Η Χριστίνα Γαβρίλη είναι η καλεσμένη στη στήλη των συνεντεύξεων στο περιοδικό maxmag.Η Χριστίνα είναι μια γυναίκα με όνειρα και αγωνίες, στόχους και προσδοκίες για αυτή και για τα παιδιά της. Είναι μία συγγραφέας θετικής ενέργειας, που ανακαλύπτει συνεχώς τους ανθρώπους γύρω της, καταθέτει τις σκέψεις της και δίνει απαντήσεις μέσα από το βιβλίο της “μικρές ιστορίες μητρότητας “.
Η Χριστίνα Γαβρίλη γεννήθηκε στα περίχωρα των Αθηνών και μεγάλωσε με Κάντι Κάντι, χλωρίνη Κλινέξ και μπόλικο Γιόκο Τσόκο. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και στην Αγγλία και για πολλά χρόνια εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Επιμέλεια συνέντευξης : Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Στα τριάντα πέντε της, λίγο αφότου έγινε μαμά, αποφάσισε να κατέβει από αυτό το τρένο για να βεβαιωθεί ότι πάει εκεί που θέλει. Ύστερα από μια τρυφερή επανασύνδεση με το εσωτερικό της παιδί, ανακάλυψε ότι οι μυστηριώδεις διάδρομοι της ανθρώπινης ψυχής την έλκουν πολύ περισσότερο από τους εταιρικούς. Σήμερα κυνηγάει το μεγάλο της πάθος, την Ψυχολογία.
Από το 2018, στο προσωπικό της ιστολόγιο «Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» (www.iprigipessa.com), μοιράζεται με εκατοντάδες μαμάδες σκέψεις, συναισθήματα, αγωνίες, χαρές, και πάνω απ’ όλα, αλήθειες. Απ’ αυτές που θα σε κάνουν πότε να γελάς, πότε να κλαις, πότε και τα δύο ταυτόχρονα.
Θα τη βρείτε στο Instagram και στο Facebook ως «Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων».
Το βιβλίο της «Μικρές ιστορίες μητρότητας – Από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» είναι το πρώτο της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Χριστίνα,καλώς ήρθες στο Maxmag
Καλώς σας βρήκα! Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!
Μικρές ιστορίες μητρότητας. Μίλησέ μας για το βιβλίο σου.
Μικρές ιστορίες μητρότητας, ή αλλιώς βαθιές εξομολογήσεις ενός ανθρώπου που τυχαίνει να είναι μια μαμά και «Πριγκιπέσσα». Όχι με τα τυπικά πλούτη και προνόμια μιας πριγκίπισσας (άλλωστε δεν είναι τυχαία πριγκιπέσσα –κατά το άσμα Μάλαμα– και όχι πριγκίπισσα, ούτε τυχαία των Βαλκανίων και όχι της Σκανδιναβίας ή κάποιας Ευρωπαϊκής χώρας), αλλά ίσως με την ευαισθησία και παράλληλα την τόλμη να κοιτάξει κατάματα τα παιδιά της, την αλήθεια τους, την αλήθεια της, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες της. Με όρεξη να βουτήξει στα άδυτα του μυαλού της και να κάνει τους απαραίτητους εσωτερικούς διαλόγους με τον πολυφωνικό της εαυτό: τη γυναίκα μαμά, τη γυναίκα επαγγελματία, τη γυναίκα σύντροφο, τη γυναίκα κόρη, τη γυναίκα παιδί. Ώσπου όλες αυτές οι φωνές να ακουστούν, να χωρέσουν και να συμφιλιωθούν.
Είσαι μπλόγκερ. Μίλησέ μας για την εμπειρία σου αυτή.
