«Η αυτοκτονία δεν είναι δειλία. Θα σου πω τι είναι δειλία, το να μεταχειρίζεσαι τους ανθρώπους τόσο βάναυσα, ώστε να θέλουν να αυτοκτονήσουν».
Οι αυτοκτονίες πληθαίνουν με τον καιρό, περίπου 10-20 εκατομμύρια απόπειρες ανά έτος, τα προβλήματα και η κατάπτωση της ψυχολογίας διογκώνονται, σε μια κοινωνία που η προσβολή και η αδιαφορία ακμάζουν, υπονομεύοντας τη θέληση για ζωή. 
Επιπρόσθετα, η ανεργία και η φτώχεια έχουν ως αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση της αυτοπεποίθησης του ατόμου, το οποίο καταφεύγει συχνά σε ναρκωτικές και αλκοολούχες ουσίες για να καταπνίξει τη θλίψη του. Αυτό που καταπνίγει εν τέλει, ωστόσο, δεν είναι κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό του.
Στις «πολιτισμένες» χώρες του αναπτυγμένου κόσμου, κυρίως στην Ευρώπη, η αυτοκτονία αποτελεί τη 10η πιο διαδεδομένη και συνάμα αποτελεσματική μέθοδο θανάτου, προσπερνώντας ακόμα και τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, με το 1.4%, περίπου, του πληθυσμού να προσπαθεί να λυτρωθεί με αυτόν τον τρόπο. Είναι μαγική και άξια θαυμασμού η ικανότητα της ανθρώπινης φυλής να διστάζει να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες για να ζήσει, αλλά ταυτόχρονα να καλλιεργεί απείρου κάλλους τρόπους για να πεθάνει. Υπάρχει ξακουστή ποικιλία. Μπορείς να κρεμαστείς, να αυτοπυροβοληθείς, να κατακάψεις το εσωτερικό του οργανισμού σου με οξύ, αλλά θα κριθείς ως ψυχολογικά διαταραγμένος. Αυτός που σε ώθησε στην αυτοκτονία, όμως; Αυτός θα ζήσει, όσες φορές και να αυτοκτονήσεις, θα ζήσει.
Οι οικονομικές συγκυρίες της εποχής δεν προϋποθέτουν για όλους χώρο για σχέδια, για ευφορία και για προσωπικά επιτεύγματα. Η ανεργία και η φτώχια γενικότερα αποτελούν κύριες πηγές του Γολγοθά του ατόμου, που αδυνατεί να βρει πάτημα για ικανοποίηση και επαγγελματική εξέλιξη. Αισθάνεται πως δεν είναι ικανός, πως στερείται ικανοτήτων, πως δεν δύναται να προστατέψει τους οικείους του, να τους συντηρεί και να τους προσέχει. Και κάπως έτσι, έρχεται η κατάθλιψη. Και κάπως έτσι, και οι πρώτες απόπειρες.
Η σχιζοφρένεια αρχίζει να παρασιτεί στο σώμα του, οι διάφορες διαταραχές ακμάζουν, όπως και η κατάληξη στο αλκοόλ, το κάπνισμα και τις ουσίες. Ταλανίζεται να εθιστεί σε κάτι άλλο, σε κάτι που, ίσως, μεταβάλλει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Δεν θα το κάνει.
Πολλοί είναι εκείνοι που δεν αντέχουν τις οικονομικές δυσκολίες, την έλλειψη εργασίας ή τα χρέη, ακόμα περισσότεροι αυτοί που δεν αντέχουν το bullying σε κάθε του μορφή. Είτε πρόκειται για cyber bullying, είτε για σχολικό εκφοβισμό, είτε για σεξουαλική παρενόχληση/ καταπίεση/ κακοποίηση, λίγες οι περιπτώσεις ομαλής απεξάρτησης από τα προβλήματα. Δυστυχώς, τα ηλίθια σχόλια ηλίθιων ανθρώπων θα σε θρέφουν για καιρό, θα σε βασανίζουν, θα επεμβαίνουν σε κάθε σου σκέψη. Ξαφνικά, θα σε δείχνουν, θα γελούν αμήχανα, θα σε κοροϊδεύουν. Η κοινωνία σου παρέχει τα μέσα, αυτοί την αφορμή για να αυτοκτονήσεις. Εσύ το βλέπεις σαν λύτρωση, σαν ελευθερία. Μια μικρή στιγμή και θα έχουν τελειώσει όλα. Αξίζει;
Οφείλει να σημειωθεί πως αν κάποιος δεν επιθυμεί να ζήσει άλλο, αν ζητά απεγνωσμένα να πεθάνει, αν δεν αντέχει πια τον σωματικό και τον ψυχικό πόνο, δεν υπάρχει επιστροφή σε μια ρόδινη πραγματικότητα. Αν δοκιμάσει να αυτοκτονήσει και αποτύχει, θα δοκιμάσει ξανά. Και ξανά.
Την αποκλειστική προσπάθεια και αρωγή στη συνέχιση της επιβίωσής του την κατέχει η οικογένειά του. Αυτή είναι που θα προσπαθήσει να τον επαναφέρει στη δράση και την ωφέλιμη ζωή, αυτή είναι που διαλέγει τη ζωή από το θάνατο. Με την κατάλληλη συνδρομή από το ιατρικό επιτελείο, η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί. Η μη συνεύρεση του «ασθενή» με θανατηφόρα όπλα( έρευνες έχουν πιστοποιήσει πως άτομα με όπλα στο προσωπικό τους χώρο, έχουν αυτόματα μεγαλύτερες πιθανότητες αυτοκτονίας), με συνοικιακά μπαρ και νυχτερινά κέντρα, ακόμα και με γέφυρες, θα οδηγήσει σταδιακά στην καλυτέρευση της κατάστασης. Παράλληλα, η ικανοποιητική κλινική ψυχιατρική φροντίδα, μέσω της ψυχοθεραπείας και των συνεδριών, ίσως επιστρέψει στο άτομο τη θέληση που έχασε, τη θέληση που του έκλεψαν. Αξίζει;
Δεν είναι ηθικό να αναγκάζεις κάποιον να πεθάνει, δεν είναι ηθικό να αναγκάζεις κάποιον να ζήσει. Σύμφωνα με τη θρησκεία, βέβαια, η αυτοκτονία θεωρείται ως βλασφημία, ως ασέβεια προς το πρόσωπο του θεού, ως μη αποδοχή του, σύμφωνα με αυτή, δώρου που φέρει το όνομα ζωή. Από την άλλη μεριά, μια σημαντική μερίδα φιλοσόφων θεωρεί πως η εμπόδιση τέτοιων περιστατικών δεν συμπίπτει με την ελευθερία της αυτονομίας του ατόμου. Κάπου εκεί, ανάμεσα, εσύ νομίζεις πως θες να πεθάνεις, αλλά ουσιαστικά ίσως θέλεις απλά να σωθείς. Ίσως πάλι, ο κόσμος να φαντάζει αισθητά καλύτερος με σένα παρών…
«Αυτοί που επιλέγουν την αυτοκτονία, δεν τελειώνουν τη ζωή τους, αλλά τον όποιο πόνο, το τρόμο και τη δυστυχία τους».
