53
Κατεδίωκα, όπως στη συνείδηση, αυτοκίνητα στο όνειρό μου σε μια προσπάθεια να θυμηθώ τι είχε γίνει και σε ποια πραγματικότητα ανήκα. Έβλεπα ότι έτρεχα σαν τρελός και πίσω μου ακολουθούσαν περιπολικά. Αφού με σταμάτησαν έπειτα από ώρα άνοιξαν το πορτ μπαγκάζ και ανακάλυψαν κρυμμένη μέσα την κοπέλα που είχα βρει. Μου έβαζαν χειροπέδες καθώς προσπαθούσα να τους εξηγήσω αυτό που ήταν απόλυτα λογικό για μένα. Ότι ήθελα να την σώσω. Αυτοί δεν άκουγαν όμως και εγώ ξύπνησα με μια μεγάλη άρνηση. Δεν είναι λογικό να μη καταλαβαίνετε κύριοι…
Αφού η καρδιά μου ηρέμησε για λίγο πήγα να δω τι κάνει και αν κοιμόταν ακόμα στο κρεβάτι της. Κοιμόταν του καλού καιρού και της άφησα δίπλα στο κρεβάτι λίγα ρούχα να ντυθεί όταν θα ξύπναγε. Πήγα στην κουζίνα έφτιαξα καφέ, ετοίμασα δυο σάντουιτς και κάθισα στο τραπέζι. Ήξερε το όνομά μου και μου είπε το δικό της, Μαίρυ… Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Φαινόταν να με ξέρει παραπάνω, κρίνοντας από τον τρόπο που μου μίλησε και αυτό γιατί ένιωσα σαν να… ήμασταν μαζί καιρό.
Η σκέψη μου πήγε στον φάκελο που είχα από το τμήμα και το περίεργο συναίσθημα ήταν πάλι ότι το είχα ξαναζήσει. Άραγε να είχα ξαναπεράσει από εκείνο το χρονικό περιθώριο και να ζούσα σε κάποιο κύκλο που επαναλαμβανόταν ;
Μέσα στη σκέψη μου το χαμόγελό της ήρθε στην επιφάνεια. Αυτό είχε προέλθει από την θύμηση μιας φωτογραφίας που είχα δει στο φάκελο και μετά από ένα σωρό αναμνήσεις.
Σκέφτηκα ότι δεν ήταν απλή έρευνα αλλά κάτι παραπάνω.Θυμήθηκα που είχα ακολουθήσει τα χνάρια της καθώς είχε εξαφανιστεί επίσημα από την πόλη και είχε δηλωθεί στο τμήμα. Καιρός πέρασε και η υπόθεση ξεχάστηκε για να μου την αναθέσουν ξανά, γελώντας. Δεν πίστευε κανείς ότι μπορεί να την έβρισκα μετά από τόσο καιρό και για αυτό με πείραζαν.
Μα εγώ δεν το έβαλα κάτω και όταν άρχισα να βλέπω τα σημάδια ύπαρξής της ανακάλυψα και τον άλλο Τζόν που εμφανιζόταν και χανόταν όταν βρισκόταν μαζί της. Σκέφτηκα ότι είχαμε τουλάχιστον ένα κοινό εμείς οι δυο. Ήμασταν ο ίδιος άνθρωπος. Όσο για την Μαίρυ αισθανόμουν πολύ χαρούμενος που επιτέλους την είχα μαζέψει από τον δρόμο της ανυπαρξίας. Ήλπιζα ότι θα με διαφώτιζε αρκετά σε σχέση με την αλήθεια. Επιτέλους θα συμμάζευα τα δικά μου διασκορπισμένα κομμάτια της μνήμης και ίσως έβρισκα τον πραγματικό Τζόν μέσα μου, εκείνον που δεν χανόταν στη λήθη του χρόνου.
