Η θεατρική ομάδα «C for Circus», μία ομάδα φρέσκων καλλιτεχνών, εμφανίζεται την Κυριακή 9/2 στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, ενώ παράλληλα μας αποκαλύπτει πως προέκυψε το όνομα της. Ένα όνομα που γεννάει συναισθήματα και αναμνήσεις. Μας εξιστορεί την θεατρική της πορεία, η οποία ξεκίνησε σε έναν χώρο, κάπου στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Μας εξηγούν το πόσο δύσκολο, αλλά και μαγευτικό ταυτόχρονα, είναι το ταξίδι ενός ηθοποιού στις τρικυμίες της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ μας μιλούν για την παράσταση «Ως την άκρη του κόσμου». Μία παράσταση, βαθιά ανθρώπινη, που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Καθώς, μας ξεδιπλώνουν τους λόγους, για τους οποίους θα πρέπει κανείς να παρακολουθήσει την παραπάνω παράσταση. Κλείνοντας, αφήνουν στο τέλος το δικό τους ηχηρό μήνυμα σε όλους τους αναγνώστες. Εσείς; Θα δώσετε το δικό σας μήνυμα μέσα από την παρουσία σας;
*Τα εισητήρια της παράστασης θα διατεθούν εξ’ ολοκλήρου στο ΠΙΚΠΑ “Αλληλεγγύη Λέσβος”.
https://lesvossolidarity.org/el/
Επιμέλεια Συνέντευξης: Αδαμοπούλου Βαρβάρα
Επιμέλεια Φωτογραφίας: Δομινίκη Μητροπούλου
Το όνομα της ομάδας «C for Circus» από που πηγάζει; Από πού ξεκίνησε η ιδέα της ομάδας; Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.
(Χρύσα Κοτταράκου) Το όνομα της ομάδας μας ακολουθεί από το 2008. Ήταν ιδέα του τότε σκηνοθέτη μας, Κώστα Connie Ισαακίδη, εμπνευσμένο από το V for Vendetta. Ο χαρακτηρισμός «Τσίρκο» είναι κατ’ ευφημισμόν. Αν και το όνομά C for Circus είναι βαθιά συνδεδεμένο με μια άλλη εποχή στην ιστορία της ομάδας, δεν θελήσαμε ποτέ να το αλλάξουμε, ίσως για να μας θυμίζει από πού προερχόμαστε. Αποκτήσαμε όνομα όταν ήμασταν ακόμη σπουδαστές σε άλλες σχολές – όχι δραματικές – στη Θεσσαλονίκη και ξοδεύαμε το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου μας κάνοντας πρόβες. Υπάρχει, δηλαδή, από την εποχή που ήμασταν ερασιτέχνες.
Ποια είναι η καλλιτεχνική σας πορεία μέχρι σήμερα ως θεατρική ομάδα;
(Χρύσα Κοτταράκου) Η ομάδα ξεκίνησε να λειτουργεί πιο συστηματικά, όταν νοικιάσαμε χώρο στη Θεσσαλονίκη, ώστε να μπορούμε να παρουσιάζουμε εκεί τις δουλειές μας. Ύστερα από κάποια χρόνια, προέκυψε η ανάγκη να εκπαιδευτούμε πιο μεθοδικά στην τέχνη του θεάτρου, γι’ αυτό και υπήρξε μια περίοδος που κάναμε παύση από την δουλειά μας μαζί, αφού οι περισσότεροι φοιτούσαν πλέον σε δραματικές σχολές. Το 2016, ξαναβρεθήκαμε και ανεβάσαμε το «Με το ίδιο μέτρο» του Γ. Σαίξπηρ. Από τότε έχουμε σταθερά τουλάχιστον μία παραγωγή το χρόνο ως ομάδα. Μάλιστα, το καλοκαίρι του 2019 είχαμε την τύχη να συμμετάσχουμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ τώρα ετοιμάζουμε την καινούργια μας παραγωγή στο Εθνικό Θέατρο.
Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «ομάδα»; Τι είναι αυτό που σας ενώνει;
(Σπύρος Χατζηαγγελάκης) Ομάδα είναι ένα σύνολο διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, από διαφορετικές περιοχές, με διαφορετικές εμπειρίες ο καθένας, διαφορετικές ιδέες και θέσεις, οι οποίοι ενώνονται για έναν κοινό σκοπό. Ο σκοπός στη δική μας την περίπτωση είναι το θέατρο και η κοινή μας ανάγκη να μιλήσουμε μέσα από αυτό, για πράγματα που πραγματικά μας απασχολούν στη ζωή μας. Η ομάδα αυτή, έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, γίναμε οικογένεια και πια προβληματιζόμαστε και ενδιαφερόμαστε κοινά για τα ζητήματα όχι μόνο μιας παράστασης, αλλά και για τα ζητήματα που απασχολούν τον καθένα μας ξεχωριστά. Το νοιάξιμο που έχουμε ο ένας για τον άλλον είναι αυτό που μας ενώνει και δημιουργεί την ανάγκη να συνυπάρχουμε πάνω στη σκηνή.
Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση «Ως την άκρη του κόσμου». Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσης σας;
(Γαβρέλας Παναγιώτης) Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε μια πρόταση από τον Θάνο Μικρούτσικο και την Μαρία Παπαγιάννη για να ανεβάσουμε το «Λέγε ο ένας, Λέγε ο άλλος». Αυτό αποτέλεσε τον έναν άξονα. Όμως η βασική πηγή έμπνευσης είναι το τι θέλουμε να πούμε. Ποια ιστορία θέλουμε να αφηγηθούμε στην Αθήνα του 2020. Το μεταναστευτικό ήταν ο δεύτερος άξονας και ειδικότερα τα ασυνόδευτα προσφυγοπούλα. Είναι αδύνατον να βλέπεις μειοψηφίες να βγάζουν τόσο μίσος πάνω σε ανθρώπους και παιδιά, που έχουν χάσει όλη τη ζωή τους και να μην παίρνεις θέση. Είναι τραγικό όταν οι παππούδες μας μετανάστευαν εξαιτίας οικονομικής ανέχειας, η γενιά μας να ανταπαντάει σε εγκύους “γιατί δεν έκατσες να πολεμήσεις“. Ήταν κοινή επιθυμία και του Θάνου Μικρούτσικου και της Μαρίας Παπαγιάννη να παρουσιάσουμε σε παιδιά δημοτικού τι έχουν περάσει κάποιοι συμμαθητές τους.
Τι πραγματεύεται το θεατρικό έργο και τι φαντάζεστε ότι θα εκλάβουν οι θεατές μέσα από αυτό;
(Νατάσα Ρουστάνη) Η παράσταση «Ως την άκρη του κόσμου» είναι ένα αλληγορικό παραμύθι, όπου δυο παιδιά ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια πειρατική περιπέτεια ενηλικίωσης. Γίνεται, όμως, γρήγορα ξεκάθαρο ότι αυτά τα δυο παιδιά είναι ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και η πειρατική περιπέτεια, το ταξίδι τους προς την ασφάλεια και την ειρήνη. Το λιλιπούτειο κοινό μας ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με τους δύο ήρωες, πολλές φορές αποχωρούν από το θέατρο φωνάζοντας «Ο-ΜΑ-ΔΙ-ΚΑ!», οπότε πιστεύουμε ότι καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο προβληματισμού πάνω στο ζήτημα. Ευελπιστούμε η παράστασή μας, να αποτελεί έναυσμα για συζήτηση με τους γονείς ή με το δάσκαλο/α ή ακόμα και με συμμαθητές/τριες που ίσως και να γνωρίζουν τέτοιου είδους περιπέτειες από πρώτο χέρι.
Ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι που θα προτείνατε στο κοινό, ώστε να παρακολουθήσει την παραπάνω παράσταση;
(Βαλέρια Δημητριάδου) Πρόκειται για μια παράσταση που δημιουργήθηκε από το μηδέν, ακριβώς γιατί ήταν πολύ ισχυρή η ανάγκη όλων μας (της ομάδας και των υπόλοιπων συντελεστών) να μιλήσουμε για αυτό το τόσο ευαίσθητο και επίκαιρο θέμα. Γράφτηκε ένα εξ ολοκλήρου καινούριο έργο και θεωρώ πως αποδίδεται με τέτοιο τρόπο που μπορούν να το παρακολουθήσουν πολύ μικρά παιδιά ως μια ευχάριστη πειρατική περιπέτεια, και ταυτόχρονα ενήλικες ως μια συγκινητική παραβολή για το ταξίδι δυο ασυνόδευτων παιδιών, που είναι πρόσφυγες πολέμου. Κι όλο αυτό, συμπορεύεται με τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, που άλλοτε ελαφραίνει την ατμόσφαιρα κι άλλοτε, την ενισχύει ώστε να είναι ακόμη πιο καθαρό το νόημα της ιστορίας.
Το έργο περνάει κοινωνικά μηνύματα; Αν ναι, ποια είναι αυτά;
(Νατάσα Ρουστάνη) Όλα τα παιδιά, ανεξαιρέτως, έχουν δικαίωμα στη ζωή, την ασφάλεια και την ειρήνη. Καμία ζωή δεν είναι λαθραία.
Τα σύνορα δεν είναι παρά γραμμές στο χάρτη. Μαζί μπορούμε να πάμε πολύ μακριά. Με τη δύναμη της ομάδας. Ο-ΜΑ-ΔΙ-ΚΑ!
