Η Λαμπρινή Καρακώστα, η ερμηνεύτρια που όλοι γνωρίσαμε κυρίως από την 4ετή συνεργασία της με τον Σωκράτη Μάλαμα, μας συστήνεται τώρα ως τραγουδοποιός, παρουσιάζοντας τις πολύχρωμες στιγμές της στο πρώτο της προσωπικό άλμπουμ, όπου υπογράφει τη μουσική και τους στίχους, με τίτλο «Ακούγομαι;».
Μετά από πολλά «ένσημα» και νυχτέρια δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες, live σε όλη την Ελλάδα και δισκογραφικές συμμετοχές, η Λαμπρινή Καρακώστα μπαίνει στη δική της προσωπική τροχιά και, με καύσιμα το κέφι της, την τρέλα, τις προσωπικές της ανησυχίες, μα κυρίως την ανάγκη για έκφραση αυτών, μας προσκαλεί στο δικό της μουσικό ταξίδι.
Η Λαμπρινή Καρακώστα με μπόλικη φρεσκάδα, αυθορμητισμό, ειλικρίνεια και αυτοσαρκασμό, κάνει ένα γενναίο σάλτο από τις δεδομένες μουσικές φόρμες, αποδομώντας τις σχεδόν, και στη συνέχεια ενώνοντας τις μέσα από διάφορες επιρροές. Με ρυθμούς γαλαξιακούς, ακροβατεί ανάμεσα στους «πατημένους» λαϊκούς και παραδοσιακούς δρόμους, τη ροκ, ποπ, φανκ, μινιμαλιστική αλλά και κλασική κουλτούρα, παρουσιάζοντας 11 τραγούδια, σαν τα 11 κομμάτια ενός μουσικού παζλ, όπου το ένα δεν φοβάται να αναιρέσει το άλλο.
Με τη βοήθεια σπουδαίων μουσικών της γενιάς μας κι άλλοτε μόνη στο σπίτι, με την κλασική της κιθάρα, το μεταλλόφωνο, τα κρουστά και την έντονη διάθεσή της για πειραματισμό, κυρίως τραγουδώντας αλλά και άλλοτε συνομιλώντας με τους εαυτούς της, η Λαμπρινή μάς παρουσιάζει ένα ηχητικό μωσαϊκό και ξετυλίγει μπροστά μας όλα τα πρόσωπά της. Σαν σκηνές σχεδόν θεατρικές, τα τραγούδια, πηδώντας από την παιδικότητα και την απλότητα στον έντονο ηλεκτρισμό, αποζητούν διαρκώς την καλλιτεχνική ελευθερία. Ένα ταξίδι προσωπικό μεν, που όμως περιγράφει με αμεσότητα όλα αυτά που συνθέτουν τον άνθρωπο της εποχής μας.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
Λαμπρινή, πρίν ξεκινήσουμε να κουβεντιάζουμε για τον όμορφο σου δίσκο και την μουσική σου γενικότερα, δεν θα μπορούσα να μη σου ζητήσω να σχολιάσεις αυτό που ζούμε σήμερα. Ένας επικίνδυνος ιός, η καραντίνα και μια νέα καθημερινότητα. Πώς βίωσες τον ”εγκλεισμό” και την νέα ”κανονικότητα”;
Πέρασα πάρα πολλά στάδια μέσα σ’ αυτή την συνθήκη και περνώ ακόμα. Τις πρώτες μέρες της άφιξης της πανδημίας, ήμουν σε σοκ, όπως όλοι οι άνθρωποι φαντάζομαι. Το σοκ διαδέχτηκε η ανησυχία μου για την υγεία όλων μας. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ένιωσα μια αισιοδοξία για όλη την ανθρωπότητα και τον πλανήτη. Κι αυτό γιατί ο παράλογος τρόπος με τον οποίο ζούμε καθημερινά, με τις γρήγορες ταχύτητες και την έλλειψη βιωματικού χρόνου, μπήκε σε παύση. Με κάποιο τρόπο, ένιωσα ότι μέσα απ’ αυτό το παράδοξο γεγονός, άνθισε η συλλογική συνείδηση και η δόνηση των ανθρώπων προς το «μαζί». Το αν αυτό έγινε, θα φανεί στη συνέχεια..
