41 Αστυνομικός
Το παραμύθι ζωντάνευε.
Έζησα μέσα απο δύσκολες συνθήκες και μετακόμιζα απο τον ένα φόβο στον άλλο.
Η μία εποχή με μεγάλωνε με αναμνήσεις ενώ η άλλη με τραβούσε κάτω στο σκοτάδι.
Το μέρος που έμενα ήταν πάντα το ίδιο. Τα κτήρια, οι δρόμοι άλλαζαν και υποδέχονταν τις ψυχές που ενοικίαζαν τους χώρους στο χρόνο. Αν είχες αναμνήσεις μπορούσες να κινηθείς στα νήματα του χρόνου και να πλέξεις την δική σου πραγματικότητα.
Όσο τρέχω στις αναμνήσεις, νιώθω την αύρα του χρόνου να ρέει στο σώμα μου και να μεταλλάσσομαι και εγώ σε μία ιστορία σαν ένα φάντασμα που έμενε στην ανυπαρξία και ξαφνικά, κινήθηκε.
Απο μικρός άκουγα τις ιστορίες αλλά δεν τις πίστευα.
Μίλαγαν για ένα ζευγάρι που έμενε πάντα μαζί, ακόμα και στον θάνατο. Πώς γινόταν αυτό ; Και αν αυτές οι μαλακίες μεταφέρονταν απο κάποια στόματα και περίεργα μυαλά η ερώτηση ήταν μία που γυρνούσε στο μυαλό μου. Εγώ γιατί ασχολιόμουν με αυτά τα παραμύθια ;
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που μίλαγε συνεχώς για φαντάσματα και κυρίως για δύο ανθρώπους που ερωτεύτηκαν με τον πιο περίεργο τρόπο και έζησαν πολλά χρόνια, τόσο πολύ που η ιστορία τους χάνεται μέσα στο χρόνο.
Όπως περνούσαν τα χρόνια μάθαινα για τις δυο αυτές ψυχές, ενώ παράλληλα, σχημάτιζα την εικόνα σου στο μυαλό μου, πώς θα έμοιαζε η φωνή σου ,τα μαλλιά, τα χείλη σου το άγγιγμά σου, σε σημείο που κόντεψα να τρελαθώ. Σε είχα σχεδόν δημιουργήσει απο την αρχή ανασύροντας σε απο τα βάθη της ανυπαρξίας στην πραγματικότητα. Τόσο που ήταν σαν να σε άγγιζα και σου μιλούσα.
Μία φωνή μιλούσε στο μυαλό μου, λέγοντάς μου ότι ήμουνα τρελός. Συμφωνούσα απόλυτα αφού δεν σε είχα δει ούτε μια στιγμή. Για μένα ήσουν ζωντανός θρύλος που περιφερόταν στους σκοτεινούς μοναχικούς δρόμους της ανυπαρξίας. Ένα παραμύθι που άρχιζε να μυρίζει το άρωμά σου.
Για χρόνια άκουγα για σένα την κοπέλα που κάποτε χάθηκε και βρέθηκε στο μέλλον γερασμένη.
Είχα ασχοληθεί για τόσο πολύ χρόνο μαζί σου που είχα σχηματίσει τη μορφή σου, ακόμα και τη φωνή σου στο μυαλό μου μέσα. Είχα πιστέψει ότι τελικά ήταν πράγματι μύθος όλο αυτό και περισσότερο έμοιαζε με στημένο σκηνικό. Μέχρι που σε είδα ή μάλλον κάτι πέρασε από μπροστά μου.
Η μορφή σου που τόσα χρόνια σχημάτιζα ακούγοντας και μαζεύοντας πληροφορίες. Την είδα, οδηγώντας να περιφέρεται στο δάσος και σταμάτησα με το αυτοκίνητο μου. Δεν μπορούσα να κινηθώ από τον τρόμο που είχα πάρει. Ένιωθα ότι το δέρμα μου ανατρίχιαζε στη μοναδική σκέψη που πέρναγε απο τη σκέψη μου, οτι είχα έρθει σε επαφή με ένα φάντασμα.
Μου έκανε νόημα για ωτοστόπ κι εγώ σταμάτησα.