Θα θέλατε να μας πείτε μερικές στιγμές μέσα από τις πρόβες ή επί σκηνής, οι οποίες σας έμειναν αξέχαστες;
(Γαβρέλας Παναγιώτης) Δεν θα ξεχάσω την πρώτη πρόβα που ζητήθηκε να κάνουμε αυτοσχεδιασμό για τον γλάρο. Αυτόν τον χαρακτήρα τον έφερε στο τραπέζι ο Παύλος. Ψάχναμε να δούμε τι συμβαίνει στη σκηνή, που οι δύο πρωταγωνιστές μας φυλακίζονται και συναντούν έναν γλάρο, ο οποίος παρεμβαίνει συνέχεια και διακόπτει μια τρυφερή επικοινωνία που πάει να αναπτυχθεί ανάμεσα στα δύο παιδιά. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, ήξερα ακριβώς τι ψάχνουμε και δοκίμασα να κάνω εγώ τον γλάρο με επιτυχία. Τα γέλια των συμπαικτών και των συντελεστών ήταν η απόδειξη, ότι κάτι βρήκαμε που θα κρατηθεί μέχρι τέλους.
Ποια συναισθήματα σας γεννιούνται μετά από κάθε χειροκρότημα;
(Παύλος Παυλίδης) Χαρά, συγκίνηση, περηφάνια! Αν όλα έχουν πάει καλά βέβαια στην παράστασή!
Πώς φαντάζεστε την θεατρική σας πορεία στο μακρινό μέλλον;
(Νικόλας Παπαδομιχελάκης) Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι συνυφασμένο με την αβεβαιότητα. Όχι μόνο επειδή δεν ξέρεις αν θα παίζεις κάπου την ερχόμενη σεζόν, αλλά επειδή η ίδια η φύση της δουλειάς είναι να βρίσκει ένα τρόπο να συνομιλεί με το «τώρα» και το εκάστοτε «τώρα». Αυτό σημαίνει ότι είναι δύσκολο να προγραμματίζεις σε βάθος χρόνου, όταν δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό που ο χρόνος θα φέρει και τι γλώσσα θα κληθείς να χρησιμοποιήσεις για να συνομιλήσεις μαζί του.
Είμαστε μια θεατρική ομάδα νέων ηθοποιών. Αυτός είναι ο πυρήνας της ομάδας. Μπορεί να καταπιανόμαστε και με άλλα μέσα έκφρασης, μουσική, κίνηση, φωτογραφία, σκηνοθετικές απόπειρες κ.λπ., αυτό που πρωτίστως μας ενδιαφέρει είναι να παίζουμε, να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι.
Είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας να ζούμε σε αυτήν την εποχή, σε μια μικρή κοινωνία που έχει εξοικειωθεί και βλέπει με ενδιαφέρον τη δουλειά μιας θεατρικής ομάδας, όπως η δική μας. Δέκα χρόνια πριν, ο όρος «θεατρική ομάδα» στην Ελλάδα παρέπεμπε σε κάτι πειραματικό, ή και ερασιτεχνικό, δύσκολα θα περίμενε κάποιος ότι η ομάδα θα ήταν ένα ασφαλές όχημα σ’ αυτό το ταξίδι.
Ας πούμε λοιπόν ότι δέκα χρόνια από σήμερα, οι C for Circus κάνουν ακόμα θέατρο. Η ερώτηση είναι πώς θα είναι ο κόσμος μας τότε και τι θέατρο θα κληθούμε να κάνουμε. Μπορεί να παίζουμε παραστάσεις σε ένα πλήρως ψηφιοποιημένο περιβάλλον, καλωδιωμένοι -θεατές και ηθοποιοί- απ’ την ασφάλεια του σπιτιού μας. Μπορεί να κάνουμε περιοδεία σε ένα μεταπολεμικό, κατεστραμμένο τοπίο, παίζοντας για μια κονσέρβα. Ο χρόνος θα δείξει.
Τι είναι αυτό που σας δίνει ώθηση, ώστε να συνεχίζεται δυναμικά;
(Μαρία-Ελισσάβετ Κοτίνη) Η ώθηση συνυπάρχει με την έλξη. Η ομάδα μετράει 12 χρόνια ζωής ως μια κατ’ επιλογήν οικογένεια, που μεγαλώνει παίζοντας. Η ανάγκη της έκφρασης και της απόδρασης μας ωθεί και η βαθιά σύνδεση και δίψα για συνύπαρξη, ίσως μας τραβάνε .
Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο καλλιτέχνη;
(Μαρία-Ελισσάβετ Κοτίνη) Να σκάβει μέσα στη φαντασία του μέχρι να ερωτεύεται το όραμα του. Και μετά υπομονή κι επιμονή!
Θα θέλατε να δώσετε ένα μήνυμα στους θεατρόφιλους αναγνώστες του MAXMAG;
(Παύλος Παυλίδης) Ελάτε την Κυριακή στις 9/2 να αποδείξουμε ότι το θέατρο και η αλληλεγγύη είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες.
