Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου: “Ο κόσμος στηρίζει και τώρα το θέατρο. Είναι συνάντηση ζωντανών ανθρώπων και οι πολίτες την αποζητούν.”

  Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου

Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, είναι ηθοποιός μοναδικής κοπής κι αυτό μας το αποδεικνυεί συνεχώς. Η αγάπη της για το επάγγελμά της, δε σβήνει ποτέ, στέκεται περήφανη πάνω στο σανίδι, ερμηνεύοντας κάθε ρόλο που θα της δοθεί με το ίδιο πάθος. Φέτος, μπορούμε να τη βρούμε στην παράσταση “Ήταν όλοι τους παιδιά μου” , να ερμηνεύθει το ρόλο της Κέητ Κέλλερ.  Με αφορμή αυτή τη δουλειά, επικοινωνήσαμε μαζί της και στην παρακάτω συνέντευξη, μας αποκαλύπτει τόσο τη σημασία του θεάτρου στη ζωή της, όσο και τον αντίκτυπο που έχει ο ρόλος της στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς της. Ακολουθεί μια ειλικρινή εξομολόγηση, για όλα όσα την προβληματίζουν και την εμπνέουν, ξεδιπλώνοντας μας τη βαθιά ποιότητα της ως άνθρωπος και την αγάπη της για την τέχνη.

Επιμέλεια Συνέντευξης: Μαρία Μάγρα

 

  • Για να ζεστάνουμε το κλίμα, ας αρχίσουμε με τις συστάσεις. Το ποια είστε το γνωρίζουμε πολύ καλά κυρίως μέσα από τις δουλειές σας όλα αυτά τα χρόνια. Θα θέλαμε όμως να σας ανακαλύψουμε λίγο βαθύτερα. Μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια. Πού μεγαλώσατε; 

Γεννήθηκα στα Εξάρχεια και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στον άξονα της Πατησίων, την εποχή που η περιοχή έσφιζε από ζωή. Τελείωσα το Η’ Γυμνάσιο, έκανα οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και σπούδασα στην «Σχολή του Θεάτρου Τέχνης» επίσης στα Εξάρχεια. Έκανα πρόβες με τον Κ.Κουν στο «Υπόγειο», έπαιξα τον πρώτο μου πρωταγωνιστικό ρόλο στο «θέατρο της οδού Κυκλάδων» δίπλα στον Λευτέρη Βογιατζή και ενηλικιώθηκα ως ηθοποιός στο «Πορεία» δίπλα στον Βασίλη Παπαβασιλείου. Σινεμά, μπαρ, ταβέρνες, οι φίλοι μου στο Πολυτεχνείο και στη Νομική. Είμαι παιδί του κέντρου! Το αγαπώ και απαιτώ πια να κάνουν ότι μπορούν για να αποδοθεί ξανά όμορφο και ασφαλές στους πολίτες της Αθήνας!

Διαβάστε επίσης  «Αθάνατες» της Τάνιας Χαροκόπου στο Βεάκειο Θέατρο
Advertising

Advertisements
Ad 14

 

  • Είναι συνηθισμένο οι άνθρωποι να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους. Εσείς θέλατε από μικρή να γίνετε ηθοποιός;

Από μικρή «έφτιαχνα κόσμους» που με απομάκρυναν από την πεζή πραγματικότητα… Στο θέατρο με οδήγησε το πέρασμά μου από «Το Κουκλοθέατρο ο Μπαρμπα-Μυτούσης». Εκεί γεύτηκα την ποίηση της σκηνικής τέχνης και στα 22 μου βρήκα τον «κόσμο μου» δίπλα στον Κάρολο Κουν.

 

  • Συμμετείχατε σε πλήθος παραστάσεων, ανά τα χρόνια, υποδυόμενη ποικίλους ρόλους. Ποιος ρόλος όμως σας σημάδεψε περισσότερο ως προσωπικότητα.

Οι ρόλοι που με διαμόρφωσαν ως προσωπικότητα είναι αυτοί που δούλεψα δίπλα στον Βασίλη Παπαβασιλείου. Η προσέγγιση σε βάθος της «αλήθειας» των ηρώων, αλλά και συνάμα το παιχνίδι, η «αθωότητα» των ρόλων. Η σοβαρότητα και όχι η σοβαροφάνεια, στη ζωή και στην τέχνη μας. Το να μην περιφέρομαι «ως…Έργο Tέχνης»(!) είναι ότι έμαθα κοντά του. Αγαπημένος ρόλος τότε η Ελισσάβετ στο «Πίστη- Αγάπη- Ελπίδα» ( Βραβείο Κουν 1988-89). Αργότερα, η Μάσσα στον «Γλάρο» του Ν. Μαστοράκη, και τώρα η Κέητ, δίπλα στον Δημήτρη Καταλειφό με σκηνοθέτη τον Γιάννη Μόσχο.

Αλεξάνδρα Σακεραλλοροπούλου

  • Φέτος, σας συναντάμε στην παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» στον ρόλο της Κέητ Κέλλερ. Το έργο αναφέρεται στον πόλεμο και στις συνέπειές που αφήνει στη ζωή των πρωταγωνιστών. Πείτε μας όμως λίγα λόγια γι αυτό. Με ποιο τρόπο επηρεάζεται η ζωή τους;

Σε κάθε πόλεμο κάποιοι πλουτίζουν εις βάρος των πολλών που υποφέρουν ή θυσιάζουν τη ζωή τους. Ο πατέρας Κέλλερ, βάζοντας πάνω από όλους την οικονομική διάσωση της οικογένειάς του, στέλνει στον θάνατο 21 πιλότους που πολεμούν. Η μητέρα Κέλλερ γνωρίζει και σιωπά… Η τιμωρία για την ύβρι έρχεται στο τέλος, ως κεραυνός εξ’ ουρανού!

