Βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες αθλήτριες στα 60 και 100 μέτρα με εμπόδια στην Ελλάδα. Η Σοφία Ιωσηφίδου, σε μια αποκλειστική συνέντευξη.
Κατάγεται από τη Νέα Καρβάλη, μια παραθαλάσσια κωμόπολη, δέκα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Καβάλας. Μεγάλωσε σε μια αθλητική οικογένεια. Η μητέρα της, αθλήτρια στον κλασικό αθλητισμό. Ο πατέρας της, προπονητής στον Ναζιανζό Νέας Καρβάλης.
Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, μέχρι που γνώρισε το στίβο, με τον οποίο δε χωρίστηκε ποτέ. Ονειρεύτηκε, πάλεψε, πέρασε χαρές, αλλά και δυσκολίες, έζησε τραυματισμό, αλλά αν κάτι τη χαρακτηρίζει, είναι ότι δε τα παράτησε ποτέ.
Με την ίδια να μη σταματάει λεπτό να ονειρεύεται, στοχεύει ακόμα πιο ψηλά. Αφιερώνεται σε αυτό που αγαπάει, διότι, όπως δήλωσε και η ίδια, “άμα θέλεις κάτι πραγματικά, κάποια στιγμή θα γίνει”.
Η Σοφία Ιωσηφίδου, λοιπόν, σε μια συζήτηση εφ ‘ όλης της ύλης, μας ανοίγει την καρδιά της. Στο MAXMAG.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασίλης Αλεξίου
Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τη συμμετοχή σου στη “Διεθνή Συνάντηση Στίβου Παπαφλέσσεια“, που διεξάγονται στην Καλαμάτα από τον Μεσσηνιακό Γυμναστικό Σύλλογο 1888, το αρχαιότερο και ιστορικότερο αθλητικό σωματείο της Ελλάδας, υπό την αιγίδα του Συνδέσμου Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ), της αρχαιότερης ομοσπονδίας της χώρας μας. Μίλησε μας για την εμπειρία σου στο αγώνισμα των 100μ με εμπόδια.
Ήταν η τρίτη μου φορά που συμμετείχα στα “Παπαφλέσσεια”. Οι συνθήκες, για ένα περίεργο λόγο ήταν καλές, δηλαδή υπήρχε άπνοια, δεν μας ενόχλησε ο άνεμος. Όσο τώρα για τη δικιά μου την κούρσα, έκανα πάλι κάποια τεχνικά λάθη, λιγότερα από τις προηγούμενες φορές, και ελπίζω να τα διορθώσω. Βγήκα 6η, δεύτερη Ελληνίδα…
Ήσουν με την Ελισάβετ…
Ναι, με την Ελισάβετ την Πεσιρίδου.
Να πούμε πάντως, ότι στο ίδιο αγώνισμα, αντιμετώπισες αθλήτριες όπως η Anja Lukic και η Nooralotta Neziri, που έχουν κατακτήσει μεταξύ άλλων την 1η θέση στα 60μ με εμπόδια στο Κλειστό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Σερβία το 2024, και την πρώτη θέση στο ίδιο άθλημα, στο ετήσιο κλειστό πρωτάθλημα στίβου στη Γερμανία αντίστοιχα. Πώς αισθάνεσαι να αγωνίζεσαι ανάμεσα τους;
Η αλήθεια είναι ότι αυτούς τους αγώνες θέλω να βάζω πλέον από εδώ και πέρα στο καρνέ μου, με τέτοιες αθλήτριες, γιατί μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις στο επίπεδο τους, δηλαδή με τέτοιες κούρσες. Να πιάνεις τον παλμό τους, να αντιλαμβάνεσαι το πως κάνουν ζέσταμα, το πως κάνουν αποθεραπεία, τα πιο μικρά, γιατί πλέον εκεί πρέπει να εστιάσεις, για να γίνεις καλύτερος.
Θέλω να σε πάω λίγο στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, στο οποίο σε είχε καλέσει η Εθνική Ομάδα, όπως είχες αναφέρει και σε παλαιότερη συνέντευξη σου. Εσύ πως αισθάνθηκες όταν σε κάλεσε η Εθνική Ομάδα;
Χάρηκα πάρα πολύ, γιατί είχα από την Κ20 να μπω στην Εθνική Ομάδα. Έχω φτάσει 26 χρονών, οπότε μετά από 6 χρόνια, νιώθεις ότι αυτό που κάνεις ρε παιδί μου αυτά τα χρόνια, δε πάνε χαμένα, ότι κάποια στιγμή αποδίδει η προσπάθεια σου.