54
Νερά άκουσα από μέσα και η φιλοξενούμενή μου έκανε μπάνιο.Την είχα μαζέψει από τον δρόμο σε άθλια κατάσταση και της είχα φτιάξει πρωινό. Της είχα αφήσει λίγα ζεστά ρούχα δίπλα από το κρεβάτι της και την περίμενα στην κουζίνα να μιλήσουμε.Εμφανίστηκε με τα μαύρα μαλλιά της βρεγμένα να πέφτουν πάνω στα φρέσκα ρούχα της και ένα βλέμμα ευχαρίστησης που την είχα βρει. Με αγκάλιασε λέγοντας μου «ευχαριστώ» .
«Κάθησε να φας κάτι, θα πεινάς πολύ».
«Δεν έχεις ιδέα, Τζόν, πόσο πολύ πεινασμένη είμαι».
Άρχισε να τρώει χωρίς σταματημό. Μέσα στα δικά μου μεγαλύτερα ρούχα φαινόταν αταίριαστη με το περιβάλλον, όπως και η σύνδεση της μνήμης στο κεφάλι μου. Με αποκαλούσε με το όνομά μου και πάλι φαινόταν τόσο οικεία η φωνή της που και εγώ άρχισα να την φωνάζω με το όνομα που ήξερα και είχα διαθέσει τόσο χρόνο για να βρω.
Τα χρόνια πέρασαν Μαίρυ, που ήσουν τόσο καιρό ;
Μου ξέφυγε αυτή η φράση επιδιώκοντας να μάθω άμεσα τι έγινε, δείχνοντας το πραγματικό άγχος μου. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο.
Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα του «ήξερα ότι θα το έλεγες» με μία δόση του «είμαστε μαζί χρόνια» και σταμάτησε τη ροή του τρελού μου άγχους για να μάθω τι είχε γίνει.
«Μην ανησυχείς Τζόν, θα σου πω τι έγινε τελικά», είπε με μια ηρεμία στη φωνή της που μου θύμισε ότι είχα χάσει κομμάτια ανάμνησης μιας παλιάς υπόθεσης πολύ καιρό χαμένης.
Πίσω στα χρόνια που την έψαχνα είχα μάθει να είμαι υπομονετικός και λεπτομερής. Αλλά τώρα αυτές οι ιδιότητες είχαν εξαφανιστεί και με έκαναν να αισθάνομαι σαν αρχάριος ντετέκτιβ στην αρχή της καριέρας του. Στο σκοτεινό μέρος της σκέψης μου οι συνάδελφοι από το τμήμα γέλαγαν μη πιστεύοντας ότι θα την έβρισκα, και αυτό το γέλιο τους παρέμενε στο υποσυνείδητό μου.Σαν τρόπαιο ότι αυτοί είχαν κερδίσει —και τους είχα πιστέψει. Μα εγώ τελικά την βρήκα.
55
«Τζόν με πήρες τηλέφωνο το θυμάσαι ; Μα εγώ δε μπορούσα να σε ακούσω, χανόταν η φωνή σου μακρυά. Έπειτα κάποιος μας ακολουθούσε σαν σκιά και τρομάξαμε τόσο που φύγαμε σαν τρελοί».
»Αλλά ας το πάρω από την αρχή, Τζον. Σε γνώρισα όταν ήρθες στο βενζινάδικο και αυτό που θυμάσαι πιστεύω πως είναι το ότι μετά με έχασες. Αλλά δεν έγινε έτσι. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι περιπλεγμένα αλλά θα στα πω ένα ένα και ίσως τελικά βγάλουμε άκρη.
Από τότε που σε βοήθησα εκείνο το απόγευμα, δεν ξέρω, αλλά κάτι ενεργοποιήθηκε και χάθηκα. Ξύπνησα στο σπίτι μου, στο κρεβάτι μου, μετά από πάρα πολλά χρόνια. Πιστεύω πως κάποιο παράδοξο γεγονός δημιουργήθηκε σαν να μην ήθελε να βρεθούμε μαζί και μας χώρισε χρονικά. Ήμουν στο μέλλον όπως και εσύ πιστεύω έμεινες στη δική μου εποχή. Το ξέρω πως ακούγεται τρελό αλλά την είδα Τζον· και πιστεύω θα συμφωνήσεις κι εσύ με την ιδέα αυτή».