Διαβάστε επίσης  Μάλαμα Σερκίζη: «Ο εθελοντισμός είναι μια εκδήλωση κοινωνικής συμπεριφοράς»
Advertising

 

  • Η ηρωίδα που υποδύεστε είναι μια γυναίκα, η οποία φοβάται να πιστέψει ότι έχασε τον γιο της, ίσως γιατί κατά βάθος, φοβάται να παραδεχθεί πως γι αυτό ευθύνεται ο άντρας της. Από τη μία έχουμε την έννοια της απώλειας και από την άλλη, το φόβο για την παραδοχή της πραγματικότητας. Πώς καταφέρνει να διαχειριστεί τόσο έντονα συναισθήματα; Μπορεί να βγει νικήτρια απ αυτή τη μάχη;

Η Κέητ Κέλλερ, είναι μία πονεμένη μητέρα, με ταραγμένο ψυχισμό, αλλά την ίδια στιγμή δυνατή, όπως      συχνά είναι οι άνθρωποι στις ακραίες δυσκολίες της ζωής τους. Η ερμηνευτική διαδρομή της είναι ιδιαιτέρως πολύπλοκη και 7 μήνες μετά, ακόμα αιφνιδιάζομαι από «απρόβλεπτες στροφές» της ψυχής και της σκέψης μου σε κάποια σημεία της παράστασης. Κανένα πρόσωπο δεν βγαίνει νικητής στο τέλος του έργου.

Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου

  • Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται αυτή η παράσταση; Αν ένα παιδί, βρεθεί ανάμεσα στους θεατές σας, τι μηνύματα θα μπορούσε να εκλάβει;

Το έργο του Α. Μίλλερ και η παράσταση απευθύνεται σε όλους, από την εφηβεία και μετά. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: σπίτι μας, οικογένεια, δεν είναι μόνον «οι δικοί μας», αλλά και « οι άλλοι» γύρω μας. Σεβασμός, έγνοια, αγάπη, ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

 

  • Για τον Έλληνα, το θέατρο, ήταν πάντα μία μεγάλη αγάπη και κατείχε υψηλή θέση στις προτιμήσεις του, όσον αφορά την ψυχαγωγία. Δεδομένου της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, θεωρείτε ότι αυτό έχει διαφοροποιηθεί; Τι αντίκτυπο έχει αφήσει στον τομέα σας και πώς θα θέλατε να το δείτε να αλλάζει;
Διαβάστε επίσης  Κερδίστε 2 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση "Παγκάκι" στο θέατρο Τ για την Τρίτη 24 και 31 Οκτωβρίου και την Τρίτη 7 Νοεμβρίου.

Ο κόσμος στηρίζει και τώρα το θέατρο. Είναι συνάντηση ζωντανών ανθρώπων και οι πολίτες την αποζητούν. Τα μεγάλα κείμενα αγκαλιάζουν τα αδιέξοδα των ανθρώπων και μαλακώνουν την ψυχή. Πραγματικά ευχαριστώ τον κόσμο που έρχεται να μας συναντήσει, κι εμείς πιστεύω πως είμαστε ολόψυχα παρόντες στο ραντεβού.

Advertising

Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου

  • Εσείς τι ορισμό θα δίνατε στο θέατρο και τι «σημάδια» θα λέγατε πως έχει αφήσει στην ψύχη σας;

Παντού στον κόσμο ο ηθοποιός λέει «Παίζω»! Όταν αυτό γίνεται με «όρους σοβαρούς και όρους πίστης»- όπως κάνουν τα παιδιά- είναι Σωτήριο αυτό το Παιχνίδι! Για μένα ναι, 35 χρόνια τώρα, ναι είναι…

 

  • Λίγο πριν κλείσουμε, πείτε μας τελικά.. «ηθοποιός σημαίνει φως»; Και πώς μπορεί να βρει αυτή την λάμψη, ένας νέος, φιλόδοξος καλλιτέχνης, με αγάπη για το σανίδι; 

Το «φως του ηθοποιού» δεν είναι τα φώτα της ράμπας, αλλά η δημιουργία!! Η λάμψη του είναι υπόθεση εσωτερική! Αγαπώ και θέλω να συν- υπάρχω με τους άλλους. Σημασία έχει το σύνολο, και όχι μόνον εγώ. Πίστη, ταπεινότητα, υπομονή, επιμονή, καλλιέργεια και διαφύλαξη του ταλέντου του από την πολύ μεγάλη έκθεση στην ανοησία της «διασημότητας»! ( Χαλαρώστε και χαρείτε το βρε παιδιά, η τέχνη μας είναι θνητή, αύριο κανείς δε θα μας θυμάται…)

 

  • Μέσα από την εμπειρία σας, συνοψίστε μας σε μία πρόταση τη φιλοσοφία ζωής σας.

Αν δε μπορείς να αγαπάς τους ανθρώπους, βρες τρόπο να τους κατανοείς και να τους αντέχεις! Και η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν μας!

Advertising

 

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Μουσική τζαζ και τέχνη

Η τέχνη της τζαζ στη ζωγραφική είναι βασισμένη στη μουσική,
μυστικά για πηχτές σούπες

Μυστικά για πηχτές σούπες

Τα μυστικά για πηχτές σούπες ξεκινούν με μια βασική αρχή,