Αν και για κάποιο λόγο έχω αντίσταση στον τίτλο «μπλόγκερ» (άξιο διερεύνησης το γιατί!), το μπλογκ μου το αγαπώ πολύ γιατί υπήρξε τεράστια συντροφιά όσο ήμουν απόδημη, άυπνη μωρομάνα στο Μαυροβούνιο και μια πύλη επικοινωνίας προς τη «φυλή» μου όπως λέω τους followers μου. Δηλαδή ανθρώπους, και φυσικά κυρίως μαμάδες, που αγαπούν να μιλάνε ανοιχτά για όσα τις προβληματίζουν, που προσπαθούν για το καλύτερο, και ενώ που και που απελπίζονται, επιμένουν, και δεν το βάζουν κάτω. Ήταν επίσης και ο λόγος για να εκδοθεί αυτό το βιβλίο, καθώς η ιδέα για τη συλλογή αυτών των ηλεκτρικών επιστολών προήλθε από πιστούς «ακόλουθους» και αγκαλιάστηκε πρώτα από αυτούς. Άτομα δηλαδή που επί 3-4 χρόνια με διαβάζουν κάθε εβδομάδα, συνδέονται μαζί μου με μηνύματα, σχόλια, απαντητικά emails, με τίμησαν με το να αγοράσουν το βιβλίο και να τα ξαναδιαβάσουν όλα μαζί, από την αρχή, μαζεμένα.
Τι άλλο εκτός από όλα αυτά που θίγεις στο βιβλίο θα ήθελες να πεις σ’ όλες τις μαμάδες που σε ακολουθούν και σε διαβάζουν;
Θα ήθελα να τους πω να μην να μην ξεχνάνε ότι είναι άνθρωποι και οι ίδιες, με ανάγκες και περιορισμούς, και θα πρέπει να φροντίζουν τους εαυτούς τους όσο καλά φροντίζουν και τα παιδιά τους.
Στις γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδί τι μήνυμα στέλνεις;
Δυσκολεύομαι να μιλάω για καταστάσεις που δεν έχω ζήσει αλλά επειδή μπορώ κάπως να φανταστώ πόσο επώδυνο μπορεί να είναι (υποθέτοντας ότι θέλουν και δεν μπορούν) θέλω να τους στείλω μόνο μια σφιχτή αγκαλιά.
Και να προσέχουν τους εαυτούς τους, με ή χωρίς παιδί.
Παρενθετη μητρότητα ή εξωσωματική γονιμοποίηση; Τι θα επέλεγες και γιατί;
Ποπό, δύσκολη ερώτηση κι αυτή. Ίσως θα πω εξωσωματική – αλλά με κάποια όρια στη δοκιμασία που θα υπέβαλα το σώμα μου. Δύσκολες αποφάσεις που αν δεν χρειαστεί να τις ζήσεις δεν ξέρω πόσο μπορείς αληθινά να πάρεις θέση.
Ο πατέρας βοηθά σήμερα στην ανατροφή των παιδιών;
Βοηθά πολύ περισσότερο από το παρελθόν νομίζω, και πρακτικά και συναισθηματικά. Είναι περισσότερο διαθέσιμος, ανοιχτός να μιλήσει, διατεθειμένος να ακούσει τα παιδιά του, και να παίξει με αυτά. Λατρεύω να ακούω για πατέρες που πηγαίνουν σε σχολές γονεών ή για ψυχοθεραπεία και προσπαθούν να θεραπεύσουν δικά τους τραύματα της παιδικής ηλικίας.
Από το «βοηθά» βέβαια, καλό είναι να μετακινηθούμε σιγά σιγά στο «αναλαμβάνει», γιατί η ανατροφή των παιδιών είναι ευθύνη και των δυο γονέων του.
Πώς έγινε η ανθολόγηση των κειμένων που συμπεριέλαβες στο βιβλίο σου, με ποια κριτήρια;
Κατά κάποιον τρόπο μπήκαν τα “best sellers” δηλαδή όσα έλαβαν πολλή θετική αντίδραση όταν εστάλησαν με το εβδομαδιαίο newsletter, με πολλές, θερμές, απαντήσεις. Επίσης επειδή μετά ανέβαζα ένα απόσπασμα στα social media, είχαν δεχθεί πολλά ενθαρρυντικά σχόλια και πολλές κοινοποιήσεις και μοιράσματα. Τέλος, κάποια ήταν προσωπικά αγαπημένα μου, που είχαν πάει κι αυτά καλά αλλά κυρίως πίστευα ότι βοηθούν να πει μια πιο ολοκληρωμένη ιστορία το βιβλίο συνθέτοντας την πλήρη εικόνα της ιστορίας.
