Κόκκινο, μπλε, πράσινο δεν αντιλέγω εντυπωσιακά χρώματα και έντονα συνδεδεμένα με την αισθητική και την ψυχολογία στην φωτογραφία. Παρ΄όλα αυτά, ο αδηφάγος κορεσμός τους έχει οδηγήσει την έγχρωμη φωτογραφία σε ένα προϊόν με ακριβό περιτύλιγμα και φτωχό, ρηχό περιεχόμενο. Δυστυχώς, η ίδια στοχεύει στο οφθαλμόλουτρο του ευρύτερου κοινού χωρίς να χτίζει παράλληλα σταυροδρόμια τα οποία, θα επιζητούν την ψυχική αναμόχλευση.
Μέσα από την έγχρωμη φωτογραφία ο θεατής δεν μπορεί να διακρίνει το εξωπραγματικό πάνω στο περιεχόμενο της, δεν μπορεί να φιλτράρει το συνημμένο και το σημαινόμενο, όπως δεν μπορεί να αναστηθεί και εγκεφαλικά. Αυτό συμβαίνει διότι τα χρώματα λειτουργούν σαν εργαλεία εντυπωσιασμού και εφέ επικεντρώνοντας έτσι το ενδιαφέρον του θεατή στο δέντρο και όχι στο δάσος. Χρώματα τα οποία έχουν πλέον ξεθωριάσει από την συστηματική καθημερινή παρατήρησή τους, έχουν μετατραπεί σε αδιάφορα και αόρατα για το ευρύτερο κοινό.
Από την άλλη μεριά η ασπρόμαυρη φωτογραφία από τα γεννοφάσκια της αποτελεί τον πάτερα, την ναυαρχίδα της όγδοης τέχνης όπως η ίδια αποκαλείται στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο. Το άσπρο και το μαύρο ή το μαύρο και το άσπρο εάν προτιμάτε από την μήτρα τους στην φωτογραφική μηχανή είναι έντονα συνδεδεμένα με την ψυχή του θεατή προσφέροντας ένα αίσθημα σαν εκείνου – όταν τελικά προλαβαίνεις να συνδέσεις το κινητό με τον φορτιστή ενώ ήταν έτοιμο να απενεργοποιηθεί. Αδιαφιλονίκητα η ασπρόμαυρη φωτογραφία διαθέτει μια κουρτίνα σε κάθε φωτογραφία πίσω από την οποία κρύβονται συναισθήματα, άξιες και έννοιες.
Η φωτογραφία λαμβάνει πνοή, ζωή, συναίσθημα μπορεί να μιλήσει να δακρύσει να διεγείρει την ψυχική γαστρονομία του καθενός. Οι τόνοι του γκρι παίρνουν πλέον την σκυτάλη, οι φόρμες, τα κάδρα οι λεπτομέρειες πάνω σε ένα καρέ παρέχουν μια διαφορετική υφή και αντίληψη πάνω στο περιεχόμενο το οποίο έχει αποτυπωθεί. Το εξωπραγματικό κομμάτι κυριαρχεί δίνοντας το εισιτήριο στον θεατή να κοιτάξει πίσω από την ίδια την φωτογραφία, να κοιτάξει μέσα στην καρδιά του και να ταυτιστεί με ορισμένα κομβικά σημεία τα οποία σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν την παραμικρή αξία. Τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν ο Ansel Adams και ο Ηenri Cartier Bresson οι οποίοι, έδωσαν έναν άλλον αέρα στην ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Εντούτις, δεν θα θελα να σταθώ δογματικά απέναντι στην έγχρωμη φωτογραφία αφού, αναμφισβήτητα μπορεί να εξισώσει τα ιδανικά της ασπρόμαυρης φωτογραφίας σε λιγότερες των περιπτώσεων. Μπροστάρης της έγχρωμης φωτογραφίας μπορεί να θεωρηθεί ο William Eggleston ο οποίος τραβώντας με φιλμ διέθετε ένα ιδιαίτερο στυλ καθώς οι έντονες φωτογραφίες του διέθεταν το εφέ του λεγόμενου ¨Gradient Film¨.
