[punica-dropcap]Η[/punica-dropcap] φωτογραφία έχει γίνει η τέχνη της διπλανής πόρτας. Με τα smartphones που κυκλοφορούν, ο καθένας έχει στα χέρια του το πολύτιμο εργαλείο της κάμερας με το οποίο μπορεί να απαθανατίσει,στιγμιότυπα αγγίζοντας στιγμιαία την οθόνη. Είναι πλέον πολύ εύκολο για τον καθένα, να συγκαταλέξει στα hobby του την φωτογραφία, αφού αυτή με τρόπο σχεδόν ανεπαίσθητο έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας.
Δεν είναι όμως μόνο τα smartphones, που έχουν κάνει την φωτογραφία τόσο “mainstream“. Είναι κυρίως τα social media. Πρώτο και καλύτερο, το instagram που σε ωθεί να ανεβάζεις φωτογραφίες σαν να είναι κάτι αυτονόητο, μια άτυπη «υποχρέωση» να δώσεις το στίγμα σου. Αναρωτιέμαι λοιπόν κάποιες φορές, αν υφίσταται ακόμα ο παλιός καλός χαρακτήρας της φωτογραφίας. Αυτός, που για τον μέσο τουλάχιστον άνθρωπο,ήταν ο τρόπος για να αποτυπώνει στιγμές, να δίνει εικόνα στις αναμνήσεις του και, να ανατρέχει πιο ζωντανά στο παρελθόν. Ή μήπως πλέον η φωτογραφία έχει γίνει μια εμμονή, ένας αυτοσκοπός και ένα μέσο να αναδεικνύει κανείς το φαίνεσθαι του;
Προσωπικά, μου άρεσε και μου αρέσει πολύ η φωτογραφία. Το instagram συνέβαλε σε αυτό. Πολλές φορές, όταν φωτογραφίζω κάτι ωραίο δεν θέλω να το κρατήσω μόνο για μένα, θέλω να το κοινοποιήσω. Και δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό. Είναι σαν να κατηγορούμε κάποιον που φοράει ρούχα που αναδεικνύουν το σώμα του, όταν βγαίνει έξω. Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι θέλουμε να δείχνουμε το ωραίο. Με το πνεύμα λοιπόν, απλώς και μόνο του διαμοιρασμού του «ωραίου», δεν είχα επί αρκετό διάστημα κανενός είδους ανησυχία για το αν η φωτογραφία, μας «βλάπτει»!
Κάποια στιγμή όμως, εν όψει ενός περιστατικού άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούμε τη φωτογραφία σήμερα, διαστρεβλώνει εντελώς τον αρχικό σκοπό της, δηλαδή την αποτύπωση μιας ανάμνησης σε εικόνα ή ακόμα και τον προορισμό της ως τέχνη. Τα ερωτήματα πολλά: Μήπως τελικά το μόνο ενθύμιο που μας έχει μείνει από μία στιγμή, είναι ακριβώς αυτή η φωτογραφία και τίποτα παραπάνω; Μήπως δεν υπάρχει καμία εμπειρία και καμία ολοκληρωμένη ανάμνηση ακριβώς, διότι αφιερώσαμε πιο πολύ ενέργεια στο να βγάλουμε τη σωστή φωτογραφία, αντί να ζήσουμε σωστά την στιγμή; Μήπως εθελοτυφλούμε, καθώς πίσω από την ιδέα ότι ασχολούμαστε με κάτι δημιουργικό, υποκρύπτεται ο πραγματικός σκοπός που δεν είναι άλλος από την αυτοπροβολή, σε έναν πλασματικό κόσμο που διαδραματίζεται στα social media;
Δεν είναι εύκολο να δοθεί απάντηση με μιας. Αλλά η ίδια η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της. Αν βλέπει κανείς παλιές φωτογραφίες, και καμία φορά το μόνο που θυμάται είναι να πέρνα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σε ένα μέρος τραβώντας τες, τότε ποιος μπορεί να κάνει αντίλογο, ότι πρόκειται για λεπτά της ώρας που έγιναν μια εικόνα, γεμίζοντας τη μνήμη ενός κινητού κι αδειάζοντας την μνήμη του μυαλού του…