Δεν γίνεται αυτό, σκέφτηκα, καθώς τα μάτια μου προσπαθούσαν να κοιτάξουν τη μορφή που είχε εισβάλει στο αυτοκίνητο. Ήμουν σε κάποιο είδος ακινησίας. Δεν έλεγχα το υπόλοιπο σώμα μου, βλέποντας κλεφτά την επιβάτισσα που είχα πάρει μέσα στο αμάξι μου από το δρόμο. Φορούσε ένα άσπρο φόρεμα και τα πόδια της ήταν γυμνά, χωρίς παπούτσια. Έτρεμε και φαινόταν βρεγμένη. Το πιο τρομαχτικό ήταν η φωνή της που έμοιαζε σαν από άλλο κόσμο, σχεδόν ακαταλαβίστικη. Τρόμαζα που δε κατανοούσα τι έλεγε, αλλά πιο πολύ που είχα πιστέψει όλες τις ιστορίες που είχα ακούσει από μικρός για τα φαντάσματα που τριγυρνούν μόνα στους δρόμους τους επαρχιακούς ψάχνοντας κάποιον να στοιχειώσουν και τώρα ένα απο αυτά καθόταν μέσα στο αμάξι, δίπλα μου.
Παρέτεινε το χέρι της και μου έδειχνε ένα μέρος μέσα στα δέντρα εκεί που δεν υπήρχε δρόμος
Ξαφνικά το τιμόνι γύρισε προς τα εκεί και το αμάξι κατευθύνθηκε εκτός δρόμου. Χτυπήσαμε τα κλαδιά και εκεί που πίστευα ότι θα σκοτωθούμε, ξαφνικά περάσαμε κάπου αλλού.
Υπήρχε ένα βενζινάδικο που φαινόταν απο καιρό παρατημένο μα υπήρχε κίνηση. Κόσμος που έβαζε βενζίνη από παλιές σκουριασμένες αντλίες. Πώς ήταν δυνατόν αυτό να γίνεται ;
Η κοπέλα δίπλα μου, μίλησε και μου είπε, «Ευχαριστώ που πίστεψες σε μένα, δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό, τόση αναζήτηση όλα αυτά τα χρόνια για να έρθεις εσύ να με βρεις, θα είσαι για πάντα δικός μου».
Τώρα είχε αλλάξει η εμφάνισή της καθώς φορούσε ρούχα περιποιημένα και όμορφα. Αυτή τη φορά δεν έμοιαζε με φάντασμα αλλά με κανονικό άνθρωπο, όμορφο και χαμογελαστό.
Τότε αισθάνθηκα ότι μπορούσα να κινηθώ και να βγω εκτός αμαξιού να παρατηρήσω καλύτερα το μέρος από όπου είχα έρθει. Βγαίνοντας μαζί μου, πετάχτηκε και η κοπέλα έξω απο το αμάξι μα την επόμενη στιγμή ακούστηκε μια φωνή.
«Μαίρυ», είπε ένας νεαρός και ξαφνικά την αγκάλιασε.
«Τζόν» ανταπόδωσε και τον φίλησε στο στόμα, «πόσο μου έλειψες, να ήξερες πόσο».
Γύρω απο τις παλιές σκουριασμένες αντλίες και το ερημωμένο τοπίο κρυμμένα απο την πραγματικότητα, ανακάλυψα το μέρος που πήγαζε απο εκείνες τις αναμνήσεις που ξαφνικά είχαν ζωντανέψει και με είχαν κατακλύσει σαν χείμαρρο από κάποια πηγή. Να πέφτουν όλες πάνω μου σαν νερό κάνοντάς με να χάνομαι στον χρόνο μακρυά κι εγώ να περιφέρομαι άσκοπα στη ροή του μέχρι να αναδυθεί η ιστορία αυτή ξανά στη θύμηση μου.
Χρόνια μετά, έγινα αστυνομικός προσπαθώντας να εξιχνιάσω όλη αυτή την ιστορία που άκουγα απο μικρός γιατί δεν φαινόταν λογική και δεν υπήρχε πραγματικά. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχαν πολλά ερωτήματα που δε μπορούσα να καταλάβω, καθώς η πραγματικότητα είχε μπερδευτεί με την φαντασία κοροϊδεύοντας το μυαλό μου. Δε μπορούσα να ξεχωρίσω τι ήταν πραγματικό και τι όχι. Αν υπήρξαν όλα αυτά καθώς τα είχα ζήσει πολύ έντονα ή αν εγώ είχα περάσει μέσα σε κάποια άλλη λογική -εκείνης της τρέλας.
