38 Μαίρυ
Νόμιζα πως σε φίλησα και χάθηκα μακρυά, αλλά τρόμαξα καθώς κάποιος ήταν εκεί δίπλα και μας παρακολουθούσε.
Μία στιγμή είχαμε και εμείς μαζί και μας τη χάλασαν. Μέσα απο τα μάτια σου είδα πίσω μου στο σκοτάδι κάτι πορτοκαλί να ανάβει και να σβήνει. Κάποιος ήταν εκεί και μας παρακολουθούσε τόσο έντονα που ένιωθα οτι με διαπερνούσε το βλέμμα του στο σκοτάδι. Και η φωνή εκείνη ηχούσε στο μυαλό μου, μια ερώτηση που έκανε σε εσένα και η αίσθηση ότι κάπου τον ήξερα, αυτόν που σου έκανε ερωτήσεις.
Μα πώς είναι δυνατόν εκείνος να με έβλεπε ;
Όταν ανάφερε το όνομά σου, τότε κατάλαβα, θυμήθηκα ότι ήσουν αστυνομικός. Είχες έρθει στην κοινότητά μας, να εξιχνιάσεις ένα έγκλημα. Αλλά ήσουν πολύ περίεργος, σαν απο άλλη εποχή. Το ντύσιμό σου, ακόμα και το αμάξι σου μαρτυρούσαν ότι δεν ήταν απο αυτά τα μέρη. Εδώ η τοπική κοινωνία ζούσε ακόμα στην εποχή του ροκ και των παλιών μεταλλικών αυτοκινήτων με μυτερά φτερά και εσύ φαινόσουν ότι είχες έρθει από το «μέλλον».
Όταν πρωτοεμφανίστηκες μπορείς να καταλάβεις ότι σε βλέπαμε σαν εξωγήινο σε διαστημόπλοιο. Δεν πέρασε πάρα πολύς χρόνος για να σε εκδιώξουν οι χαζοί της κοινότητας αφού άλλωστε πήγες να διεκδικήσεις μερίδιο απο τη δουλειά της πόλης.
Έπειτα απο μερικούς μήνες οι «μάγκες» της πόλης μαζεύτηκαν σπίτι σου να σε τρομοκρατήσουν και κατα κάποιο τρόπο το κατάφεραν. Δεν πίστευαν όμως οτι θα ξαναγυρνούσες.
Όταν κατάλαβαν ότι κάτι περίεργο γινόταν, έβαλαν εναν ντετέκτιβ να σε παρακολουθεί.
Μα σύντομα έγινε και αυτός ένας θρύλος, γιατί χάθηκε και αυτός έτσι ξαφνικά όπως ήρθε.
Κάποιοι τον έβλεπαν στον ύπνο τους σαν σκιά και μίλαγαν μαζί του, αλλά αυτό το πράγμα έγινε ακόμα πιο τρελό όταν ο τύπος άρχισε να με ψάχνει. Άκουγα μόνο το όνομά μου και ότι με έψαχναν αλλά δε με έβρισκαν. Μα πώς ήταν δυνατόν ; Βρισκόμουν εκεί σε κοινή θέα και κάθε μέρα πήγαινα στη δουλειά μου.
Κάποια στιγμή όμως ανακάλυψα κάτι πιο τρομακτικό απο όλα όσα είχαν συμβεί. Ότι δεν είχα υπόσταση, ήμουν κάτι σαν φάντασμα, άυλο, και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει, τα χρόνια είχαν περάσει και ξύπνησα γερασμένη και χωρίς μνήμη.
«Τζόν» ήταν η πρώτη λέξη που ξεφούρνισα μέσα στο σκοτεινό σπίτι που ξύπνησα, κάτι που με επανέφερε σιγά στην πραγματικότητα.
«Πού είσαι ; Σε χρειάζομαι».
39 Τζόν
Ονομάζομαι Τζόν Μακαρθυ.
Αν και πιστεύω οτι δεν έχει σημασία, όπως τα πιο πολλά πράγματα, αλλα ούτε και το να σας έλεγα απο που προέρχομαι. Άλλωστε, τι νόημα έχει όλη η ιστορία αφού κάθε στιγμή που περνάει ένα κύτταρο πάνω μας πεθαίνει και ένα άλλο ξαναζεί παίρνοντας τη θέση του προηγούμενου ;
Μπορεί να είμαι αστυνομικός, μα και ό,τι θελήσετε να είμαι καθώς μέσα στο μυαλό του καθενός απο εσάς είμαι κάτι διαφορετικό. Ξεχωριστός για τον καθένα. Ακόμα και το όνομα διάλεξα για να έχουμε ένα κοινό, κάτι να πιανόμαστε, να κάνουμε κουβέντα. Μα τίποτα απο αυτά δεν έχει νόημα, μόνο η ιστορία που ζούμε μετράει και τα πράγματα που κάνουμε πράξη.
