Η θεατρική ομάδα Mprikia kollame είναι μία ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών από την Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια έχουν ανεβάσει πολλές επιτυχημένες παραστάσεις στη συμπρωτεύουσα ενώ το θεατρικό κοινό της πόλης τους έχει αγκαλιάσει με ιδιαίτερη θέρμη. Στο Maxmag μας μίλησε η κυρία Βίκη Φραγκούδη, project manager και ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας Mprikia kollame. Μεταξύ άλλων μας μιλάει για την πορεία της ομάδας ενώ μας περιγράφει το πως βίωσαν τις μέρες του κορωνοϊού και το πώς βλέπουν την επόμενη μέρα στα θεατρικά δρώμενα στέλνοντας πολλά θετικά μηνύματα.
Επιμέλεια συνέντευξης: Μαρία Αντωνίου
Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα σας; Πως ξεκινήσατε;
Η ομάδα δημιουργήθηκε το 2013 από πέντε νέους ανθρώπους με κοινό γνώμονα τις σπουδές αλλά και την αγάπη τους για το θέατρο. Η επιθυμία να εκφραστούμε με τρόπους εναλλακτικούς που να καλύπτουν στο σύνολο τους τον σύγχρονο τρόπο ζωής και να συμβαδίζουν με τις νέες τάσεις καλλιτεχνικής δημιουργίας υπήρξε εξαρχής ο στόχος μας. Μέσα από τον πειραματισμό, την ενδελεχή έρευνα και την σκληρή δουλειά καταφέραμε να μετράμε σε έξι χρόνια παρουσίας, έξι διαφορετικές παραστάσεις, συμμετοχές σε φεστιβάλ και workshop ενώ το πιο σημαντικό για εμάς είναι ότι η ομάδα διευρύνει διαρκώς τον κύκλο της, αποκτώντας σταθερούς συνεργάτες και πιστούς φίλους. Και αυτό για εμάς είναι το σημαντικό κέρδος.
Το όνομα της ομάδας Mprikia kollame είναι πολύ πρωτότυπο και παιχνιδιάρικο. Πως προέκυψε;
Το όνομα προέκυψε μέσα από την παρεΐστικη διάθεση που διακατέχει την ομάδα. Αγαπάμε ιδιαίτερα τα λογοπαίγνια και επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε την συγκεκριμένη φράση με βάση την ιστορία της: ένας ηθοποιός του παρελθόντος, για να καταφέρει να κερδίσει τα προς το ζην κολλούσε τα χερούλια στα μπρίκια. Όταν λοιπόν τον ρωτούσαν τι επαγγέλλεται, αν είναι ηθοποιός, ο ίδιος απαντούσε “Όχι, μπρίκια κολλάω!” Εκτός λοιπόν από την χιουμοριστική νότα, αποτελεί και ένα είδος μομφής για τις δευτερεύουσες δουλειές που πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης προκειμένου να επιβιώσει.
Πως επιλέγετε να ανεβάσετε ένα θεατρικό έργο;
Το θέατρο αποτελούσε ανέκαθεν μια τέχνη που αντανακλά την κοινωνία. Τα πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα, οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες δημιουργούν την ανάγκη να εκφραστούμε μέσα από τις παραστάσεις μας. Τα έργα μας αποτελούν εξ’ολοκλήρου δημιουργήματα της ομάδας, με την έρευνα και τον πειραματισμό να κατέχουν πρωταρχική θέση. Η επιλογή γίνεται με βάση το τι θέλουμε να μοιραστούμε με το κοινό μια δεδομένη χρονική στιγμή.
Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζετε πριν ανεβάσετε μία παράσταση;
Οι συνθήκες αποτελούν την μεγαλύτερη πρόκληση. Ανήκουμε σε μια γενιά ανθρώπων που μπήκαν συνειδητά στον χώρο του θεάτρου, επενδύσαμε σε αυτό, με σπουδές, κόπο, χρόνο και πρωτοφανή αφοσίωση. Για κάθε καλλιτέχνη αποτελεί πρόκληση να προσπαθήσει να συνδυάσει την τέχνη του με μια εργασία που του εξασφαλίζει τον βιοπορισμό του. Έτσι, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσπαθείς να χωρέσεις σε ένα μόνο εικοσιτετράωρο ένα οχτάωρο δουλειάς, ένα εξάωρο πρόβας και όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις. Αλλά εφόσον οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν, αναγκαζόμαστε να συμβιβαστούμε και να κάνουμε δυο ή τρεις δουλειές για να τα καταφέρουμε.
