Η Άννα Παντζέλη πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “Ο ένοικος” στο θέατρο Αλκμήνη και μάς δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον πραγματικό της εαυτό. Ψάχνοντας μέσα της, εξομολογώντας και αναπολώντας, φτάνει σε μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη συνειδητοποίηση του ποια είναι. Επίσης, η Άννα Παντζέλη πραγματεύεται θέματα ανθρώπινων σχέσεων που δοκιμάζονται από τις δυσκολίες της πραγματικότητας και τις ανθρώπινες αδυναμίες, καλώντας μας να κατανοήσουμε πώς ο κόσμος γύρω μας λειτουργεί.
Επιμέλεια συνέντευξης: Μαίρη Μάγρα
1.Για να σας γνωρίσουμε καλύτερα κ.Παντζέλη θα θέλαμε αρχικά να σας ρωτήσουμε πού γεννηθήκατε και πώς περάσατε τα παιδικά σας χρόνια;
Άννα Παντζέλη: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά στην Νέα Χώρα, εκεί στην παραλία των Χανίων. Και για όποιον δεν ξέρει από την πόλη των Χανίων, είναι σαν να λέμε πως εκεί που είναι το Πεδίον Άρεως, στην καρδιά της πόλης, να είναι θάλασσα. Τώρα όταν με ρωτάνε για τα παιδικά μου χρόνια τα νοσταλγώ και τα λέω όμορφα… τότε δεν τα έβλεπα… ειδικά εκεί στα 8 με 9 χρόνια μου… που χώρισαν οι γονείς μου, από κει και ύστερα άλλαξε η ζωή μου… ήμουν ένα παιδί ανάμεσα σε άλλα αδέρφια χωρίς μπαμπά… Ζόρικο πολύ τότε και ασυγχώρητο, ίσως ακόμα και σήμερα… Μεγαλώσαμε με την μητέρα μου και με την γιαγιά μου την Μαρία, αυτή δούλευε και μας μεγάλωσε, μάθαμε ξένες γλώσσες από το δικό της σκληρό μεροκάματο, και στην τελική μας δίδαξε στην πράξη πως να αγωνιζόμαστε… εκείνη στάθηκε δίπλα στην κόρη της και στα εγγόνια της βράχος και προστάτης μας.
2. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή θεατρικών έργων και την ηθοποιία; Ήταν μια αυθόρμητη απόφαση ή ένα παιδικό σας όνειρο;
Άννα Παντζέλη: Από μικρή, μάλλον είχα αποφασίσει να γίνω ηθοποιός, κι αυτό επειδή πάντα έγραφα στις εκθέσεις μου, στο Δημοτικό, πως ήθελα να γίνω τραγουδίστρια… σε άλλη έκθεση χορεύτρια… αλλού να παίζω θέατρο… κάποτε έγραψα στην Τετάρτη Δημοτικού πως ήθελα να γίνω η Έρρικα Μπρόγιερ… και στην Πέμπτη Δημοτικού πως ήθελα να γίνω η Shirley MacLean… ποιος ξέρει σε ποια ταινία ή τηλεόραση τις είχα δει και μου άρεσαν… Όσο για το γράψιμο, είχα από την πρώτη Γυμνασίου ένα χοντρό κόκκινο τετράδιο που λειτουργούσε σαν ημερολόγιο αλλά χωρίς να εξιστορώ τα γεγονότα που ζούσα, απλά έγραφα συμβολικά και μεταφορικά τις σκέψεις μου και την ανάλογη ψυχολογία που είχα, με έναν λυρισμό και ίσως με μια αφήγηση που ακόμα κι αν κάποιος το διάβαζε δεν θα καταλάβαινε αν ήταν κάποια μυθοπλασία ή ένα πραγματικό συμβάν. Στο Λύκειο ένοιωσα πως ήμουν πια ώριμη να γράφω ολόκληρες ιστορίες και κάποτε τις έδωσα στην φιλόλογό μας την αξέχαστη και αγαπημένη «κυρία Αναγνωστάκη» που μου είπε να μην σταματήσω ποτέ στην ζωή μου να γράφω… και να διαβάζω πολλά βιβλία… Σαν τι βιβλία την ρώτησα, εγώ μόνο Λουντέμη διαβάζω κυρία και Καβάφη… όλα μου είπε… από εφημερίδα και περιοδικά μέχρι Καζαντζάκη και Προυστ! – Ποιος είναι πάλι αυτός ο Προυστ; αναρωτήθηκα τότε. Νομίζω πως αυτή μας η επικοινωνία εκείνη την ημέρα με έριξε με τα μούτρα να διαβάζω πολύ… κι ακόμα το κουβαλάω αυτό… σαν χούι πια και όχι σαν κάποιον που απλά του αρέσει το διάβασμα…
3.Δεύτερη χρονιά λοιπόν στο θέατρο Αλκμήνη. Πώς νιώθετε που ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το συγκεκριμένο έργο;
Άννα Παντζέλη: Είναι τέτοια η χαρά μου που πραγματικά θέλω στο τέλος κάθε παράστασης να αγκαλιάσω όλους τους θεατές και τον καθένα ξεχωριστά δείχνοντας τους την ευγνωμοσύνη που νοιώθω για την τιμή που μας κάνουν κάθε Κυριακή εδώ και δυο χρόνια να έρχονται και να μοιράζονται μαζί μας τόσα συναισθήματα.
4. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη συνεργασία σας με τη συμπρωταγωνίστριά σας κ. Λίνα Μαρκάκη;
Άννα Παντζέλη: Τι να πω για την Λίνα, από που να αρχίσω και που να τελειώσω… Για τι και που να αναφερθώ; Για το ταλέντο της; Για την παιδικότητά της; Το χιούμορ της; Η Λίνα Μαρκάκη είναι μια σπουδαία θεατρίνα με τέτοιες δυνατότητες, που ίσως ούτε η ίδια να καταλαβαίνει… Είναι εργάτης του θεάτρου και μόνο τύχη και ευτυχία είναι να συνεργάζεσαι μαζί της… Την αγαπώ και ξέρω πως και εκείνη με αγαπά… Νοιαζόμαστε η μία για την άλλη, μιλάμε μπορεί και 2-3 φορές στο τηλέφωνο καθημερινά… θα πούμε τα σοβαρά μας, τα θεατρικά μας, από το τι φάγαμε μέχρι τι μας λύπησε… Θα πούμε και τις σαχλαμάρες μας (χαχαχα) … αυτές οι σαχλαμάρες έχουν πρόγραμμα …είναι μεταμεσονύχτιες και λυτρωτικές.
5. Το έργο «Ο ένοικος» είναι ένα ψυχολογικό δράμα με συνεχείς συναισθηματικές μεταπτώσεις. Ποια η πηγή έμπνευσής σας; Είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα ή είναι προϊόν μυθοπλασίας;
Άννα Παντζέλη: Είναι εντελώς προϊόν μυθοπλασίας… δεν έχει καμιά αυτοβιογραφική ρίζα… άλλωστε δεν μπορείς να έχεις τέτοιους ανταγωνισμούς και κόντρες σε μια οικογένεια με πολλά παιδιά… είναι μια «πολυτέλεια» αυτός ο ανταγωνισμός που δεν υπάρχει στα πολλά αδέρφια… Αντίθετα υπάρχει σε όλες τις σχέσεις που είναι ζευγάρι (αντρόγυνο, αδέρφια, συγκάτοικοι ακόμα και φίλοι ή φίλες)
6. Υποδύεστε τη Μαρία, μία κοπέλα που έρχεται αντιμέτωπη με πικρές αλήθειες στη σχέση της με την αδελφή της. Ποιες οι προκλήσεις ενός τέτοιου ρόλου;
Άννα Παντζέλη: Πολλές και για τις δύο, Και η Μαρία και η Στέλλα, κουβαλάνε ίδια βιώματα αλλά διαφορετικές συμπεριφορές από τους ίδιους τους γονείς τους. Και εδώ η οικογένεια βαρύνεται με όλα τα συν και τα μείον που αποκτάει ο καθένας μας… Νομίζω ένα παιδί μέχρι να πάει σχολείο έχει έναν μικρόκοσμο, μια μικρή κοινωνία, την οικογένεια, κι εκεί τα ζει όλα… όμορφα, άσχημα, κόμπλεξ, χάρες, ταλέντα… Όλα εκεί θα βγούνε, για να σε πάνε στον έναν ή στον άλλο δρόμο… Μετά δύσκολα αλλάζει η πορεία του καθενός μας… είναι προδιαγεγραμμένη από την δουλειά που έκαναν οι γονείς πάνω μας.
7. Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο έχει τις προοπτικές να γίνει τηλεοπτική σειρά ή βιβλίο;
Άννα Παντζέλη: Κάθε ιστορία μπορεί να γίνει βιβλίο ή σενάριο… Ένα θεατρικό είναι από μόνο του μια ιστορία… και ο κάθε θεατής στην παράσταση βλέπει ένα κάδρο όπως στην κάμερα που τραβάει τα πλάνα μιας ταινίας ή ενός σήριαλ. Ταινία εύκολα θα μπορούσε να γίνει… Για σήριαλ δεν θα μου άρεσε… ούτε θα το έδινα… και το εννοώ… Ταινία σίγουρα.
8. Πώς ο κόσμος μπορεί να προμηθευτεί εισιτήρια για τη συγκεκριμένη παράσταση; Υπάρχει χρήση των μέσων ενημέρωσης για τη διαφήμισή της;
Άννα Παντζέλη: Έχουμε πολύ καλή προπώληση τόσο από το ταμείο του θεάτρου Αλκμήνη όσο και από το viva.gr Και οι τιμές ποικίλουν Στο viva.gr η τιμή είναι 10 ευρώ, στο ταμείο 12 ευρώ και 8 ευρώ το μειωμένο (άνεργοι, συνταξιούχοι, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι, φοιτητές). Επίσης υπάρχουν στο Αθηνόραμα, στη NOVA αλλά και σε άλλα έντυπα και συνεργαζόμενες εταιρίες με το 1+1 όπως και σε πολλά θέατρα. Και να πω εδώ πως από φέτος έχουμε και την ατέλεια (εντελώς δωρεάν) για τους ηθοποιούς αλλά και όσους έχουν κάρτα που πιστοποιεί ότι σπουδάζουν σε κάποια δραματική σχολή.
9. Σε ποιες ηλικίες απευθύνεστε; Μπορεί ένας έφηβος να το παρακολουθήσει και να κατανοήσει την πλοκή και τους χαρακτήρες;
Άννα Παντζέλη: Ο Ένοικος έχει ένα ανάμικτο κοινό… από νέους 15 ετών μέχρι και 85… Φυσικά και ένας έφηβος μπορεί να βρει πολλά κοινά, θα τα ακούσει με γνώμονα την μικρή του εμπειρία… αλλά ένα παιδί σήμερα ακούει περισσότερες αλήθειες από αυτές που εμείς ακούγαμε… Έχει πολλά ερεθίσματα και σίγουρα είναι οι κεραίες του έτοιμες να δεχτούν πολλά μηνύματα. Όσο για τους μεγαλύτερους θα βρουν κάτι από τα βιώματα τους που θα τον κάνουν να γελάσουν, να κλάψουν, να συγκινηθούν και να ανασύρουν πράγματα που προσπάθησαν να κλείσουν στο υποσυνείδητό τους αλλά μάταια, γιατί ότι κουκουλώνει κανείς, γίνεται απόστημα και πονάει.
10. Ας περάσουμε σε πιο προσωπικές ερωτήσεις…
1. Αλήθεια σημαίνει: Αλήθεια σημαίνει γεγονός, όπως και να το δεις, είναι ένα.
2. Θέατρο ή σινεμά: Το θέατρο είναι μια στιγμή, κάτι άυλο, φευγαλέο για αυτό είναι και μαγικό. Ο κινηματογράφος δεν έχε αυτή την τρέλα που σου προσφέρει η σκηνή αλλά είναι εικόνα και μένει αθάνατη.
