H βιομηχανία της σάρκας

η βιομηχανία της σάρκας


Η Clemmie Greenlee ζει στο Nashville, είναι 12 χρονών και γυρνάει στο σπίτι από το μπακάλικο όταν ξαφνικά ένας άντρας την αρπάζει και την κλείνει στην καρότσα ενός αυτοκινήτου. Όταν άνοιξε τα μάτια της ξανά βρισκόταν σε ένα σκοτεινό υπόγειο μαζί με άλλα έξι κοριτσάκια της ίδιας ηλικίας. Τις επόμενες μέρες τις περνά δεμένη, υπό την επήρεια σκληρών ναρκωτικών και ομαδικών βιασμών.

Ένα χρόνο μετά αποκτά ένα γιο, μαχαιρώνεται στο δρόμο, πυροβολείται στο κεφάλι και έχει ήδη νοσηλευθεί πολλές φορές γιατί καταστρέφεται το αιδοίο της από διάφορα αντικείμενα και την κατάχρηση που υφίσταται. Όπως είπε η ίδια, βλέπανε όλοι ένα παιδί κακοποιημένο, γεμάτο πληγές και σημάδια αλλά δεν κλήθηκε κανένας σύμβουλος της πολιτείας για να την βοηθήσει. Περπατά τους δρόμους με “μισά” ρούχα, ψηλά τακούνια και κραγιόν, έχει “πελάτες” γιατρούς και δικηγόρους. Στα 13 της χρόνια.


Καλώς ήρθατε στη βιομηχανία της σάρκας.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Ο αριθμός των ανθρώπων που απασχολούνται στην πορνεία παγκοσμίως ανέρχεται στα 40.000.000. 1 στους 10 άνδρες παγκοσμίως έχουν πληρώσει για σεξ (αλλά 80% των πελατών δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικό). Παρ΄ όλα αυτά, σε αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και κάποιες με υψηλά ποσοστά πορνείας όπως η Βουλγαρία, δεν υπάρχει καν θεσμοθετημένο νομικό πλαίσιο για το αγοραίο σεξ. 80% της εμπορίας ανθρώπων παγκοσμίως αφορά στην πορνεία.

Θέλετε κι άλλο;

90% των γυναικών που ασκούν πορνεία έχουν δηλώσει πως θα ήθελαν να σταματήσουν να εργάζονται σαν πόρνες αλλά αδυνατούν λόγω έλλειψης εισοδήματος. 40% των γυναικών που ασκούν πορνεία, ξεκίνησαν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο όταν ήταν παιδιά και το 75% των γυναικών που ασκούν πορνεία κακοποιήθηκαν στη παιδική ηλικία. Τα ποσοστά βίας που υφίστανται οι πόρνες είναι από τα υψηλότερα στα ποσοστά βίας εναντίων των γυναικών, μια πόρνη υφίσταται σωματική βία κατά μέσο όρο 12 φορές το χρόνο. Στην Ινδία το αγοραίο σεξ με παρθένα χρεώνεται μέχρι και 1000 δολάρια ενώ η τιμή του αγοραίου σεξ μπορεί να πέσει μέχρι και 1 δολάριο. Το 40% των ανθρώπων που εμπλέκονται στην βιομηχανία της πορνείας στην Ταυλάνδη (η οποία είναι η χώρα με την μεγαλύτερη αγορά πορνείας ) είναι παιδιά. 2 στα 3 θύματα της εμπορείας ανθρώπων προέρχονται από την Ανατολική Ευρώπη.

Διαβάστε επίσης  Σφαγή του Κατίν: Ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα πολέμου

Τώρα ξαναδιαβάστε τα νούμερα και σκεφτείτε τα.