Επειδή μου αρέσει να βουτάω στο πυρήνα των πραγμάτων και να ψάχνω, δημιουργώντας έτσι την δική μου άποψη, ήμουν και είμαι σε συνεχή ενημέρωση, μέσω διάφορων μέσων που εμπιστεύομαι. Όσο περισσότερο παρακολουθούσα και έψαχνα αυτό που συμβαίνει, τόσο πιο πολύ βούλιαζα και μπερδευόμουν από τις αντικρουόμενες πληροφορίες. Για να απαντήσω και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης σας, πλέον πραγματικά πιστεύω πως όλο αυτό, χωρίς να αναιρώ την πραγματικότητα των γεγονότων, αλλά το μέγεθος και την χρήση τους, είναι ένα κοινωνικό πείραμα, για όλη την ανθρωπότητα, όπου με σημαία την ”προστασία” μας, μας εξοικειώνουν στην παρακολούθηση και την έλλειψη ελευθερίας. Δυστυχώς φοβάμαι ότι όλο αυτό θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον. Ούτως η άλλως πάντα υπήρχε τάση σε αυτό. Η ελπίδα παραμένει στην σωστή κρίση και αφύπνιση όλων μας.
Είσαι από τους καλλιτέχνες που εκμεταλλεύτηκαν την καραντίνα ως μια ευκαιρία για δημιουργία ή όχι?
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ, όπως πολλοί άνθρωποι των τεχνών, είμαι εξοικειωμένη με την μοναξιά και την απομόνωση, λόγω της φύσης της εργασίας μας. Βέβαια, άλλο να απομονώνεσαι από προσωπική επιλογή κι άλλο να στο επιβάλλουν. Προέκυψαν αρκετές μουσικές, σκέψεις και στιχάκια αυτή την περίοδο, χωρίς όμως κάτι από αυτά να έχει και τόση διαφορά από όσα γράφω και δημιουργώ στην καθημερινότητα μου. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ένιωσα δημιουργική, όχι μόνο μέσω της μουσικής, αλλά σε γενικότερο επίπεδο συνείδησης. Ας πούμε, όταν σου επιβάλλουν να σταματήσεις να κάνεις ότι κάνεις, είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναεξετάσεις αν πραγματικά ο τρόπος που επέλεξες να ζεις, η καθημερινότητα σου, το επάγγελμα που διάλεξες για να έρχεσαι σε επαφή με τους ανθρώπους, το θέλεις πραγματικά με όλο σου το είναι και σου ταιριάζει. Εγώ προσωπικά λοιπόν, για άλλη μια φορά, βρίσκομαι μέσα μου ακόμα πιο σίγουρη για την αγάπη και την ανάγκη δημιουργίας και μοιρασιάς της μουσικής!
Παρακολουθήσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον την πρωτοβουλία ” Support Art Workers”. Ποια είναι η θέση σου, Λαμπρινή απέναντι στην αδικία που παρατηρείται εις βάρος του κλάδου σας;
Καταρχάς, είναι πολύ θετικό το γεγονός οτι με αφορμή αυτή την κατάσταση, έχουν ενεργοποιηθεί όλα τα σωματεία του κλάδου μας και έχουμε κοινό στόχο. Είναι μια ευκαιρία για συσπείρωση και πράγματι, βλέπω πως όλα τα σωματεία κάνουν προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Παρακολουθώ τις κινήσεις τους και συμμετέχω όπου και όπως μπορώ. Θεωρώ αυτονόητο πως όπως βοηθήθηκαν οι περισσότεροι από το κράτος λόγω παύσης εργασίας, έτσι θα έπρεπε να βοηθηθούν και οι άνθρωποι των τεχνών, καλλιτέχνες, τεχνικοί, όσοι φαίνονται και δεν φαίνονται, μέχρι να μπορέσουμε να ξαναδουλέψουμε. Με την ενημέρωση που έχουμε ως σήμερα, θεωρώ ανέφικτο να εργαστούμε από τις 15 Ιουλίου και μετά, όπως μας λένε, με αποστάσεις, 40% πληρότητα στους χώρους κλπ. Είναι τέτοιοι οι περιορισμοί και οι προϋποθέσεις , που πραγματικά το καθιστούν αδύνατο να γίνουν παραστάσεις, συναυλίες κλπ. Ας μην μιλήσουμε δε για τους δημιουργούς και το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, που είναι άλλη μια πονεμένη ιστορία.
Αρχίζω κι εγώ πραγματικά να πιστεύω πως δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στον πολιτισμό γενικότερα, ειδικά σε μια εποχή που πιστεύω πως ο ρόλος του δεύτερου μπορεί να είναι λυτρωτικός.