Έμενα να κοιτώ τις αντλίες τις βενζίνης που τρεμόπαιζαν σαν εικόνες που χανόντουσαν μπροστά από τα μάτια μου και από τη μία στιγμή γινόντουσαν σκουριασμένες ενώ από την άλλη έλαμπαν σαν καινούργιες. Όλα αυτά είχαν γίνει για μένα μία πραγματικότητα που άλλαζε ξαφνικά και ένιωθα ότι πλέον δε μπορούσα να αποσχιστώ καθώς είχα μάθει τόσα πολλά για εκείνη που είχα πάρει μαζί μου στο αμάξι, σε σημείο που την είχα ερωτευτεί.
Και όσο για τον άλλο τον φίλο της που χρόνια άκουγα τις φήμες ότι υπήρχε, τόσο ένιωθα ότι μοιάζουμε όλο και πιο πολύ, καθώς είμαστε και οι δυο χαμένοι στην ανυπαρξία του τότε και του τώρα. Αργότερα ανακάλυψα ότι δεν ήταν τυχαίο το κοινό όνομα που είχαμε και οτι μοιάζαμε τόσο πολύ καθώς εκείνος ήταν η αντανάκλαση του εαυτού μου.
42 Μαίρυ
Υπάρχει ένας αστυνομικός που με καταδίωκε και δε ξέρω από που τον γνωρίζω, μα νιώθω το βλέμμα του να με κοιτά σχεδόν σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Μερικές φορές αισθάνομαι την ανάσα του, το άγγιγμά του να φτάνει τόσο κοντά παραβιάζοντας τα όριά μου, σχεδόν να με ανατριχιάζει. Να βρίσκεται παντού δίπλα μου σε κάθε μου κίνηση, κάθε στιγμή, όπου και αν πάω.
Όλα αυτά τα χρόνια ήταν πάντα δίπλα μου από όταν ήμουν μικρή. Πιστεύω ότι οι ψυχολόγοι θα έχουν μία έννοια για αυτό. Μπορεί να λέγεται κρυφή συνείδηση ή δεν ξέρω τι άλλο. Αυτό που ξέρω είναι ότι τον τύπο τον έβλεπα ακόμα και στα όνειρα μου. Τις πιο πολλές φορές δε μιλούσε, απλά με κοίταγε. Το βλέμμα του κρυβόταν πίσω από το κοφτό κόψιμο που σχημάτιζε το μαύρο καπέλο του πίσω από τα σκοτάδια. Ο καπνός μίλαγε για αυτόν εισβάλλοντας στα ρουθούνια μου σαν ένα χέρι που μου έκλεινε τους αεραγωγούς και δε με άφηνε να αναπνεύσω.
Μέχρι που μια μέρα άνοιξα τα μάτια μου. Ξύπνησα κάποια στιγμή και αυτός δε υπήρχε εκεί να με παρατηρεί. Χτύπαγα τα παράθυρα και ζούσα μέσα στα σκοτάδια, ώσπου έσπασα τις τάβλες που με κράταγαν μέσα στο σκοτεινό κλουβί και επιτέλους βγήκα στο φως του χρόνου.
Εκείνος ήταν εκεί και με περίμενε, πιστεύοντας ότι θα με αντίκριζε με κάποιον περίεργο τρόπο, αλλά τον είδα ότι έκανε ενα νεύμα σαν χαιρετισμό με το καπέλο του και χάθηκε μακρυά. Εκείνη τη στιγμή λιποθύμησα και με πήραν δυο άνθρωποι και με φρόντισαν. Μέχρι να καταλάβω ότι τα χρόνια πέρασαν ξυπνώντας απο έναν παράξενο λήθαργο σχεδόν τριάντα χρόνων στο ίδιο το κρεβάτι μου.
Τζόν ήταν το όνομα του και ήταν ίδιο με το δικό σου.
Το μόνο που θυμόμουν.
43 Τζόν
Τζόν Μακάρθυ, θα μας δώσει και μας ένα φιλάκι;
Ο τύπος που μίλαγε μέσα από το σκοτάδι κοροϊδευτικά και ειρωνικά, με είχε πιάσει εκτός άμυνας. Κοίταγε αρκετή ώρα για να δει την σκηνή του φιλιού με το φάντασμά μου ;
Καθότανε κρυμμένος στις σκιές και κάπνιζε τσιγάρο. Ο καπνός υψωνόταν στο ταβάνι και χανόταν στο ημίφως. Σχημάτιζε ένα πρόσωπο με μάτια που σπινθυροβολούσαν και έσβηναν σιγά, όπως η καύτρα στην άκρη του τσιγάρου.
Ακόμα ένας φόβος βρίσκεται μπροστά μου και εγω αντί να τον διώξω μακρυά, συνομιλώ μαζί του. Ίσως μάθω κατι παραπάνω απο αυτόν, μάλλον ακόμα μια φορά κοροϊδεύω τον εαυτό μου οτι χάθηκα μέσα στους φόβους μου.