3. Ρόλος που θα θέλατε να υποδυθείτε: Ο επόμενος πάντα…
4. Αγαπημένη ταινία: «Το εξπρές του Μεσονυχτίου» και από ελληνικές «Συνοικία το Όνειρο»
5. Κρυφό ταλέντο: Πολύ καλή μαγείρισσα με πιστοποίηση γνωστών, φίλων και φυσικά οικογένειας Δεν έχει μείνει κρυφό (χαχα)
6. Αγαπημένος συγγραφέας: Ζυράννα Ζατέλη και Νίκος Καζαντζάκης (Θα πω και ποιητές Γιάννης Ρίτσος και Κωνσταντίνος Καβάφης)
7. Τι θα αλλάζατε στη ζωή σας: Τίποτα… θέλω όλα να συνεχίσουν να είναι έτσι
8. Μεγαλύτερο λάθος: Όσες φορές δεν ακολούθησα την διαίσθησή μου
9. Αν είχα μία υπερδύναμη θα ήταν: Οι υπερδυνάμεις κατασπάραξαν έναν ολάκερο πλανήτη… Δεν μου αρέσει καν η ύπαρξη μιας τέτοιας λέξης. Έχει συγκεντρωτισμό και πολύ εγωισμό
10. Ηθοποιός-πρότυπο για σας: Kathleen Turner
11. Τελευταία ερώτηση…Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια και περιγράψτε με μία φράση τη φιλοσοφία της ζωής σας.
Άννα Παντζέλη: Είμαι ακόμα σε ηλικία να κάνω σχέδια και όνειρα, αλλά ακριβώς αυτή η πείρα της ηλικίας με κάνει να μην τα λέω. Όαο για την φιλοσοφία της καθημερινότητας μου προσπαθώ να ακολουθώ το μοτο: ΚΕ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ και το δικαιολογώ με την παρακάτω μικρή μου ιστορία που αυτή είναι βιωματική.
«Όταν ήμουν μικρή στα Χανιά, θυμάμαι στο κέντρο των Χανίων, στην καρδιά του εμπορικού Κάτολα, υπήρχε ένα μαγαζάκι μικρό, που το είχε ένας γραφικός τύπος, έτσι μου φαινόταν τότε, που είχε μέσα περίεργα πράγματα… φυσητά υαλικά, σε βάζα… τασάκια.. πιατάκια… κάτι σκαλιστά σκάκια… τάβλι περίεργα… που ότι έγραφαν πάνω, ήταν ανορθόγραφα και είχαν κάτι ζωγραφιές λαϊκής τέχνης… πουλάκια… λουλουδάκια… Δεν ήξερα τότε τον σπουδαίο και μεγάλο Μποστ, που πολλά χρόνια αργότερα έμελλε να τον γνωρίσω κι από κοντά!!! Όταν λοιπόν θέλαμε κάποιο ξεχωριστό δώρο να κάνουμε σε κάποιον πηγαίναμε εκεί και διαλέγαμε… ήταν πολύ ΙΝ να προσφέρεις ένα τέτοιο δώρο… Με τα αθώα παιδικά μου μάτια (τότε ήταν αθώα ακόμα) έβλεπα φράσεις πάνω σε όλα αυτά τα εύθραυστα αντικείμενα… ΜΙ ΜΕ ΛΙΣΜΟΝΕΙ… ΚΑΝΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΩ …ΚΑΛΩ ΤΑΞΗΔΗ… Σ ΑΓΑΠΟ… ΚΕ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ .. Από τη μια με συγκινούσαν, από την άλλη γέλαγα γιατι μου φαινόταν τοσο περίεργη αυτή η… ανορθόγραφη ορθογραφία… Κάποιες φορές από τις πολλές που είχα επισκεφτεί αυτό το παραμυθένιο μαγαζάκι, έβλεπα ένα μπλε μικρό ποτηράκι να γράφει ΚΕ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ … αυτό μου έκανε πιο πολύ κλικ απ όλα εκει μέσα… αλλά ποτε δεν το αγόραζα δώρο για τον εορτάζοντα φίλο η την εορτάζουσα φιλενάδα… πήγαινα, το έβλεπα, κάθε φορά έλεγα ΑΥΤΟ θα πάρω σήμερα… αλλά την τελευταία στιγμή το χέρι μου έπιανε ενα άλλο απόφθεγμα… Πάλι φυσητό γυαλάκι, πάλι μπλε, πάλι με πουλάκια και λουλουδάκια… πάντα ανορθόγραφο, αλλά ποτέ με αυτή τη φράση… Έφευγα από το μαγαζί με πολλή προσοχή , μη τυχόν και μου σπάσει το πολύτιμο αλλά και περίεργο