«Μαίρυ. να σου πω, νιώθω πολύ περίεργα γιατί και εγώ ξύπνησα και βρέθηκα στην εποχή σου. Ήταν τόσο έντονη η αίσθησή σου που σε ένιωθα όταν ήσουν κοντά μου ακόμα και στην άλλη χρονική διάσταση. Δε μπορώ να το εξηγήσω. Όμως έχω την περίεργη αίσθηση ότι η μνήμη μου κάποια στιγμή έσβησε και γράφτηκε ξανά από την αρχή. Κάτι που με μπέρδευε και με εμπόδιζε να θυμηθώ, καθώς δεν ήξερα σε ποια χρονιά να ζήσω. Δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόμουν. Και το χειρότερο, σε είχα χάσει».
«Τζόν, στο μέλλον είδα τους φίλους μου ή μάλλον τον παλιόφιλο και γείτονά μου Ρόμπ και τον γιό του. Ο ένας ήταν γερασμένος και ο γιός του είχε μεγαλώσει και αυτός.Με πίστεψαν και με βοήθησαν πολύ μα δε θυμάμαι τι έγιναν μετά από εκείνη την καταδίωξη. Ένας σκοτεινός τύπος μας κυνηγούσε και ήταν σαν να μην είχε υπόσταση. Μία σκιά που δεν ανήκε πουθενά, θα έλεγα».
«Τώρα που το λες, Μαίρη, είδα και εγώ κάτι περίεργο. Με επισκέφτηκε κάποιος σαν σκιά και εμένα αλλά έμοιαζε πιο υπαρκτός. Είχε σάρκα και οστά και μετά χάθηκε μέσα σε ένα σκοτεινό καθρέφτη. Νομίζω κάτι σαν πύλη. Μίλησα μαζί του και αυτό που κατάλαβα ήταν ότι και αυτός ήταν αστυνομικός όπως εγώ. Ήξερε πολλά πράγματα για εμάς».
«Αστυνομικός ; Και τι δουλειά είχε ; Σου είπε ; Ήξερε πολλά από ό,τι φαινόταν, με παρακολουθούσε από καιρό, αλλά δεν ξέρω τι να πιστέψω τελικά γιατί νομίζω ότι ήταν ο άλλος μου εαυτός μου…»
56
Την κοίταζα και ένιωθα εγκλωβισμένος. Περίμενα να μου δώσει εκείνη τη λύση του όλου πράγματος —σαν κάποιος σωτήρας— αλλά δεν ήξερα τι θα γινόταν τελικά· και ακόμα πιο πολύ, αν θα αναγνώριζα την πραγματικότητά μου, εκείνη που είχα από καιρό ξεχάσει. Τώρα θυμόμουν πως είχα χαθεί στο παρελθόν προσπαθώντας να βάλω σε μια λογική σειρά τα γεγονότα.
Σκεφτόμουν το αμάξι μου να με περιμένει στο γκαράζ υπομονετικά. Σαν πιστός φίλος. Να μου πει «θα είμαι μαζί σου όπου και αν πας και όσα χρόνια κι αν περάσουν». Μαζί να βρίσκαμε τη λύση. Στεκόταν έτοιμο να το πάρω και να φύγουμε μακρυά, σαν μια ανάμνηση ελπίδας που δεν ξεθώριαζε.
Θυμόμουν εκείνη την αίσθηση που μπαίνεις μέσα στο αμάξι και μυρίζεις το εσωτερικό των χαμένων χρόνων. Μα δεν σε νοιάζει και φεύγεις μακρυά, μέχρι όπου σε βγάλει ο δρόμος. Περνάς την πόλη, βγαίνεις στην εξοχή και μυρίζεις τον διαφορετικό αέρα. Μέχρι που στρίβεις σε ένα δρομάκι στη μέση του πουθενά και όλα αλλάζουν στο μικρό μέρος του μυαλού σου.