«Φίλε σε έχασα τόσο καιρό και είπα να έρθω να σου πω δυο λόγια γιατί απο τότε που εξαφανίστηκες σε εκείνη τη λεωφόρο, μόνο φήμες ακούω για σένα. Το περίεργο δεν είναι αυτά που μαθαίνω, είναι απο πότε τα μαθαίνω, και αν αναρωτιέσαι τι εννοώ, που να ακούσεις τις φήμες που υπάρχουν απο παλιά. Για να στο κάνω πιο λιανά, ακούω πράγματα για σένα απο τότε που ήμουν μικρός. Μίλαγαν για έναν ταξιδιώτη του χρόνου, αλλα δε πίστευα σε τέτοιες μαλακίες. Έπειτα μεγάλωσα και δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή που με έκανε να ανατριχιάσω, τότε που σε είδα να χάνεσαι μπροστά από τα μάτια μου σε εκείνο το βενζινάδικο και να εμφανίζεσαι την επόμενη στιγμή στο τώρα ίδιος και απαράλλαχτος. Κάποιοι έλεγαν για φάντασμα, άλλοι για ταξιδιώτη του χρόνου και νομίζω οτι τελικά φίλε κατέληξες να γίνεις τοπικός θρύλος. Απέκτησες όνομα, ταυτότητα και, εντάξει, τη διεύθυνση την είχες απο παλιά καβαντζωμένη, ίσως από κάποιον πρόγονό σου. Απο πόσο παλιά όμως ; Μα πες μου σε παρακαλώ».
«Πές μου πως γίνεται να περνάνε τόσα χρόνια και εσύ να μην έχεις γεράσει μια μέρα ;
Μπορείς να μου εξηγήσεις ;»
44 Αστυνομικός
Ήταν μια άλλη μέρα ή αλλιώς ξεπρόβαλε μια διαφορετική ιστορία.
Η ιστορία του Τζόν και της Μαίρυς μπορεί να λεγόταν και να φαινόταν πάρα πολύ απλή αλλά δεν ήταν. Σαν αστυνομικός ταξίδευα με το αμάξι μου στη λεωφόρο πηγαίνοντας κάπου μακρυά, έχοντας χαθεί στα λόγια των συναδέλφων απο το τμήμα που σχεδόν με κορόιδευαν για αυτό που τολμούσα να κάνω. Να κυνηγήσω μια παράλογη ιστορία που ούτε ο πιο τρελός στον κόσμο δεν θα την αναλάμβανε.
Δεν πίστευα όμως ότι οι παλιοί μύθοι θα ξαναζωντάνευαν και θα με έβαζαν μέσα στο παιχνίδι τους σε τέτοιο σημείο. Ότι ενα μέρος του εαυτού μου έπρεπε να το υποστεί όλο αυτό και να το ερευνήσει ενώ ένα άλλο τμήμα του μυαλού μου φώναζε ότι με δουλεύουν κανονικά.
«Τζόν άκουσε να σου πω τα ξέρω και τα είδα όλα».
Ήμουν εκεί σε κάθε παράξενο που σου συνέβη απο την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμα και όταν εσυ δεν άντεχες, εγώ ήμουν εκεί να σε σηκώσω. Μου γλίστραγες απο τα χέρια κάποιες φορές γιατί απλά χανόσουν απο μπροστά μου και αλλη φορά έτρεχες με το αυτοκίνητό σου στο σκοτάδι. Σε κυνήγησα και σε έχασα μα κάποια στιγμή βρήκα που κατευθυνόσουν. Βρήκα το χαμένο από τον χρόνο βενζινάδικο και εκεί είδα ότι μπορούσες να εξαφανίζεσαι σε εκείνη την τρύπα που έμοιαζε με καθρέφτη. Όταν έμπαινες, έβγαινε ένας άλλος εαυτός σου και ήταν σαν το σύμπαν να αναπλήρωνε το κενό σου.
Κοιτούσα για ώρα εκείνο το σημείο που χάθηκες να αντανακλά την μορφή μου σαν καθρέφτης και δε μπορούσα να δω τίποτα λογικό μέσα της.Ένιωσα οτι έπρεπε να δω με τα ίδια μου τα μάτια και έτσι πήρα την απόφαση να σε ακολουθήσω. Τότε άγγιξα την επιφάνεια του καθρέφτη και χάθηκα μέσα του.
