Και ρωτώ, ποιoς άνθρωπος δε θα ήθελε να κερδίζει χρήματα εύκολα; Σωστή απάντηση. Αρχής γενομένης από την σκέψη αυτή, πολλοί βρέθηκαν μπροστά από ένα τραπέζι με πράσινη τσόχα οι πιο παλιοί, πίσω από μια οθόνη οι πιο νέοι. Στο βωμό του εύκολου κέρδους περιουσίες χάθηκαν, σπίτια έκλεισαν, οικογένειες ξεριζώθηκαν. Υπήρξαν σίγουρα και οι τυχεροί, όπου ο κακός λύκος φύσηξε και το σπίτι δεν έπεσε. Η ενασχόληση με τα τυχερά παιχνίδια γεννά πολλά ερωτήματα για την φύση του ανθρώπου γύρω από αυτά. Πώς γίνεται να παίζουμε ένα παιχνίδι ξέροντας από την αρχή ότι οι πιθανότητα να χάσουμε είναι πολύ μεγαλύτερη από το να κερδίσουμε; Πότε ξεπερνάμε τα όρια του παιχνιδιού και περνάμε στην παθολογική εξάρτηση;
Με την λέξη τζόγος, εννοούμε το ποντάρισμα ή το στοίχημα πάνω σε κάτι που πιστεύουμε ότι θα κερδίσει και εμείς φυσικά θα έχουμε ένα κέρδος .Ο τζόγος είναι στο αίμα του κάθε ανθρώπου και η ιστορία του ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια. Σε επίσημες αναφορές, ο τζόγος καταγράφεται από τη μινωική εποχή. Σε ανασκαφές που έγιναν στο ανάκτορο της Ζάκρου, βρέθηκαν δώδεκα πλακίδια από φαγεντιανή, που πάνω τους είχαν επαναλαμβανόμενους γραπτούς χαρακτήρες, μόνο από τη μία όψη. Οι μελετητές υποστηρίζουν πως μπορούμε να μιλάμε για ένα παιχνίδι παρόμοιο με την σημερινή πόκα. Ένα άλλο αρχαιοελληνικό παιχνίδι, η τηλία, στη ρωμαϊκή εποχή έγινε το παιχνίδι των «12 γραμμών», ή τάμπουλα και στο Βυζάντιο ονομάστηκε τάβλιον και ταξίδεψε μέχρι σήμερα χωρίς φραπεδάκι παρακαλώ. 
Ο εθισμός στον τζόγο αποτελεί μια από τις εξαρτήσεις στις οποίες δε μεσολαβεί η χρήση κάποιας ψυχοδραστικής ουσίας καθώς το ανθρώπινο μυαλό παρέχει μέσω ενδορφινών το εφορικό αποτέλεσμα στον χρήστη. Παρόλο που οι συμπεριφορές ρίσκου και τζόγου φέρουν αναφορές από την αρχαιότητα, η κατάταξη της εξάρτησης στο τζόγο σε ψυχική πάθηση έγινε για πρώτη φορά το 1980. Μέχρι τότε στη διεθνή βιβλιογραφία της ψυχολογίας η προβληματική αυτή συμπεριφορά αποτελούσε απλά μια κακή συνήθεια. Στο επίπεδο της διάγνωσης συγκαταλεγόταν σαν ένα σύμπτωμα μεταξύ άλλων συγκεκριμένων ψυχικών παθήσεων, αλλά δεν αποτελούσε κατεξοχήν πάθηση. 