Κυνήγησα τον Τζόν για πολλά χρόνια και αφού πέρασα στην εποχή του εγκλωβίστηκα εκεί. Για να το θέσω καλύτερα, έγινα εκείνος. Ήταν εύκολο, αφού του έμοιαζα και ήξερα τα πάντα για αυτόν.
Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και ένιωθα να αλλάζουν όλα μέσα μου. Το μέλλον που είχα ζήσει δεν υπήρχε πλέον καθώς τα παλιά μουσικά κομμάτια καταλάμβαναν τη μνήμη μου και, όταν η επεξεργασία αυτών τελείωνε, στο μυαλό μου ακουγόταν μόνο ροκ εντ ρόλ της εποχής.
Όπως και αυτά έβγαιναν για πρώτη φορά στην κυκλοφορία του παρελθόντος που έγινε παρόν για μένα, έτσι και εγώ βγήκα για πρώτη φορά στο μέρος από όπου είχα έρθει. Οι κινήσεις που έκανα γίνονταν στην αρχή μουδιασμένα και δεν πίστευα ότι μιλούσα πραγματικά με ανθρώπους από το παρελθόν. Όμως σκέφτηκα ότι ήμουν ένας από αυτούς, ειδικά όταν άρχισα να δουλεύω στο τμήμα· τότε άρχισα να ξεχνώ το μέλλον απο όπου είχα προέλθει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή που αντίκρισα τον «παλιόφιλό» μου, το αμάξι, να στέκεται εκεί σαν χρονομηχανή από το μέλλον. Ένα αυτοκίνητο που ήταν αδύνατο να έχει κατασκευαστεί στη δεκαετία του εξήντα. Ήταν εκεί, να μου υπενθυμίζει ότι κάτι περίεργο συνέβαινε. Τότε ήταν που άρχισαν οι πονοκέφαλοι.
57
Νόμιζα πως σε έχασα Μαίρυ. Μέχρι που σε βρήκα έξω στον δρόμο να περιφέρεσαι. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό μετά από τόσα πράγματα που πέρασαν από μπροστά μου ; Προσπαθούσα να σε ακούσω έπειτα από εκείνο το τηλεφώνημα από το θάλαμο στη μέση του πουθενά. Δε μπορώ να καταλάβω τι έχει γίνει, αυτό που μπορώ να αισθανθώ είναι ότι από τη στιγμή που σε είδα άλλαξε ο κόσμος γύρω μου. Δε ξέρω τι να πιστέψω ακόμα και ότι είσαι εδώ μπροστά μου φαίνεται σαν όνειρο.
Τζόν, φοβάμαι αλλά χαίρομαι που σε βρήκα.
Με αγκάλιασε και εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι όλα μέσα μου είχαν μπεί σε μια σειρά. Ολοκληρώθηκα που επιτέλους μετά από τόσο καιρό βρέθηκα μαζί της και ήλπιζα ότι θα ξεκινούσε μια νέα και όμορφη ιστορία. Ευχόμουν να μην άλλαζε πάλι αυτή η παραδοξότητα και χανόμασταν και πάλι, γιατί νομίζω πως δεν θα το άντεχα. Άλλωστε μέσα μου πίστευα πως αυτός ήταν και ο λόγος της ύπαρξής μας. Να είμαστε μαζί.
-Θέλω να πάμε μια βόλτα Τζόν, να δω το μέρος που έχασα, το πεθύμησα τόσο πολύ. Ίσως δω και μερικούς από τους φίλους μου.
-Έχω μια ιδέα να πάμε να δούμε το μέρος που δούλευες πρώτα, εκεί που ειδωθήκαμε την πρώτη φορά, τι λες ; Ίσως καταλάβουμε και κάτι παραπάνω από όλη αυτή την ασυναρτησία.
-Πολύ ωραία ιδέα Τζόν, πάμε.