δώρο, έχοντας όμως πάντα κατά νου, εκείνο που και πάλι άφησα εκεί στο ράφι, εκείνο που γράφει και θέλω πραγματικά, ΚΕ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ Τα χρόνια περνούσαν, κάθε φίλος και γνωστός μου είχε ένα γυαλάκι δώρο να με θυμάται, από τον Μποστ. αλλά εκείνο το μπλε ποτηράκι έμενε εκεί παραπονεμένο και έρημο… ξεχασμένο από μένα και τους υπόλοιπους πελάτες… το ένοιωθα πια τόσο οικείο που φοιτήτρια πια, κάνοντας τις καλοκαιρινές μου διακοπές στη πόλη μου , πέρασα απ’ έξω και το είδα στη μικρή σκονισμένη βιτρινα… Ο γραφικός τύπος, που ήταν ο μαγαζάτορας, μου φάνηκε 100χρονων….. έστεκε εκεί στη πόρτα και ίσα που άφηνε να φαίνεται μια κιτρινισμένη από τον καυτό κρητικό ήλιο, καρτέλα… πρόχειρα γραμμένη και κομμένη από κάποια χαρτόκουτα ΝΟΥΝΟΥ , που ενημέρωνε τον όποιον ενδιαφερόμενο για την κατάσταση του καταστήματος, ΠΩΛΕΙΤΑΙ, έτσι έγραφε… ήταν ίσως η πρώτη φορά που είδα κάτι γραμμένο ,στο συγκεκριμένο μαγαζί, σε σωστή ορθογραφία!!! Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκα μέσα και αποφασισμένη να το πάρω πια… όσο κι αν κόστιζε ακούω τον … 100χρονο πια τύπο, να μου λέει όλα στη μισή τιμή… Τι αδικία για κείνον… Εγώ έτοιμη να δώσω όλο μου το φοιτητικό βαλάντιο (που παρεμπιπτόντως το δούλευα για να το έχω) κι εκείνος να μου το δίνει μισή τιμή… ειρωνεία σκέφτηκα και μάλλον μου έφυγε ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε όλη την ιστορία που είχαμε οι δυο μας… εγώ και το μικρό μπλε ανορθόγραφο γυάλινο ποτήρι… Ο γεράκος με είδε, με ψυχολόγησε λάθος και μου το έδωσε με 70% έκπτωση… Πλήρωσα αυτό το ΠΟΛΥΤΙΜΟ για μένα αντικείμενο, κάτω του κόστους… αλλά αυτό δεν μείωνε καθόλου την αξία του για μένα. Ίσα- ίσα, το κράταγα σαν να ήταν ότι ακριβότερο και πολυτιμότερο είχα. Για πολλά χρόνια το είχα πάντα μαζί μου … το είχα πότε με κάποιο λουλούδι στο κομοδίνο μου, πότε στο γραφείο μου με τα στυλό μου … και κάποιες φορές στο μπάνιο, βάζοντας μέσα τα θηλυκά μου όπλα (μολύβια ματιών, κραγιόν…τσιμπιδάκι φρυδιών…) Πάντα με μάγευε αυτή η φράση κι αυτό θα περάσει, μάλλον σωστότερα ΚΕ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ Ότι κι αν μου τύχαινε, πάντα ήταν μπροστά μου αυτό το απόφθεγμα, και τα χρόνια περνούσαν και η φράση είχε γίνει το μοτο της ζωής μου. Έλεγα… ότι κι αν συμβεί, καλό η κακό… χαρά η με θλίψη… σε 20 μέρες… 10 εβδομάδες… 7 μήνες… η 2 χρόνια… όσο πάρει … θα περάσει και θα ανήκει πια στο παρελθόν, ΚΕ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ!!! έτσι ήταν πιο ισχυρό …πιο δυνατό το νόημα… κάτι θα ήξερε ο Μποστ. Και ήρθε η μέρα που αυτό το μικρό μπλε ποτηράκι, που είχε τη δική του διαδρομή στη ζωή μου, θα γινόταν χίλια κομμάτια μπροστά μου, και μάλιστα από τα χέρια μου. Τα χέρια μου που τόσες φορές ήθελαν να το αγγίξουν πριν το κάνω δικό μου… τόσες φορές το είχα αγγίξει αφού ήταν δικό μου, … έγινε χίλια κομμάτια μπροστά στα μάτια μου… τα μάτια μου που το