Είναι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ο στόχος, έτσι;
Ε εντάξει, πολύ μακρινός στόχος (γέλια).
Στόχος όχι τόσο, όνειρο ναι. Θέλω να πιστεύω ότι επειδή πατάω στα πόδια μου, και είμαι πολύ ρεαλίστρια, ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο, τουλάχιστον για τώρα για το Παρίσι. Τώρα για το Λος Άντζελες το 2028, ποτέ δε ξέρεις.
Πάντως, τι σε εντυπωσιάζει στα εμπόδια ως άθλημα στο στίβο;
Είναι το όλο. Είναι από το θέμα της προπόνησης, που γίνεται η προπόνηση σου πολύ πιο ενδιαφέρουσα μετά με τις ασκησούλες. Υπάρχουν ασκησούλες που μπορείς να κάνεις. Υπάρχουν εκατομμύρια ασκήσεις που μπορείς να κάνεις στα εμποδιάκα.
Είναι και πιο παιχνιδιώδης, από το απλά να τρέχεις, μέχρι την ώρα του αγώνα.
Δηλαδή, δεν υπάρχει φαβορί στα εμπόδια, το κάθε εμπόδιο είναι σημαντικό. Μπορεί να σου ανατρέψει τα πάντα. Να χτυπήσεις, ή να χτυπήσει κάποια άλλη, να πέσει, το οτιδήποτε.
Είχες τραυματισμούς παλιά…
Είχα πέσει σε πανελλήνιο πρωτάθλημα Κ23, τελευταία χρονιά.
Ξεκίνησες από δρόμους ταχύτητας πριν πας στα εμπόδια…
Ναι ναι, μέχρι τα 18 μου έκανα 100 μέτρα απλά.
Τι μπορεί να κάνει έναν αθλητή να πει, πάω στα εμπόδια;
Ήταν μια κρίσιμη ηλικία νομίζω τα 18, κατέβηκα και στην Αθήνα για να σπουδάσω. Ή που θα σταματούσα τον αθλητισμό, ή θα έκανα κάτι διαφορετικό σε αγώνισμα. Οπότε το πιο κοντινό έτσι που συνδυάζει και ταχύτητα, θεώρησα ότι είναι τα εμπόδια. Βρήκα και μια καλή προπονήτρια, την Ιωάννα τη Σιώμου, που είμαστε ακόμα μαζί.
Οπότε, ξανά πήρε φωτιά η φλόγα μέσα μου ρε παιδί μου, για τον αθλητισμό, για τον στίβο.
Και είσαι και στην ίδια ομάδα (σσ: τον ΟΚΑ Καβάλας)
Ναι ναι.
Τα χρόνια στο ποδόσφαιρο
Ξεκίνησες ποδόσφαιρο από τον Ναζιανζό Νέας Καρβάλης. Θέλω να μας μιλήσεις για την ομάδα, και την περίοδο που ήσουν αθλήτρια ποδοσφαίρου.
Ξεκίνησα από πάρα πολύ μικρή ηλικία, νομίζω πήγαινα στην αρχή με τον μπαμπά μου, γιατί ήταν ο προπονητής σε κάποια τμήματα. Έτυχε να είναι και προπονητής δικός μου.
Μου άρεσε το ποδόσφαιρο από πάντα να το βλέπω, ή τον μπαμπά μου όταν έπαιζε, και τα αγοράκια. Και επειδή, λόγω της ηλικίας, σε εκείνη την ηλικία τα κοριτσάκια είναι πιο ψηλά από τα αγοράκια, τύγχανε να είμαι πιο καλή σε κάποια πράγματα, δηλαδή στο τέρμα ήμουνα πιο ογκώδης από τα αγοράκια που ήταν πιο κοντά από μένα. Άσχετα που μετά μπορεί να ‘μεινα στο ίδιο ύψος (γέλια).
Αλλά σε εκείνη την ηλικία ήμουνα πιο ψηλή, οπότε καθόμουνα τερματοφύλακας.