Ποιό πιστεύεις πως είναι το μέλλον της τέχνης και του πολιτσμού στην χώρα μας λαμβάνοντας υπόψιν πως θα περάσουμε στην μετά-covid εποχή; Λαμπρινή πόσο κοινό θεωρείς πως θα είναι αυτό το μέλλον, με αυτό της ανθρωπότητας γενικότερα.
Η τέχνες και ο πολιτισμός ποτέ δεν έπαψαν, ούτε θα πάψουν να υπάρχουν. Αν και ανέκαθεν καθρέφτιζαν τις κοινωνίες οι οποίες τις γεννούσαν, έχουν τη μαγική ιδιότητα να παραμένουν στο ύψος των πανανθρώπινων αξιών, ακόμα και σε συνθήκες μεγάλης καταπίεσης, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, δίνοντας διέξοδο στους ανθρώπους, ώστε να αποκτήσουν φωνή και ιδανικά τα οποία στερούνται στην εκάστοτε περίοδο. Το θέμα είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα πραγματοποιούνται παραστάσεις, συναυλίες, και πάσης φύσεως καλλιτεχνικά δρώμενα και ποια θα είναι η θέση που παίρνει το κράτος απέναντι σε αυτές. Θέλω να πιστεύω πως είναι στο χέρι μας να το διεκδικήσουμε.
Ακούγομαι; Έντεκα τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τον προσωπικό σου δίσκο Λαμπρινή;
Ο πρώτος προσωπικός μου δίσκος με τίτλο ”Άκούγομαι;” κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη και περιλαμβάνει 11 τραγούδια στα οποία υπογράφω τους στίχους και τη μουσική. Είναι 11 ιστορίες θα έλεγα, απο διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, που με τη βοήθεια εξαιρετικών μουσικών και ηχοληπτών έγιναν πραγματικότητα.
Ένιωσες ποτέ ότι δεν ακούγεσαι;
Στη συγκεκριμένη ειδικά περίοδο, και με όλα αυτά που συμβαίνουν, μόνο αυτό αισθάνομαι! Και δυστυχώς δεν το νιώθω μόνο εγώ. Είμαστε τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που νιώθουμε ότι δεν ακούγονται τα δίκαια και αυτονόητα αιτήματα μας.. Όπως είπα και προηγουμένως, αντιδρούμε, παλεύουμε μέσω συλλόγων κλπ. Για να δούμε, θα ακουστούμε;
Δισκογραφία και δημιουργοί το 2020. Είναι εύκολο να κάνεις προσωπικές δουλειές;
Η παραγωγή της μουσικής είναι μια τεράστια εργασία, η οποία χωρίζεται σε πολλούς και διαφορετικούς άξονες. Όταν αυτό αναλαμβάνεται από μια δισκογραφική εταιρία, υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι σε κάθε πόστο. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως, λόγω της συνολικής κατάστασης της ελεύθερης αγοράς στις τέχνες, οι εταιρίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία σήμερα λοιπόν, οι καλλιτέχνες, μέσα στους οποίους κι εγώ, αναλαμβάνουν μόνοι τους την υλοποίηση των δίσκων τους, με ότι αυτό συνεπάγεται οικονομικά και χρονικά. Σκέψου λοιπόν, ότι σήμερα, ο ίδιος ο δημιουργός αναλαμβάνει όλη αυτή την πολύπλευρη εργασία μόνος του. Είναι ο δημιουργός, ο ενορχηστρωτής, ο παραγωγός, πολλές φορές και ο ηχολήπτης του εαυτού του. Αν προσθέσεις και την ουσιαστική δουλειά που έχει να κάνει, δημιουργώντας μια ομάδα μουσικών για να παρουσιάζει τις παραστάσεις του, να κλείνει τις εμφανίσεις του, αλλά και να τα επικοινωνεί όλα αυτά, δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι σχεδόν παράδοξο! Ειδικά σήμερα, στη μετά covid εποχή, λόγω οικονομικών δυσκολιών, το καθιστά ακόμα πιο δύσκολο. Καλώς ή κακώς όμως, αναγκάζεσαι από την ανάγκη σου να μοιραστείς κάτι δικό σου με τον κόσμο, να κάνεις ότι μπορείς, με όσες δυνάμεις διαθέτεις. Καλώς θα έλεγα.. Γιατί μέσα σε κάθε δυσκολία πάντα κρύβεται μια μεταμόρφωση. Το πιο γοητευτικό σε όλο αυτό, είναι η ελευθερία που έχεις, καθώς δεν χρειάζεται να λογοδοτήσεις σε κανέναν για το τι θέλεις να κάνεις και τι όχι. Η ελευθερία βέβαια όπως ξέρεις, είναι το πιο ακριβό αγαθό στον κόσμο! Επίσης, είναι πολύ χρήσιμο να εκπαιδεύεσαι, να εκτιμάς και να αντιλαμβάνεσαι τη ομορφιά και τη δυσκολία σε κάθε τομέα, που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα είχες επαφή! Για παράδειγμα, δεν θα γνώριζα ποτέ πως είναι το να κλείνεις μόνος σου συναυλίες.. Το έκανα με πολύ κόπο αλλά με τρομερό ηθικό κέρδος πέρσι και πρόπερσι και έχω μια περηφάνια για αυτό που έμαθα και κατάφερα. Έχω γενικά την τάση να θεωρώ μονόδρομο τη θετικότητα των καταστάσεων, πολύ απλά γιατί αλλιώς δεν βρίσκω το νόημα να συνεχίζω!