Σύμφωνα με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα στην ψυχολογία, η εξάρτηση στον τζόγο τοποθετείται τόσο στην προβληματική της διαταραχής ελέγχου των παρορμήσεων όσο και σε αυτή της εξάρτησης. Το προφίλ του εγκεφάλου του παθολογικού παίκτη διαφέρει από αυτό των υπόλοιπων ατόμων. Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα παθιασμένων τζογαδόρων δείχνει ότι ο εγκέφαλός τους λειτουργεί σαν να έχουν διάσπαση της προσοχής, αφού έχουν ιδιαίτερη δυσκολία σε τεστ προσοχής που απαιτούν ταυτόχρονη συγκέντρωση σε πολλά ερεθίσματα και ικανότητα γρήγορης και σωστής μετατόπισης της προσοχής. Η συμπεριφορά του τζογαδόρου, θυμίζει σε πολλά αυτή ενός παιδιού με διάσπαση της προσοχής. Δεν ακούει όταν του απευθύνουν τον λόγο, ξεχνά καθημερινά πράγματα, δεν μπορεί να μείνει καθιστός για πολλή ώρα, δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του, είναι παρορμητικός. Η προσωπικότητα του παθολογικού παίκτη ενέχει τον απόηχο των παιδικών συναισθημάτων παντοδυναμίας, το ένστικτο της επιθετικότητας και μια παρόρμηση για αναζήτηση έντονων συγκινησιακών εμπειριών. Τα στοιχεία αυτά δεν βρίσκονται σε μια φυσιολογική ισορροπία μεταξύ τους δημιουργώντας έτσι ψυχολογική ένταση.
Κατά την εμπλοκή του με τον τζόγο, ο άνθρωπος διέρχεται από τρεις φάσεις με κυμαινόμενη διάρκεια: τη φάση του κέρδους, της απώλειας και της απελπισίας. Η φάση του κέρδους είναι σαφώς η πιο γοητευτική και ύπουλη. Ως πρωτάρης δελεάζεται από την ατμόσφαιρα στην οποία διεξάγεται το παιχνίδι, τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό από το πρώτο κέρδος, την απομάκρυνση από τα προβλήματα της καθημερινότητας, την ελπίδα ότι μέσα σε λίγα λεπτά μπορεί να πραγματοποιήσει και τα πιο τρελά όνειρά του. Στη φάση της απώλειας, αρχίζει να χάνει αλλά αρνείται να το δεχτεί και παρασύρεται στην προσπάθεια να ξανακερδίσει όσα έχει χάσει. Αυξάνει τα ποσά που παίζει, λέει ψέματα, δανείζεται. Στη φάση της απελπισίας, ο έλεγχος έχει πια χαθεί. Αδιαφορεί για τις συνέπειες στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, συσσωρεύει χρέη και ίσως αναγκαστεί να παρανομήσει για να εξασφαλίσει χρήματα. Κοινός παρανομαστής σε όλα τα παραπάνω στάδια είναι η δυσκολία αντίστασης στην παρόρμησή του να παίξει.
Η αντιμετώπιση του παθολογικού τζόγου δεν διαφέρει ιδιαίτερα από άλλες μεθόδους απεξάρτησης από άλλες συμπεριφορές ή ουσίες. Είναι μια σημαντική χρονοβόρα απόφαση η οποία απαιτεί μεγάλα ψυχικά αποθέματα και αφοσίωση. Μέσω της ψυχοθεραπείας έχουν παρατηρηθεί σημαντικά ποσοστά επιτυχίας. Βασικό μέλημα της ψυχοθεραπείας είναι να βοηθήσει αρχικά το άτομο να αποδεχτεί το πρόβλημά του και στην συνέχεια να δει τις πραγματικές του διαστάσεις και τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή του. Σταδιακά ο στόχος είναι να μάθει να ελέγχει όλο και πιο αποτελεσματικά τις ορμές που νιώθει προς τον τζόγο. Να αντιλαμβάνεται πότε ξεφεύγει από τα επιτρεπτά όρια, πότε δεν είναι ο εαυτός του. Προς το παρόν δεν υπάρχουν συγκεκριμένες φαρμακευτικές προσεγγίσεις απέναντι στον τζόγο. Τα φάρμακα που χορηγούνται σε ορισμένους ανθρώπους έχουν ως σκοπό κυρίως τη μείωση των συμπτωμάτων άλλων συνυπάρχουσων διαταραχών και ψυχοπαθολογικών συμπεριφορών.
