Κανονικότητα. Λέξη γνώριμη και χιλιοδιατυπωμένη που απαιτεί προσεκτική χρήση. Η κανονικότητα που θα έρθει μετά το τέλος του οικονομικού προγράμματος, της δανειακής σύμβασης, των μνημονίων που ισοδυναμούν για πολλούς με βραχνά και για άλλους αναγκαίο κακό ή και σωτηρία. Η ομαλότητα θα έρθει κατά Γιούνκερ ένα αυγουστιάτικο πρωινό σαν λύτρωση μετά από 10 χρόνια δημοσιονομικής αυστηρότητας και πολιτικής ρευστότητας. Μια δεκαετία για την λήξη μιας περιπέτειας; Τα αφηγήματα χτίζονται και η αλλαγή δεν βιώνεται.
Η κανονικότητα με αιχμή την επέκταση της δυνατότητας αναδοχής παιδιών και από άτομα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Άμεση συνεπαγωγή η δυνατότητα αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί και από ομόφυλα ζευγάρια. Αντιδράσεις αναμενόμενες και εξοργιστικές ενίοτε. Η δαιμονοποίηση του σεξουαλικού προσανατολισμού. Το βάπτισμα ανώμαλων για όποιον δεν καταπνίγει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Να συντηρηθούν τα στερεότυπα που έχει αποτινάξει η επιστήμη καιρό τώρα το αίτημα. Προσβολές, χυδαίοι χαρακτηρισμοί, αβάσιμοι φόβοι που εκφράζονται όχι ως ουσιαστικός προβληματισμός αλλά υβρεολόγιο που εκστομίζεται με την ευκολία του καφενείου.
Η εκλογολογία ξανά επί του τάπητος. Η παράδοξη σύμπλευση επί τριετούς σχεδόν βάσης ενός κόμματος βγαλμένο από τα σπλάχνα της αριστεράς όσο κι αν πληγώνει, όσο κι αν λησμονούμε μέσα στην ουτοπία του χαμένου δρόμου της ισότητας και των ματαιωμένων ελπίδων που επενδύσαμε σε πολιτικές δυνάμεις και ενός κόμματος που φλερτάρει αν δεν ταυτίζεται με τον εθνικισμό και τους αεροψεκασμούς με την πατρίδα να ζημιώνεται μονίμως από τους ξένους και τους πολιτικούς του αντιπάλους να βρίσκονται στα τέσσερα που επιτάσσει ο νόμος των ‘’κακών’’.
Δακρυγόνα, βία και καταστολή. Τα αριστερά χημικά θα σχολιάσουν πάσης φύσεως αντιπολιτευόμενοι αριστεροί που βλέπουν τον αριστερό κορμό της συγκυβέρνησης να διατρανώνει τον στίχο του Social Waste με περίσσια ακρίβεια « Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία». Η κρατική βία που ενσαρκώνεται μέσα από τις δυνάμεις της αστυνομίας με ηθικό αυτουργό και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τα χημικά στους συνταξιούχους, στους φοιτητές, στον κόσμο των διαμαρτυριών, των πλειστηριασμών. Ο καπνός τους πνίγει. Δειλά δειλά απομακρύνεται δίνοντας την θέση του στην στηλίτευση της κυβερνώσας αριστεράς των ευαισθησιών και του ηθικού πλεονεκτήματος με νόημα ειρωνικό αλλά και στην σιωπή που ηχεί εκκωφαντικά για την πορείας μιας χώρας που φλερτάρει με τον διχασμό των αφηγημάτων.
Μετέωροι μπροστά στο έθνος, στην ιστορία, στην μελαγχολία, στην έξοδο από τα μνημόνια της λιτότητας και του τιμωρητισμού. Διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας και της αλήθειας βάσει παρωπίδων;
Το φάντασμα του πολέμου να πλανάται μέσα στα κεφάλια πολλών ως υπαρκτός κίνδυνος και ρεαλιστική απειλή ή ως έναυσμα για εθνικιστικές κορώνες, παιχνίδια με σημαίες, παραγκώνιση της διπλωματίας; Μεγαλόστομοι τίτλοι, πομπώδεις αναλύσεις σε μια κουλτούρα φόβου και εύκολης οικειοποίησης συγκυριών που χρήζουν ψυχραιμίας και προσεκτικών χειρισμών.