Υπάρχει η αγάπη ακόμα για το ποδόσφαιρο;
Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ και να το βλέπω.
Αν σου πει κάποιος, “ας παίξουμε ποδόσφαιρο”; Έστω για πλάκα.
Ναι, μέσα! (γέλια).
Οι συνθήκες στις εγκαταστάσεις
Πως είναι οι συνθήκες για έναν αθλητή, που κάνει πρωταθλητισμό στο στίβο;
Είναι πολύ δύσκολα.
Δύσκολα βρίσκεις χορηγούς, δύσκολα βρίσκεις ανθρώπους να σε στηρίζουνε, δύσκολα μπορείς εσύ να βρεις μια δουλειά, μια εργασία, που να μπορεί να ανταπεξέλθει και στις ώρες προπόνησης σου.
Δηλαδή εγώ έχω σταθεί πολύ τυχερή. Γιατί έχω κάποιες ώρες που δουλεύω σε ένα σύλλογο στίβου εδώ στην Αθήνα, που οι άνθρωποι είναι δηλαδή πολύ χαλαροί μαζί μου, δηλαδή με αφήνουν να πηγαίνω παντού, σε αγώνες, σε προετοιμασίες.
Εντάξει, οι χορηγίες για το στίβο είναι για λίγους. Δηλαδή, άμα δεν έχεις πάει Ολυμπιάδα και να πάρεις και μετάλλιο, δύσκολα να γυρίσουν και να σε κοιτάξουν.
Ο Μίλτος Τεντόγλου είχε δηλώσει πέρυσι, πως αν δεν αλλάξει η κατάσταση στις εγκαταστάσεις στην Ελλάδα, σε λίγα χρόνια ο στίβος δε θα υπάρχει. Εσένα ποια είναι η άποψη σου πάνω σε αυτό;
Έχει και απόλυτο δίκιο. Αντί να πηγαίνουν στο καλύτερο, πηγαίνουν στο χειρότερο. Τώρα κλείνουν και γήπεδα. Δηλαδή εδώ στην Αθήνα που έχουμε δύο κλειστά στάδια, αυτό του Αγίου Κοσμά θα κλείσει, θα μεταφερθούν εδώ πέρα πάνω στο ΟΑΚΑ, και δε ξέρω τι θα γίνει.
Και νομίζω επειδή τώρα είναι και κρίσιμη χρονιά το 2024 με την Ολυμπιάδα, οι πολύ καλοί μας αθλητές θα σταματήσουνε κι όλας. Για λόγους συνθηκών και οικονομικών και εγκαταστάσεων, και τα πάντα. Θα έχουμε πολλές απώλειες.
Ποια αγωνιστική σου στιγμή θα ξεχώριζες περισσότερο μέχρι σήμερα;
Νομίζω όταν ήμουν Κ18, που είχα κερδίσει το Βαλκανικό Πρωτάθλημα στα 100 μέτρα, σαν κορασίδα.
Αθλητή έχεις που να θεωρείς πρότυπο;
Ε όχι τόσο σε θέμα επιδόσεων, όσο σε θέμα χαρακτήρα, σε θέμα ταπεινότητας, νοημοσύνης, και τόσο στο στίβο και τόσο εξωτερικά. Θα έλεγα την συναθλήτρια μου, την Ελισάβετ την Πεσιρίδου.
Ίσως και αυτό που είμαι, αν δεν την παρατηρούσα, αν δεν την έβλεπα, αν δεν με στήριζε με αυτά που λέει ή με αυτά που κάνει, να μην ήμουν και εγώ σε αυτό το επίπεδο, οπότε θα πω εκείνη.
Φαντάζομαι ο πρωταθλητισμός σε όλα τα επίπεδα χρειάζεται απόλυτη πειθαρχία και – ας μου επιτραπεί η λέξη – στερήσεις. Έχεις νιώσει κάποια στιγμή ότι κουράστηκες από αυτό;
Ε νομίζω και ποιος δε το ‘χει νιώσει αυτό; Νιώθεις ώρες ώρες ότι είναι κάποια πράγματα στερήσεις.