Είσαι υπέρ ή κατά της ελεύθερης κυκλοφορίας των τραγουδιών;
Θα ήμουν υπέρ της ελεύθερης κυκλοφορίας των τραγουδιών, αν ήταν ελεύθερη και η παραγωγή τους. Αν ήταν ελεύθερη και η στέγαση μας, η τροφή μας, η ηλεκτροδότηση μας κτλ. Ωραία που θα ήταν έ; Δυστυχώς όμως δεν είναι. Οπότε, όσο χρειάζονται χρήματα για να μπορούμε να επιβιώνουμε και να φτιάχνουμε τραγούδια, πρέπει να αμείβεται η εργασία μας, όπως και κάθε εργασία. Άλλος ένας σημαντικός λόγος που είμαι κατά – κι αυτό είναι κάτι που συζητώ συχνά με φίλους – είναι , ότι όταν τα έχεις όλα ελεύθερα και σε τόσο μεγάλο όγκο, παύεις να τα εκτιμάς.. Παλιά, τρέχαμε στο ράδιο με μια κασέτα, να προλάβουμε να γράψουμε το τραγούδι που μας κέντριζε το ενδιαφέρον. Τώρα πια οι περισσότεροι δεν ακούν καν ολόκληρο το τραγούδι! Απλά βάζουν το επόμενο, μην επιτρέποντας έτσι στην κάρδια και στη βιοχημεία του σώματος τους να συντονιστεί ανάλογα.. Όταν το συναντώ αυτό, είναι σα να μου μαχαιρώνεις την καρδιά. Αν και άποψη μου είναι αυτή, δυστυχώς, πως βλέπεις, ο δίσκος μου είναι ελεύθερος στο διαδίκτυο κι αυτό γιατί η κατάσταση είναι τέτοια, που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, προς το παρόν. Προσπαθώ να το βλέπω ρομαντικά, ότι τουλάχιστον όλος ο κόσμος, μέσα στις καθημερινές πιέσεις του, που πληρώνει σχεδόν και για τον αέρα που αναπνέει, αν μη τι άλλο, έχει τη δυνατότητα να ακούει ελεύθερα όλη μέρα μουσική.. Μακάρι να το εκτιμούμε ανάλογα!
Λαμπρινή ήσουν η συνεργάτης του Σωκράτη για τουλάχιστον μία τετραετία. Πώς βίωσες αυτή την εμπειρία;
Η συνεργασία μου με το Σωκράτη και όλη την ομάδα του ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία της ζωής μου κι αυτό γιατί είναι σπάνιο να συναντάς οικογένειες μέσα στον επαγγελματικό χώρο. Κι εκείνοι, είναι μια δεμένη οικογένεια, που μου έμαθε πολλά πράγματα σε πολλούς τομείς, όχι μόνο στην μουσική. Νιώθω πως πάντα θα ανήκω σ’ αυτή την οικογένεια!
Ποιο ήταν το πιο ωραίο live ως σήμερα για την Λαμπρινή Καρακώστα;
Αυτό που πάντα ξεχωρίζω είναι όταν καταφέρνουμε όλοι να συντονιστούμε σ’ ένα κοινό σημείο, με αφορμή τη μουσική.. Όταν γινόμαστε ένα και τραγουδάμε μαζί. Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό έχει για ‘μενα μια μοναδική, λυτρωτική ομορφιά. Αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη που όλα αυτά τα χρόνια έχω ζήσει πολλές τέτοιες στιγμές.