Γιατί λέγεσαι «Η πριγκιπέσσα των Βαλκανίων»;
I thought you’d never ask! Το όνομα μου το έδωσε η νονά του γιού μου, όσο βρισκόμασταν στο Μαυροβούνιο με την οικογένεια. Ήταν το 2015, είχαμε μετακομίσει σχετικά πρόσφατα κι εγώ απολάμβανα στιγμές πρωτόγνωρης ησυχίας καθώς είχα παραιτηθεί από την πολυετή εργασία μου, και είχα για πρώτη φορά τα πρωινά στη διάθεσή μου, να εξερευνήσω την πρωτεύουσα, τις ομορφιές της και τις πολύ πολύ οικονομικές της υπηρεσίες περιποίησης! Δεν έχω ξανακυκλοφορήσει τόσο περιποιημένη ποτέ στη ζωή μου (κι ούτε πρόκειται καθώς φαίνεται). Στη συνέχεια μπορεί να πήγαινα να πάρω τον γιο μου από το σχολείο και στον γυρισμό να σταματούσαμε κάπου στην όμορφη εξοχή της Ποντγκόριτσας για ένα γρήγορο πικ-νικ ή μια βόλτα με άλογα που λάτρευε ο μικρός μας (επίσης πάμφθηνα!) Σε ένα τηλεφώνημα λοιπόν που της περιέγραφα κάποιες τέτοιες σκηνές, με αποκάλεσε περιπαικτικά «Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» και γέλασα πολύ, το βρήκα καυστικό και εύστοχο. Το κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και όταν αποφάσισα να κάνω blog, δύο χρόνια μετά, αμέσως μου ήρθε στην επιφάνεια. Το υιοθέτησα, παρόλο που ήταν/είναι λίγο παράδοξο, δεν προμήνυε το περιεχόμενο του blog, και είναι και πραγματικά δύσκολο στην ορθογραφία – τόσο στα Ελληνικά, όσο και στα Αγγλικά. Ακόμη δηλαδή και το domain του site μου δύσκολα το πετυχαίνει κανείς σωστά με τη μια (www.iprigipessa.com)! Αλλά μου είχε σφηνωθεί στο μυαλό και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Ποιες επιδράσεις δέχτηκες μέσα στην πανδημία;
Δέχθηκα αντιφατικές επιδράσεις. Από τη μια με έκανε πιο ανήσυχη και πιο εύθραυστη, ειδικά στην αρχή, από την άλλη, ταυτόχρονα ένιωσα τελικά πιο ψύχραιμη και δυνατή. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Από τη μια ήρθα σε επαφή με την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης και τη ματαιότητα της ζωής και του να κάνεις πλάνα, από την άλλη μου ξύπνησε μια τρομερή διάθεση να αρπάξω κάθε ευκαιρία για να κάνω απωθημένα όνειρα και ιδέες πραγματικότητα. Για παράδειγμα αυτό το βιβλίο! Η πανδημία μας θύμισε γενικότερα νομίζω με βίαιο τρόπο ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και εγγυημένο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκτιμήσουμε περισσότερο το τώρα και όσα έχουμε. Ένα βιβλίο που με είχε βοηθήσει πολύ να αποκτήσω μια πιο ωφέλιμη οπτική από αυτή την δοκιμασία ήταν το «Η δύναμη του Τώρα» από τον Έκαρτ Τόλε. Ήταν το ιδανικότερο βιβλίο για να βρει κανείς νόημα και σχεδόν μια αίσθηση ελευθερίας σε πρωτόγνωρες τότε συνθήκες εγκλωβισμού και αβεβαιότητας. Τώρα βέβαια που ξεθωριάζει η συγκεκριμένη απειλή (ίσως) αντιλαμβάνομαι ότι οι συνέπειες θα είναι μακρόχρονες, σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο και δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί πλήρως, οπότε επιφυλάσσομαι.