Τι σημαίνει για εσάς θέατρο;
Το θέατρο για εμάς είναι επικοινωνία και σεβασμός. Επικοινωνία μεταξύ συντελεστών και συνεργατών- συναδέλφων και ηθοποιών-κοινού. Σεβασμός ανάμεσα στους συνεργάτες, στην διαφορετικότητα και την προσωπικότητα τους, τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις τους. Αλλά και σεβασμός απέναντι στο κοινό. Κινούμενοι με αυτές τις αρχές, κάνουμε μια πολύ συνειδητή προσπάθεια να ανεβάζουμε έργα που να ανταποκρίνονται στο σήμερα και να είναι αποτέλεσμα κοπιώδους έρευνας, σκληρής δουλειάς αλλά και αποτελεσματικής επικοινωνίας. Αυτός είναι και ο λόγος που αν και οι παραστάσεις μας γνωρίζουν μεγάλη απήχηση, δεν επαναλαμβάνουμε project και προχωράμε στο επόμενο.
Η παράσταση «Γεντί Κουλέ. Ο νόμος της σιωπής» είναι η πρώτη site specific παράσταση στην Ελλάδα. Τι γεύση σας άφησε αυτή η εμπειρία;
Το «Γεντί Κουλέ» είναι μια εμπειρία που έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα μας. Στην μνήμη, την καρδιά και την ψυχή μας. Υπήρξε η πρώτη παράσταση που άνοιξε τις πιο φρικιαστικές φυλακές της Ελλάδας, με αληθινές ιστορίες κρατουμένων που ρίζωσαν μέσα μας και κυλούν όπως το αίμα στις φλέβες μας. Οι μυρωδιές από υγρασία, βρεγμένο χώμα, οι φωνές των κρατουμένων θα μας στοιχειώνουν για πάντα. Όταν ξεκινήσαμε την έρευνα, γνωρίζαμε ότι βουτάμε σε βαθιά νερά και πράγματι, αυτό που βιώσαμε ήταν συγκλονιστικό. Πολιτικοί αλλά και ποινικοί κρατούμενοι της εποχής μοιράστηκαν μαζί μας την αλήθεια τους, τα βιώματα τους, στιγμές από ένα κολαστήριο ψυχών που προκαλεί ανατριχίλα ακόμα και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά.
Συγκλονιστική ήταν και η μαρτυρία της εισαγγελέως κ. Χρυσούλας Γιατάγανα, η οποία έζησε εκ των έσω τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Κρατάμε σαν φυλαχτό τα λόγια της, καθώς και γράμματα που λάβαμε από πρώην ενοίκους των πιο φρικιαστικών φυλακών της χώρας, αλλά και τις εμπειρίες των θεατών που ένιωσαν για λίγο σαν να υπήρξαν κρατούμενοι στο Επταπύργιο. Ακόμα, η παράσταση μέσα στο Γεντί Κουλέ μας χάρισε και το πρώτο μας βραβείο, αυτό της πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας ενώ υπήρξε υποψήφια και για το βραβείο της καλύτερης παράστασης. Είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό!
Από τις παραστάσεις που έχετε ανεβάσει μέχρι στιγμής, ποια είναι αυτή που ξεχωρίζεται περισσότερο και γιατί;
Όσο και αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε κάποια, δεν είναι εφικτό! Η καθεμία είναι ιδιαίτερη για εμάς, αποτελεί ένα βήμα για να μάθουμε πράγματα, να εξελιχθούμε. Το «Μηδείαμα» αποτέλεσε την πρώτη μας γνωριμία με το θεατρικό κοινό. Το «Γεντί Κουλέ» ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία και η πρώτη Site Specific Performance στην Ελλάδα. Η παράσταση «Asphodelus. Η ζωή σε πέντε εικόνες» δημιουργήθηκε με πολύ κόπο και αγάπη. Η «Κραυγή της σιωπής» που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη, έφερε τον συγγραφέα της, Phil Atlakson από την Αμερική στην Ελλάδα ειδικά για εμάς. Και τέλος, η παράσταση «Να σου πω ένα παραμύθι;» δημιουργήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Όλες οι παραστάσεις μας αγκαλιάστηκαν θερμά και από τους συντελεστές της ομάδας και από το θεατρόφιλο κοινό της πόλης μας.
Κατά καιρούς συμμετείχατε σε φεστιβάλ αλλά και στις εκδηλώσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Πως ήταν η συνεργασία σας με το ΚΘΒΕ;
Ο πρωταρχικός μας στόχος υπήρξε το «άνοιγμα» της ομάδας, το να παρασύρουμε δηλαδή όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να αγαπήσουν το θέατρο σαν κάτι ζωντανό, που δημιουργεί βιώματα και εμπειρίες με την ενεργή συμμετοχή του θεατή. Κάθε μας συνεργασία αποτελεί ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό. Η χαρά μας ήταν διπλή, όταν ο μεγαλύτερος θεατρικός θεσμός της πόλης μας, το Κρατικό Θέατρο μας ζήτησε να συνεργαστούμε. Ήταν μια πολύ ευχάριστη και δημιουργική συνεργασία που θα επαναλαμβάναμε μετά χαράς!