Μετανάστες και πρόσφυγες δίχως πρόσωπο. Πόσες φορές τους είδαμε και δεν διακρίναμε πρόσωπα, ζευγάρια ματιών και φυσιογνωμίες; Φιγούρες τόσο γνωστές μα τόσο άγνωστες. Εγκλήματα που καταγγέλλονται εκ των υστέρων. Βόμβες που πέφτουν για να αποτρέψουν άλλες βόμβες, για να προστατέψουν τους αμάχους που αρνούνται να επιτρέψουν την είσοδο τους στην χώρα. Το ‘’μίασμα’’ της πολιτικής τους. Το σάπιο που μάθαμε να κουβαλάμε σαν το μοναδικό βάρος που θα επωμισθούμε σε τούτο τον κόσμο. Μουδιασμένοι ακούμε πως σκότωσαν κι άλλους, εκεί που οι άνθρωποι σταμάτησαν να αναπνέουν.
Η ευθύνη της ιεράρχησης. Στην ζυγαριά η επίθεση στην Γαλλική Πρεσβεία στην πόλη των Αθηνών από μέλη του Ρουβίκωνα και η επίθεση με την παράλληλη πρόκληση επεισοδίων στην πλατεία Σαπφούς στη Λέσβο από μέλη της «Πατριωτικής Κίνησης Λέσβου» και μέλη της Χρυσής Αυγής. Αιχμή ο διασυρμός της χώρας. Αίτημα η διαφύλαξη της εικόνας προς τα έξω. Να καλυφθούμε πίσω από επίπλαστη ηρεμία.
Εύλογα προκύπτει πως το όποιο χτύπημα που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν ακτιβισμό και παρεμβάσεις κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου σε πρεσβείες ξένων κρατών εγείρει ερωτηματικά για την δράση και τα κίνητρα μιας τέτοιας κίνησης εντός των τειχών μας αλλά και στην άμεσα ενδιαφερόμενη χώρα. Δεν είναι αμελητέο ζήτημα οι αυτόκλητοι σωτήρες που κινούνται και υπό την ανοχή των αρμόδιων υπηρεσιών και υπουργείων. Ωστόσο, εκθέσεις για το απαράδεκτο και το απάνθρωπο των συνθηκών στην Μόρια της Λέσβου (παράδειγμα που βλέπει πιο συχνά το φως της δημοσιότητας) σε συνδυασμό με την επίθεση κατά του συγκεντρωμένου πλήθους που διαμαρτυρόταν για τον εγκλωβισμό τους στο νησί καθώς και για την καθυστέρηση της εξέτασης των αιτημάτων ασύλου που έχουν υποβάλει δεν θίγει το αψεγάδιαστο της εικόνας μας;
Οι τραυματισμοί δεν έλειψαν ενώ συνελήφθησαν 120 Αφγανοί και 2 Έλληνες αλληλέγγυοι με την κατηγορία της κατάληψης της πλατείας ενώ για όσους προκάλεσαν τα επεισόδια ξηλώνοντας πεζοδρόμια κατά προσφύγων και ΜΑΤ εξετάζεται…
Γυρνώ στις ίδιες λέξεις, στις ίδιες ιδέες σαν όλα να έχουν ερμηνευθεί και να παραμένουν τόσα αόριστα, άγνωστα και αφιλόξενα. Αναζητώ ίσως μαγικά φίλτρα για ένα κόσμο που κινείται με όρους που αντιλαμβανόμαστε σε σφαίρα που δεν αρθρώνεται εύκολα σαν κραυγή που δεν λέει να βγει. Σκέψεις που βασανίσαμε πολύ μέσα μας, πράγματα που προσπεράσαμε με την βεβαιότητα πως τα γνωρίζουμε. Κι όμως κάποιες απαντήσεις δεν μας αρκούν πια. Τα υπαρκτά κατασκευάσματα κανονικότητας καταρρέουν. Μαζί τους κι εμείς.