Υπάρχουν ταμπέλες και στεγανά στη μουσική;
Υπάρχουν. Μα υπάρχουν σε όλα τα πράγματα ούτως ή άλλως.. Έχουμε ανάγκη τις «κατηγορίες» οι άνθρωποι. Ανέκαθεν θέλαμε να ξέρουμε που ανήκουμε και που όχι. Οι ταμπέλες είναι βοηθητικές πολλές φορές για σου δείξουν το δρόμο, ή σε πιο ”χωριό” βρίσκεσαι, αλλά καλό είναι να τις παραβλέπουμε πού και πού, για να μπαίνουμε στο δάσος της ζωής. Ούτως ή άλλως και το ”χωριό” σ’ ένα μεγάλο δάσος βρίσκεται! Όλα προέκταση του ίδιου όλου είναι, απλά με διαφορετικά χρώματα, όπως διαφορετικοί, μα ίδιοι είναι κι οι καρποί της ζωής.
Λαμπρινή θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
Φυσικά και θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, δεν νομίζω πως μπορείς να αποκοπείς από το παρελθόν, πόσο μάλλον από την παιδική σου ηλικία. Είναι ζητούμενο άλλωστε για μένα να διατηρώ καθημερινά, όχι τόσο συγκεκριμένες αναμνήσεις, αλλά το παιδικό αίσθημα.
Το παιχνίδι, την αγνότητα, την απορία.
Με τι ασχολείσαι εκτός από το τραγούδι; Έχει χόμπι η Λαμπρινή Καρακώστα;
Η μεγαλύτερη μου ανάγκη είναι να βρίσκομαι στη φύση όσο πιο συχνά μπορώ. Με θεραπεύει. Λατρεύω να ανεβαίνω σε βουνά, να κολυμπώ, να ταξιδεύω. Να βρίσκομαι οπουδήποτε με όριο τον ουρανό κι όχι το τσιμέντο. Απολαμβάνω πολύ να βλέπω ντοκιμαντέρ πάσης φύσεως, από ιστορία, μέχρι ντοκιμαντέρ για πιγκουίνους! Μ’ αρέσει πολύ να βγαίνω απ την ανθρωποκεντρική ματιά και αντίληψη και να παρατηρώ τα ζώα. Με ξεκουράζει απίστευτα. Επίσης, μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω για μένα και τους δικούς μου ανθρώπους, όπως επίσης διασκεδάζω πολύ με τα παιχνίδια κάθε λογής! Επιτραπέζια, χαρτιά, Παλέρμο, παντομίμα κλπ.
«Ρακί μου βάζεις για να πιω».
Ένα τραγούδι με έντονο παραδοσιακό στοιχείο, ακούν οι Έλληνες σήμερα παραδοσιακά τραγούδια;
Δεν μπορώ να μιλήσω για το σύνολο των Ελλήνων, αλλά ναι, θεωρώ πως η παράδοση στη χώρα μας είναι ζωντανή και ενεργή. Είναι γραμμένη στο DNA μας, είτε έχουμε μεγαλώσει με τέτοια ακούσματα, είτε όχι. Νιώθω πως ακόμα και οι άνθρωποι που ακούν περισσότερο ξένη μουσική, δονούνται με έναν διαφορετικό τρόπο κάθε φορά που ακούν τραγούδια του τόπου μας. Επίσης, για μένα απόδειξη της δύναμης της παραδοσιακής μας μουσικής σήμερα, είναι όλοι αυτοί οι υπέροχοι, αξιόλογοι μουσικοί κι ερμηνευτές – και δεν είναι λίγοι- που συνεχίζουν, είτε αναπαράγοντας με τον μοναδικό τους τρόπο τα ήδη παλιά γνωστά μας τραγούδια , είτε δημιουργούν καινούρια πάνω στις παραδοσιακές φόρμες.
«Έρωτες που γεννιούνται με κρασί θα πρέπει να προσέχω» έγραψες στο νύχτα.
Τι είναι ο έρωτας για την Λαμπρινή Καρακώστα;
Ο έρωτας με έναν τρόπο είναι η αιτία της δημιουργίας αλλά και της καταστροφής. Εκεί αρχίζει και τελειώνει ο κόσμος μέσα μας, αν το καλοσκεφτείς. Ειδικά αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα και δούμε πως έρωτας είναι και η φύση, η μουσική, η ζωή η ίδια.