Advertising

Γύρω μας, εμείς, η κοινωνία, ακούμε και αναπαράγουμε συνέχεια με έκπληξη ιστορίες, πολλές φορές δυσάρεστες, με σενάρια απίθανα, που όλοι θα εύχονταν να είναι φανταστικά. Η μεταφορά τους σε ένα άλλο πρόσωπο είναι ένας υποσυνείδητος τρόπος άμυνας μας απέναντι στην θλίψη ή την ενσυναίσθηση που δημιουργεί το άκουσμα τους. Υπάρχουν όμως και ιστορίες που δεν αναπαράγονται, φωνές που δεν ακούγονται και άνθρωποι που δεν έχουν αντίδοτα στην τραγικότητα γιατί χτίζουν μια ζωή πάνω σ’ αυτήν.

Ο Ουγκώ στο τέλος του 19ου αιώνα έγραψε στους Αθλίους:
“Λέμε ότι η δουλεία έχει εκλείψει από τους Ευρωπαικούς πολιτισμούς αλλά αυτό είναι αναληθές. Η δουλεία εξακολουθεί να υπάρχει, μόνο που τώρα αφορά μόνο τις γυναίκες και το όνομα της είναι πορνεία.”

Τελικά υπάρχουν όντως άπειρες πραγματικότητες. Καθένας μας ζει μια απ’ αυτές. Κάποιες απ’ αυτές όμως δεν μπορούμε καν να τις φανταστούμε…

photo-1450155155194-cd8ac3c4e18c

Advertising


“Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ’ ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ’ αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν’ όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το `μαθε ποτέ, γιατί δεν το `πα σε κανένα.
Μ’ απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ’ ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα σαν άνθος έμοιαζε αλπικό
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού `χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ’ τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ’ το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ’ αυτήν που θα `φευγε την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ’ στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να `πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!…
Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκι, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ’ άρπαξ’ απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ’ τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».
Όταν την είδα και στο φως τα’ αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ’ ένα δέος αλλόκοτο, σαν να `χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά… Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου… Μ’ απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ’ αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ’ είχαν συχωρέσει…
Το χέρι τρέμει… Ο πυρετός… Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω…”
1933,  Νίκος Καββαδίας, Μαραμπού

 

Διαβάστε επίσης  Σχέδιο Μανχάταν: Η ιδέα και η υλοποίηση του
Βιβλιογραφία για περαιτέρω έρευνα: 
  • http://www.ibtimes.com/life-underage-super-bowl-prostitute-former-sex-worker-talks-heroin-murder-prison-1552586
  • http://sex-crimes.laws.com/prostitution/prostitution-statistics https://nobullying.com/prostitution-statistics/
  •  https://nobullying.com/prostitution-statistics/
  • http://www.mirror.co.uk/news/real-life-stories/beaten-raped-locked-cage-paedophiles-3288946
  • http://www.the-line-up.com/no-way-out-the-tragic-story-of-halifaxs-prostitution-ring/
  • http://findingjustice.org/prostitution-statistics/

 

She has a dream to travel all across the USA but at nights she travels the galaxy | Δυσκολεύομαι μονίμως να αυτοπροσδιοριστώ και γι' αυτό λέω ότι σε έναν ουτοπικό κόσμο θα ήμουν σκηνοθέτης. Αλλά ο κόσμος δεν είναι ουτοπικός κι εγώ δεν είμαι σκηνοθέτης. Φύσει βουκολική και ανικανοποίητη, αγάπησα κάποτε τον δρόμο κι από τότε ασφυκτιώ στην αδράνεια. Είμαι κατά κυριολεξία ερωτευμένη με την μουσική και πεθαίνω να δω μια νύχτα τ' αστέρια του Νότου. ~ A summer soul, a child pledged to summer needs only gasoline ~

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Το πράσινο σημειωματάριο, το πείραμα της αυθεντικότητας

Στη λογική της Αμερικανικής σειράς του ’90, «Φιλαράκια» (Friends), το

Θεσσαλονίκη: Kids Love Cinema με «Αριστόγατες»

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συνεχίζει να μαγεύει μικρούς και μεγάλους