Το τελευταίο διάστημα ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις στην χώρα μας λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Πως βιώσατε εσείς αυτές τις μέρες;
Με υπομονή, ψυχραιμία και πολλά βιβλία, μουσική και ταινίες. Ταξιδεύαμε νοερά στα αγαπημένα μας πρόσωπα που βρίσκονταν μακριά, σε πόλεις που αγαπήσαμε, κάναμε ατελείωτες συζητήσεις σε διαδικτυακές πλατφόρμες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σίγουρα υπήρξε μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους μας. Ωστόσο, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την θετική μας διάθεση και την δημιουργικότητα μας ώστε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Η ζωή δεν σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει και αυτό είναι που την καθιστά ενδιαφέρουσα.
Support Art Workers. Τελικά πόσο αναγκαία είναι η τέχνη στην ζωή μας;
Όπως επισημαίνει και ο Σ. Μπέκετ, “Είσαι στη γη. Δεν υπάρχει γιατρειά για αυτό!” Ας αναλογιστούμε τώρα ότι ζούσαμε όλη την περίοδο της καραντίνας (και όχι μόνο) χωρίς βιβλία, μουσική, ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Η τέχνη είναι η γιατρειά μας, ένα μέσο επιβίωσης από την καθημερινότητα. Όσο υπάρχει η τέχνη, κανείς δεν είναι μόνος του. Ας σκεφτούμε μόνο ότι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα το πρώτο πράγμα που μπαίνει στο στόχαστρο είναι η τέχνη: καίγονται βιβλία, απαγορεύονται συγγραφείς και λογοκρίνονται παραστάσεις και μουσικά γκρουπ.
Η τέχνη είναι εξαιρετικά σημαντική και για αυτό και αποδυναμώνεται συστηματικά. Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε χομπίστες αλλά άνθρωποι που καταθέτουμε την ψυχή μας και εκθέτουμε τα συναισθήματα και τα βιώματα μας στο ευρύ κοινό, αλλά και άνθρωποι με βιολογικές ανάγκες και οικονομικές υποχρεώσεις που δεν μπορούμε ωστόσο να καλύψουμε από το επάγγελμα μας. Και για να επιβιώσει οποιαδήποτε μορφή τέχνης, αναγκαία συνθήκη είναι να επιβιώσουν όσοι την δημιουργούν.
Πιστεύεται ότι ο κόσμος θα ξαναγυρίσει στο θέατρο μετά από αυτή την πανδημία;
Όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε τις ισορροπίες που διαταράχθηκαν από την καραντίνα και την πανδημία. Το θέατρο είναι μια ψυχολογική ανάγκη για επικοινωνία που τόσο στερηθήκαμε κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ο κόσμος θα ξαναγυρίσει σταδιακά σε όλα όσα αγαπά να κάνει, ακόμα και αν αυτά διέπονται από νέους κανόνες. Ωστόσο, το θέατρο χρειάζεται την κρατική στήριξη για να μπορέσει να ανταπεξέλθει οικονομικά στις δύσκολες συνθήκες. Φτάνει μια φωτογραφία από την πλατεία του Berliner Ensemble, για να αναλογιστούμε την νέα τάξη πραγμάτων.
Τι θα συμβουλεύατε στους νέους ηθοποιούς που ξεκινάνε τώρα στο θέατρο;
Ακούμε συχνά από νέα παιδιά που ονειρεύονται να ασχοληθούν με το θέατρο αλλά και την τέχνη γενικότερα, ότι “δεν είναι αυτά για μένα”. Αυτό που τους συμβουλεύουμε είναι να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, με πείσμα, σεβασμό, υπομονή και επιμονή. Να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Το “πρέπει” δεν πήγε κανέναν μπροστά. Το “θέλω” μόνο….
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Τα σχέδια μας συμπεριελάμβαναν μια νέα site specific performance και ένα νέο workshop που δυστυχώς ανεβλήθησαν λόγω της πανδημίας. Προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και να συνεχίσουμε να δημιουργούμε με σύνεση και προπαντός ασφάλεια για εμάς και το κοινό μας.
Τι εύχεστε στους θεατρόφιλους αναγνώστες του Maxmag;
Να συνεχίσουν να ονειρεύονται…
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Βίκη Φραγκούδη και την θεατρική ομάδα Mprikia kollame για την συνέντευξη και για την παραχώρηση των φωτογραφιών.
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την θεατρική ομάδα
Facebook: Στην σελίδα Mprikia Kollame