έβλεπαν με λαχτάρα από παιδί… και τώρα αυτά τα μάτια έβλεπαν το λατρεμένο αυτό μπλε ποτηράκι να σπάει… να διαλύεται.. να χάνεται από την καθημερινότητα μου… Έκλαψα πρώτη φορά για κάτι υλικό… για πράγμα… Στη ζωή μου έχω κλάψει από χαρά.. έρωτα… θάνατο… χωρισμό… όταν γέννησα… όταν πρωτοβγήκα στη σκηνή… όταν … όταν… Αλλά για υλικά πράγματα δεν είχα κλάψει ΠΟΤΕ!!!.. κι έκλαψα για μια ανορθόγραφη φράση , με ένα λουλουδάκι, ανεμώνα πρέπει να ήταν, πάνω σ’ ένα μπλε γυάλινο ποτηράκι… Η σοφή γιαγιά Μαρία (η λατρεμένη μου) με είδε και με μάλωσε… με κατσάδιασε για το ποτηράκι. Όχι επειδή μου έσπασε, αλλά επειδή τόσα χρόνια το είχα δίπλα μου, και δεν είχα καταλάβει λέει, τίποτα από την ταπεινή του ανορθόγραφη φιλοσοφία… ΚΕ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ… ότι κι αν είναι αυτό… που σήμερα μας πονάει .. μας λυπεί …μας τρελαίνει ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ …ΚΕ ΑΦΤΟ!!!»
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Άννα Παντζέλη για το φωτογραφικό υλικό.

Ο Ένοικος
της Άννας Παντζέλη
2ος χρόνος στο Θέατρο Αλκμήνη
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα με τις καθημερινές τριβές αλλά και τις πικρές αλήθειες που κρύβει συνήθως μια συγγενική σχέση.Η μονότονη και συνάμα αστεία ζωή της Μαρίας και της Στέλλας μέσα από την καθημερινότητα τους. Με αφορμή τα γενέθλια του ενοίκου τους, Μάρκου, δύο γυναίκες – αδερφές, που δεν τα κατάφεραν στην ζωή τους, αρχίζουν να ξετυλίγουν το παρελθόν τους και να αλληλοσπαράζονται . Η οικογένεια, τα βιώματα, οι παιδικές κόντρες αλλά και οι ξεχωριστές μα και τόσο ίδιες ζωές τους, γίνονται σκιές που τις καταδιώκουν αλλά και τις λυτρώνουν ταυτόχρονα. Οι δυο αδερφές θα διανύσουν «χιλιόμετρα ζωής» μέσα σε μια νύχτα για να καταλήξουν να σπάσουν ένα απόστημα χρόνων, που πονά και τις δυο το ίδιο. Η Άννα Παντζέλη και η Λίνα Μαρκάκη συνεχίζουν για 2η χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη να ενσαρκώνουν τους ρόλους της Μαρίας και της Στέλλας. Από το πρωτότυπο έργο της Άννας Παντζέλη, οι δυο ερμηνεύτριες δίνουν χρώμα και νόημα στις λέξεις που πλέκονται στα χείλη τους για να θυμίσουν, να πονέσουν αλλά και να ενώσουν.. Mε την κίνηση και τoν λόγο τους σχεδιάζουν ζωντανές εικόνες και μεταδίδουν στον θεατή, πληθώρα συναισθημάτων, ενώ δεν λείπει και η σαρκαστική διάθεση.
Παίζουν: Άννα Παντζέλη & Λίνα Μαρκάκη
Σκηνικά: Γιάννης Μυρσιώτης
Κοστούμια: Λένα Μηνά
Μουσική: Χρίστος Τσαπάρας
Τραγούδι::Αθηνά Μπαρδάκου Φωτισμοί: Τάκης Μπαρδάκος
Φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης
Επικοινωνία/Δημόσιες Σχέσεις: Άντζυ Νομικού
Διάρκεια παράστασης 74 λεπτών (χωρίς διάλειμμα)
από 30 Σεπτεμβρίου 2018 και κάθε Κυριακή στις 6.20 μ.μ.
θέατρο Αλκμήνη: Αλκμήνης 12 Τηλέφωνο: 210 3428650
(στάση Μετρό Κεραμεικός)
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος : 12 ευρώ
Προπώληση: 10 ευρώ viva.gr Φοιτητικά, ανέργων, ΑΜΕΑ, συνταξιούχων : 8 ευρώ