Τι σημαίνει «αγάπησε το παιδί μέσα σου»
Εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μας το παιδί που μισούσε τις προσβολές, που αγωνιούσε μήπως δεν λύσει μια άσκηση; που έκλεινε απελπισμένο τα αυτιά του στους γονεϊκούς τσακωμούς, ή αναζητούσε απελπισμένα επιβράβευση; Τελικά, το μικρό παιδί που υπήρξαμε, είναι ο ενήλικος που γίναμε;
ΝΑΙ! Ζει και μάλιστα βασιλεύει! Ενίοτε σε διαρκή πόλεμο με το «ενήλικο» περιβάλλον που συνδιαμόρφωσε. Κάποτε σε πικρό συμβιβασμό με αυτό. Πάντα όμως σε αφανή επικοινωνία με τον άντρα ή τη γυναίκα που έγινε!
Πώς άραγε επικοινωνεί η παιδική μας ηλικία με τον ενήλικο που γίναμε;
Η αλήθεια είναι πως όλοι ακολουθούμε μοτίβα συμπεριφορών. Μοιάζουμε, μάλιστα, να αποκτούμε έναν εθισμό σε ερεθίσματα και συναισθήματα της πρώιμης φάσης της ζωής μας. Υποσυνείδητα επιλέγουμε να βιώνουμε καταστάσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ανακύκλωση ίδιων συναισθημάτων. Παρόμοιων συνθηκών. Αναπαράγουμε ένα συναισθηματικό σκηνικό με διανεμημένους ρόλους από το «ρεπερτόριο» της παιδικής μας ζωής.
Τις περισσότερες φορές ασυνείδητος στόχος είναι η «διόρθωση» κάποιου τραύματος, η επούλωσή του μέσω μιας εκ προοιμίου ατελέσφορης δημιουργίας ψυχολογικού σκηνικού. Το σκηνικό στήνεται όπως εκείνο που προκάλεσε το τραύμα, την έλλειψη, το κενό, την πικρία, ή τον φόβο.
Δυστυχώς, η αποτυχία έρχεται σαν νομοτέλεια του λανθασμένου κινήτρου. Τέτοιου είδους κίνητρα μας οδηγούν υποσυνείδητα.
Η εξήγηση για κάποιες επιλογές μας βρίσκεται στο παρελθόν μας
-Μια γυναίκα αναρωτιέται, τι στο καλό φταίει και καταλήγει μονίμως σε δυσαρμονική σχέση με άντρες που την υποτιμούν, την ταλαιπωρούν, τους ανέχεται, τους διεκδικεί συνεχώς και την εγκαταλείπουν.
-Ένας άνδρας δεν αντιλαμβάνεται γιατί αισθάνεται ανίκανος να διαχειριστεί την απογοήτευση που του προκαλούν οι σχέσεις του, τη συνεχή καχυποψία και τον θυμό του, την ανάγκη του να υπερέχει, ή την επιθετικότητά του.
Ούτε η γυναίκα ούτε ο άνδρας αναζήτησαν ένα συναισθηματικό ανάλογο στις μνήμες της παιδικής τους ηλικίας, σε ένα δυσαρμονικό ζευγάρι γονιών: υποτιμητικό και δεσποτικό π.χ. πατέρα εκείνη, μια μητέρα που δεν κάλυψε την ανάγκη του για τρυφερότητα εκείνος.
Σπάνια γίνεται αντιληπτή η λεπτή νοητική διεργασία που τροφοδοτεί ένα ανακυκλούμενο μοτίβο δεδομένων στις σχέσεις τους. Μόνιμοι πρωταγωνιστές ,τα «άρρωστα» στοιχεία των αρχικών προτύπων ,η ενοχή και οι αποτυχημένες απόπειρές τους για αίσιο τέλος σε μια οδυνηρή μνήμη.
Κυρίως, κανείς τους δεν ήρθε σε επαφή με το παιδί που υπήρξε. Δεν το κατανόησε, δεν το αντιλήφθηκε να ζει μέσα του ανήσυχο και απαιτητικό. Δεν υποπτεύθηκε καν την ιδιότυπη συμβίωσή τους.
Αναζητώντας βοήθεια
Η ωριμότητα δε φαίνεται να συμβαδίζει αναγκαστικά με την ηλικία των ανθρώπων. Αποτελεί σύνθετη, προσωπική μετάβαση στα εξελικτικά μας στάδια. Η αναγνώριση της ενδεχόμενης ατομικής μας δυστοπίας κατέχει εξέχουσα θέση.
Η απόφαση ψυχοθεραπείας, ένας «διάλογος» με το παρελθόν, η συνειδητοποίηση της ψευδοενηλικίωσης, η αποδοχή, η στοργή για το τραυματισμένο κομμάτι μας και η αποενοχοποίηση είναι ασφαλή βήματα προς την ανακούφιση.
Το παρελθόν δεν αλλάζει. Το παρόν είναι η καλύτερη ευκαιρία του μέλλοντος!