Όταν δεν έχουμε ταυτότητα τρελαινόμαστε, γιατί δεν έχουμε υπόσταση, κάτι στο οποίο να στηριζόμαστε.Αλλά ούτε και αυτό έχει σημασία καθώς όλα είναι ψεύτικα και οδηγούμαστε από δικά μας συναισθήματα, προκαταλήψεις αλλά και προσδοκίες.
Εκείνη τη βραδιά που έφυγα απο το σπίτι μου, έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα.
Τα άφησα όλα πίσω γιατί δε μπορούσα να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Ότι εγώ δε πίστευα ότι είχαμε χωρίσει με αυτόν τον τρόπο.Έτσι έτρεχα σαν τρελός στα όνειρά μου στη δεκαετία του 1960, εκεί που μπορούσα να διεκδικώ τα πάντα, ακόμα και σένα. Γιατί στο τώρα δε τολμώ να ζω και κάθε φορά που παω να σε αγγίξω χάνομαι στο παρελθόν.
Έπεισα τον εαυτό μου ότι τίποτα δεν έχει σημασία, ακόμα κι εσύ. Χάθηκα στην άρνησή μου για τα πάντα και βυθίστηκα στον μαύρο δρόμο που οδηγεί στο παρελθόν. Εκεί σε συνάντησα ξανά μα με το που σε άγγιξα χαθήκαμε στη λήθη. Σαν να μην έχει τίποτα σημασία πια και οι στιγμές να χάνονται καθώς συγκρούονται μεταξύ τους. Έτσι ήρθαμε αντιμέτωποι και εμείς πολλές φορές και ξεχάσαμε να ζούμε στην ηρεμία. Χαθήκαμε γιατί τίποτα απο αυτά δεν έχει σημασία πια. Δεν έχουμε υπόσταση στο χρόνο. Το μόνο που υπάρχει είναι η φωνή απο μερικά κύτταρα που φωνάζουν ότι πρέπει να υπάρχουν για πάντα, να είναι μαζί. Γιατί τίποτα δεν έχει σημασία, παρά μόνο ο προορισμός μας.
40 Μαίρυ
Κάτι στο ενδιάμεσο μου θυμίζει εσένα.
Πουθενά να διακρίνεσαι.
Το αυτοκίνητο που μας καταδίωκε χάθηκε μέσα στην αίσθηση που είχα για σένα, ότι ήσουν πολύ κοντά μου. Κοίταξα πίσω απο το αυτοκίνητο και με τύφλωσαν τα φώτα για να χαθούν την επόμενη στιγμή. Έπειτα σταμάτησε το αμάξι απότομα και ο Ρόμπ που οδηγούσε γύρισε πίσω και με κοίταξε με τρόμο.
«Το αμάξι μάς διαπέρασε», είπε, καθώς πάτησε φρένο, με τα λάστιχα να κάνουν θόρυβο στο οδόστρωμα και τη σκόνη που σήκωναν να φεύγει μπροστά. Όλοι μας κοιταχτήκαμε με τρόμο καθώς οι τελευταίες στιγμές που είχαμε περάσει ήταν ανεξήγητες και δεν ξέραμε από τι τρέχαμε να ξεφύγουμε. Απο τη μια να ακούμε το τηλέφωνο να χτυπάει κρυμμένο μέσα στον τοίχο, να συνομιλούμε με μια άλλη διάσταση και να μας καταδιώκει ένα αμάξι-φάντασμα που μας διαπερνούσε σαν αυλή μορφή.
Η ανατριχίλα στο σώμα μας δεν είχε φύγει απο κανέναν μας, καθώς δε μπορούσαμε ακόμα να πιστέψουμε τι γινόταν. Σαν οι διαστάσεις του τότε και του τώρα να μας διαπέρναγαν και να μην μας άφηναν να υπάρξουμε όλοι μαζί στην ίδια χρονική στιγμή. Ήταν σαν να είχαμε παραβεί τους φυσικούς νόμους. Σαν να μην έπρεπε να συναντηθούμε ποτέ.
Αν όμως ήταν όλα αυτά κατα κάποιο τρόπο απαγορευμένα και υποδείκνυαν κάποιους κανόνες, μία ερώτηση ηχούσε στο μυαλό μου.
Γιατί άνοιξε εκείνο το παράδοξο και σε συνάντησα ;