«Να ρωτάς μα ποτέ να μην πιστεύεις»
Πιστεύει η Λαμπρινή στους ανθρώπους; Έχεις απογοητευτεί;
Πολλές φορές πληγώνομαι από τους ανθρώπους και απογοητεύομαι με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου. Δεν παύω όμως να πιστεύω στον άνθρωπο, στην φλόγα του, στον πυρήνα μας, στην ψυχή μας, στην καλοσύνη, στο Θείο μέσα μας. Σ’ αυτό τραγουδώ και μόνο έτσι μπορώ να συνεχίσω την ύπαρξη μου. Στο συγκεκριμένο τραγούδι ζητώ από τον εαυτό μου πρώτα, να ρωτά, να αμφισβητεί. Να μην πιστεύει ότι του πλασάρει η τηλεόραση και το lifestyle. Ας μην απομακρυνόμαστε από τον πυρήνα μας, ας έχουμε κριτική σκέψη, δική μας. Ελεύθερη.
“Μόνο η αγάπη μένει στο τέλος” ;h φεύγει κι αυτή;
Η Αγάπη δεν πάει πουθενά. Είναι σαν τον ήλιο, που κάθε πρωί ανατέλλει. Είναι ο ουρανός που είναι πάντα εκεί. Αν κάτι αλλάζει, είναι το ότι εμείς απομακρυνόμαστε από την Αγάπη !
Αν υποθέσουμε ότι σε τυλίγει «γαλάζια σκόνη» σε τι σε μεταμορφώνει;
Σε ανοιξιάτικο αεράκι που σου χαϊδεύει τα μαλλιά!
«Άλλη μια μέρα που φεύγει, πάλι ο φόβος σφιχτά σε κρατά ,το στόμα μου κλείνει». Τι είναι αυτό που κλείνει το στόμα στην Λαμπρινή Καρακώστα;
Αν κάτι κάποιες στιγμές καταφέρνει να μου κλείσει το στόμα, είναι η ματαιότητα της ύπαρξης. Είναι όταν αντιμετωπίζω την πραγματικότητα μονόπλευρα, στα αρνητικά και τα παράδοξα της, νιώθοντας αδύναμη να κάνω κάτι για να τ’ αλλάξω. ‘Όταν γίνομαι περισσότερο ρεαλίστρια, ξεχνώντας τη δύναμη της μαγείας. Όταν στην ουσία απομακρύνομαι από την αγάπη και την πίστη. Μετά, αρκεί να βγω έξω και να χαμογελάσω σ’ έναν περαστικό. Να παρατηρήσω ένα λουλούδι που ανθίζει και να νιώσω πως αρκεί. Το καλό είναι πως κάθε φορά μετά από μια τέτοια διαδικασία, επανέρχομαι ακόμα πιο δυνατή και θαρραλέα νιώθοντας πιο σίγουρο το λόγο μέσα μου για όσα κάνω.
Σε καιρό πανδημίας του covib 19 η Λαμπρινή Καρακώστα τι σχέδια κάνει για το μέλλον;
Είναι σχεδόν παράδοξο να κάνεις σχέδια για το άμεσο μέλλον αυτή την περίοδο, πολύ απλά γιατί βρισκόμαστε σε άγνωστα νερά. Πριν την καραντίνα, υπήρχαν πολλά σχέδια στα σκαριά. Η ηχογράφηση και η παρουσίαση κάποιων διασκευών που έχουμε φτιάξει με τον συνεργάτη μου, κιθαρίστα, Γιάννη Γιαννάκο και άλλους μουσικούς, είχα ξεκινήσει ηχογραφήσεις για έναν νέο δίσκο σε τραγούδια που έχει γράψει για ‘μενα ο Θοδωρής Καρέλλας, δούλευα επίσης πάνω σε κάποια καινούρια τραγούδια που έχω γράψει εγώ, θα ξεκινούσαν και οι πρόβες για την καλοκαιρινή περιοδεία. Όλα αυτά όμως πριν. Η όρεξη παραμένει αλλά πρακτικά δεν ξέρω πότε θα μπορέσουν όλ’ αυτά να υλοποιηθούν. Αυτό που προέχει τώρα είναι να επιδείξουμε ψυχραιμία και να κάνουμε υπομονή, μέχρι να δούμε που πάει η κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς, το θέμα της επιβίωσης είναι αυτό που επείγει τώρα για τον καθένα. Ως τότε, μα και πάντα, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίζω να δημιουργώ, να μελετώ, να αγωνίζομαι και να ονειρεύομαι. Αυτό δεν θα μου το στερήσει ποτέ κανείς.
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Λαμπρινή Καρακώστα για το φωτογραφικό υλικό.