Μετά όταν έχεις τις καλές σου μέρες, πιστεύεις ότι αυτά θέλεις και τα κάνεις, δεν είναι στερήσεις. Δηλαδή, είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενο ακόμα και όταν το στερείσαι. Όταν είσαι τραυματισμένος, που δε πας καλά, απέχεις λίγο. Σου λείπει. Οπότε δε το θεωρείς στέρηση.
Εσύ έφτασες σε σημείο κάποια στιγμή να πεις “σταματάω;” Τέρμα;
Όταν ήρθα στην Αθήνα πρώτη χρονιά και σαν φοιτήτρια, που είχα πάρει και κάποια παραπάνω κιλά, δε πήγαιναν καλά. Και σου είπα, ή θα σταματούσα, ή θα άλλαζα άθλημα. Και άλλαξα άθλημα.
Έρχεσαι από μια αθλητική οικογένεια. Να πούμε και για την αδερφή σου, η οποία ασχολείται με το άλμα εις μήκος. Πήρε και μετάλλιο στις 28 Απριλίου, που βγήκε 2η στο άλμα εις μήκος…
Ναι ναι, στο Κ23.
Είσαι περήφανη για εκείνη;
Ε βέβαια, φυσικά!
Τι την συμβουλεύεις την Αναστασία;
Επειδή περνάει αυτή την κρίσιμη ηλικία, που είναι από τις μικρές κατηγορίες πηγαίνει στις μεγάλες, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις. Θέλει, δηλαδή, να υποστείς πολύ περίεργες καταστάσεις, περίεργες συμπεριφορές, για να φτάσει εκεί που θέλει, η οποία είναι και η ηλικία που όλοι σταματάνε.
Αυτό της λέω. Για να προχωρήσει, και να φτάσει εκεί που θέλει, ότι αυτό είναι το πιο κρίσιμο σημείο. Να αντέξει τις αποτυχίες, τις αδιαφορίες, τα πάντα.
Παραλαβή της Ολυμπιακής Φλόγας
Θα σε πάω τώρα στις 24 Απριλίου 2016, όπου εσύ παραλαμβάνεις την Ολυμπιακή Φλόγα από τον Δημήτρη Χατζή στην Καβάλα. Θέλω να μου πεις πως ήταν η εμπειρία αυτή για σένα.
Ανεπανάληπτη. Αλήθεια, το λέω ακόμα και συγκινούμαι. Δηλαδή, και η αδερφή μου που πήρε τώρα φέτος για το Παρίσι την Ολυμπιακή Φλόγα, πάλι συγκινήθηκα. Γίνεσαι αυτόματα ένας κρίκος αυτού του ιερού συνδέσμου, της ιερής αυτής κατάστασης, αυτών των αγώνων. Νομίζω κάθε αθλητής που θέλει να πάει, θέλει να περάσει και από αυτό το στάδιο, της Ολυμπιακής Φλόγας.
Το περίμενες αυτό ποτέ; Ότι μπορεί να γίνει κάποια στιγμή; Το είχες φανταστεί βασικά;
Το είχα φανταστεί, δε το περίμενα (γέλια). Δηλαδή το είχα ονειρευτεί.
Τι θα συμβούλευες τις νεότερες γενιές που θέλουν να ασχοληθούν με το στίβο;
Να το κάνουν για όσο αγαπάνε. Αν δε το αγαπάς, σίγουρα δε θα πετύχεις, δηλαδή άμα το κάνεις μόνο για τη δόξα, για το φαίνεσθαι, για όλα αυτά τα εικονικά πράγματα, δε θα πετύχει.
Πρέπει να το αγαπάς, διότι άμα πραγματικά το θέλεις, κάποια στιγμή αυτό που πιστεύεις για σένα θα σου βγει.
Και ότι η μετάβαση αυτή, από το να είσαι παιδί, και να φεύγεις απ’ το σπίτι σου, και να πας εκεί που σπουδάζεις, και να μπαίνεις σε μια πιο μεγάλη κατηγορία, των ανδρών/γυναικών, είναι το πιο δύσκολο στάδιο για έναν αθλητή. Στίβου τουλάχιστον. Γιατί πλέον δε σε αντιμετωπίζουν ως παιδί. Σε αντιμετωπίζουν ως ενήλικα, και έχεις να συναγωνιστείς και μεγαλύτερους, αλλά και μικρότερα ταλέντα τα οποία έρχονται.