Πώς φαντάζεσαι τη νέα χρονιά;
Σε προσωπικό επίπεδο τη φαντάζομαι γεμάτη γνωριμίες με νέους τόπους και ανθρώπους με αφορμή το «μαγικό χαλί» του βιβλίου μου. Έχω ήδη κανονίσει να επιστρέψω στα φοιτητικά μου χρόνια 17 & 18/2 στη Θεσσαλονίκη, και τον 29/3 σχεδιάζω να πάω Λευκωσία στην Κύπρο. Συμπαρουσιάζω με εξαιρετικές υπάρξεις κάθε φορά και πραγματικά θεωρώ αυτές τις συνευρέσεις τον μεγαλύτερο πλούτο που θα μπορούσε αυτή η έκδοση να μου αποφέρει. Ταυτόχρονα ολοκληρώνω τις σπουδές μου στην Ψυχολογία φέτος και συνεχίζω την εκπαίδευσή μου στη Συστημική Ψυχοθεραπεία οπότε ανυπομονώ να ξεκινήσω την πρακτική μου και να μπορώ να παρέχω βοήθεια σε θεραπευτικό πλαίσιο ατομικών συνεδριών.
Αν θέλεις κάποιος να κάνει εγγραφή στα newsletters σου τι θα πρέπει να κάνει;
Είναι πολύ απλό. Θα πατήσει τον ακόλουθο σύνδεσμο http://eepurl.com/di5VXn και θα κάνει μια εγγραφή. Με αυτό τον τρόπο μια φορά την εβδομάδα, περίπου, θα λαμβάνει στο μέιλ του, μια επιστολή με τις ιστορίες και τους προβληματισμούς μου. Θα χαρώ πολύ να έρθετε κι εσείς στη μεγάλη παρέα μας.
Και το βιβλίο σου πού μπορούν να το βρουν;
Το βιβλίο λέγεται «Μικρές ιστορίες μητρότητας – Από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο. Θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στο ιστολόγιο της Πνοής στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.ekdoseispnoi.gr
Ας κλείσουμε με λίγες γραμμές από το βιβλίο που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας.
Θα κλείσω με την τελευταία παράγραφο στη σελ. 20, από το Κεφάλαιο 4 με τίτλο «Το χαμόγελό σου»
«Η ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου είναι να προσπαθώ να τιμήσω το δώρο της ζωής που μου δόθηκε, μόνο μία φορά, για τόσο λίγο. Να προσπαθήσω να ζήσω μαζί τους μια ζωή αυθεντική, ατρόμητη και ουσιαστική. Ευθύνη μου είναι να ξαναβρώ το χαμόγελό μου, το χαμόγελο του παιδιού που είχα φιμώσει μέσα μου, για να μη με πουν «χαζή», «τρελή» και «ανώριμη». Να θυμηθώ ποια είμαι αληθινά, να μου κλέψω λίγο από την τότε αισιοδοξία και χαρά. Να ξαναπιστέψω σ’ εμένα. Ή μάλλον, για αλλαγή: να πιστέψω σ’ εμένα.
Αξίζω και είμαι ικανή! Και είμαι σίγουρη, το ίδιο κι εσύ…»
«Μικρές ιστορίες μητρότητας – Από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» είναι ο τίτλος του πρωτότυπου βιβλίου της Χριστίνας Γαβρίλη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Σαράντα και μία εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις, γραμμένες με αυτοσαρκασμό, χιούμορ και ευαισθησία, σκιαγραφούν το ταξίδι αυτογνωσίας και τις προκλήσεις που η σύγχρονη Ελληνίδα καλείται να αντιμετωπίσει, ως μαμά, γυναίκα και σύντροφος.
Οι μικρές ιστορίες μητρότητας είναι ένα ανθολόγιο ηλεκτρονικών επιστολών που στάλθηκαν από την «Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» προς τις μαμάδες-ακόλουθους του blog, για να τους θυμίσει ότι δεν είναι οι μόνες που δυσκολεύονται, δεν είναι τρελές και δεν είναι ποτέ μόνες. Σαν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Ένα συνωμοτικό κλείσιμο ματιού. Μια σφιχτή αγκαλιά συμπαράστασης. Για να συνεχίσουν να προσπαθούν για το καλύτερο, παρά την αϋπνία, παρά την κούραση και το χάος. Για να μείνουν εκεί, παρούσες και διάφανες. Για να μη χάσουν την πίστη τους· στον εαυτό τους, στα παιδιά τους και στο θαύμα της ζωής της ίδιας.
