Επηρεασμένη από τη συναυλία που θα δώσει σε λίγες μέρες ο Παύλος Παυλίδης, στο Γκάζι, στις 8 Σεπτεμβρίου, ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για το συγκεκριμένο τραγουδιστή αλλά και για αυτή τη μαγική μουσική του.
Η αλήθεια είναι πως είμαι μια από αυτούς τους ανθρώπους που κολλάνε με τραγούδια και όχι με είδη μουσικής ή καλλιτέχνες, και τα ακούω, τα ακούω μέχρι να βαρεθώ. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι δεν είμαι καμιά ειδική που ασχολείται με τη μουσική και μπορεί να κρίνει εάν η μελωδία ή οι στίχοι είναι σωστοί, απλά μου αρέσει η μουσική, όπως και στους περισσότερους.
Η “σχέση” μου με τον Παυλίδη ξεκίνησε πριν από 2 – 3 χρόνια. Ήμουν σε ένα ιατρείο. Περίμενα σ’ ένα κλασικό, βαρετό χολ με ξεχασμένα περιοδικά του προηγούμενου έτους (ίσως και του πιο προηγούμενου). Εκεί, λοιπόν, που καθόμουν κα σκεφτόμουν διάφορα άσχημα πράγματα ξαφνικά ακούω μια μελωδία. Ήταν η “Σιωπή“. Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τις λέξεις, μόνο τη στιγμή του ρεφρέν κατάφερα να συγκρατήσω κάποιες φράσεις. Φυσικά, μέχρι να επιστρέψω σπίτι μου είχα ξεχάσει τα πάντα, εκτός από ένα. Τη γαλήνη και την ηρεμία που ένιωσε η ψυχή μου. Ίσως θα ακουστεί υπερβολικό αλλά ήταν κάτι σαν λύτρωση. Σαν λύτρωση από τα προβλήματά μου, διότι ακούγοντας το κομμάτι ήξερα ότι κάποιος άλλος μπορεί να υποφέρει πολύ περισσότερο.
Έτσι πέρασε ένας χρόνος λησμονώντας αυτή την ιδιαίτερη στιγμή. Μετά από λίγο καιρό άκουσα το ίδιο τραγούδι νιώθοντας τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Αυτή τη φορά, όμως, στάθηκα τυχερή γιατί το άκουγα από την play list του κινητού της αδελφής μου. Τη ρώτησα κατευθείαν πληροφορίες. Ε, αυτό ήταν. Από τότε κόλλησα. Ανακάλυψα και άλλα παρόμοια κομμάτια, όλα με ένα βαθύ νόημα, όλα να σου γεννούν συναισθήματα και εικόνες που στη σημερινή εποχή έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Να σου υπενθυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε και ο ρομαντισμός, άνθρωποι με ευαίσθητη καρδιά και ιδανικά.
Δεν ξέρω, ίσως κάποιος που θα διαβάσει το άρθρο να θεωρήσει ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την ροκ ηλεκτρονική μουσική, αλλά εγώ αυτά ζω κάθε φορά που ακούω τα τραγούδια του Παυλίδη, είτε είμαι στο σπίτι, είτε στο δρόμο, είτε σε καμία στάση περιμένοντας, είτε ακόμη στη δουλειά όταν λείπουν οι υπεύθυνοι. Οι στίχοι σε συνδυασμό με τη μουσική του με κάνουν να ταξιδεύω νοερά. Οι ιστορίες – τραγούδια του με συναρπάζουν και ταυτόχρονα με συγκινούν. Σκέφτομαι ότι τις έχω βιώσει και εγώ, ότι τη Μαίρη ή τη Ρίτα της γνωρίζω, ότι όλα είναι ένα Αερικό, ότι με μια Λευκή καταιγίδα όλα μπορούν να διορθωθούν.
Για μένα ο Παυλίδης είναι σαν ένας πρίγκιπας και όχι σαν αυτούς με το άσπρο άλογο. Αυτοί είναι μόνο για τα παραμύθια και ο Παυλίδης είναι αληθινός με σάρκα και οστά. Τον χαρακτηρίζω πρίγκιπα με την έννοια ότι τα τραγούδια του αποπνέουν μια ειλικρίνεια, τρυφερότητα, ερωτισμό, απεριόριστη αγάπη, αυθορμητισμό και θάρρος για ζωή.
Εν κατακλείδι, θέλω να επισημάνω ότι αυτοί είναι εν ολίγοις οι λόγοι που έγινα φανατική του Παυλίδη και των B-movies και κλείνοντας επιτρέψτε μου να δηλώσω το εξής:
“Παύλο, σ’ ευχαριστούμε που υπάρχεις!!!!”
