Όταν ο Dr. Gregory House M.D. , που ενσαρκώθηκε με πολύ σαρκασμό και κυνικότητα από τον Hugh Laurie, ξεκίνησε να κουτσαίνει στις οθόνες μας το 2004, ήταν η βάση ενός φρέσκου, εφευρετικού ιατρικού δράματος. Ο πάντα ετοιμόλογος κοινωνιοπαθής κατάφερε να τρυπώσει στους εγκεφάλους μας όπως ένα σκουλήκι, το οποίο συνέβη πραγματικά στο πιλοτικό επεισόδιο. Η απλή φόρμουλα της εκπομπής βοήθησε στο να γίνει πιο συναρπαστική η προβολή. Ένας ασθενής με παράξενα συμπτώματα, για παράδειγμα το να ακούει από τα μάτια, ψάχνει βοήθεια. Ένας μακάβριος γιατρός με πνεύμα και ζωντάνια τον προσβάλει συνεχώς μέχρις ότου σε μια έκρηξη ιδιοφυΐας ανακαλύπτει τη λύση στην τελευταία πράξη και τον θεραπεύει. Το House M.D. άνοιξε το δρόμο για τα διαδικαστικά δράματα με όχι τόσο συμπαθητικούς χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένων των Sherlock, Elementary, Psych και The Mentalist.
Λόγω μιας λανθασμένης διάγνωσης νωρίτερα στη ζωή του, ο House κουτσαίνει και έχει ένα συνεχή πόνο. Ο House νοιάζεται μόνο για δύο πράγματα: να βρει τη σωστή διάγνωση και πώς θα πάρει την επόμενη δόση του από τα παυσίπονα χάπια στα οποία είναι εθισμένος. Δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο πέρα από το μυστήριο. Στην αρχή είναι εύκολο να συγχωρήσει κανείς τη σκληρότητα του, λόγω της ικανότητάς του να λέει τα πράγματα που όλοι θέλουμε – αν και είναι κάτι περισσότερο από λίγο ακραίος στις ναρκισσιστικές του σκέψεις. Δυστυχώς, όμως, καθώς τα όρια της αληθοφάνειας τεντώνονται μετά την κορύφωση της τέταρτης σεζόν, είναι ο θεατής που θέλει να πάρει μια χούφτα Vicodins για να πάρει τον πόνο μακριά.
Τώρα έχουμε φτάσει στο τέλος, με το τελευταίο επεισόδιο, Everybody Dies, που μας δίνει το τελικό παζλ του House για να λύσουμε. Ένα επεισόδιο απίστευτα ανταμειφτικό, απογοητευτικό και συναρπαστικό ταυτόχρονα, καθώς κοιτάμε πίσω στο ταξίδι που έχει περάσει εδώ και οκτώ χρόνια. Η παγίδα των τελευταίων στιγμών της σειράς ήταν η συνειδητοποίηση του κεντρικού χαρακτήρα πως θα μπορούσε να αλλάξει και η αποκάλυψη ήταν αυτή που η σειρά έχτιζε από την πρώτη μέρα. Ένας πρωταγωνιστής όπως ο House M.D. ήταν – και μάλλον εξακολουθεί να είναι – ένα κακό πρότυπο για την τηλεόραση των ΗΠΑ, με την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά, τον ναρκισσισμό του και με τις ρατσιστικές και σεξιστικές προσβολές του προς συναδέλφους και ασθενείς. Ο μόνος λόγος για τον οποίο ήταν πιθανό να επιτρεπόταν ήταν οι προφανείς ρίζες του στον Sherlock Holmes, οι οποίες θα μπορούσαν να του δώσουν έναν ορισμένο αέρα νομιμότητας.
Το κοινό, όμως, ανταποκρίθηκε στον χαρακτήρα και η επιτυχία του House θα έπρεπε ίσως να διδάξει στην τηλεοπτική βιομηχανία μερικά πράγματα σχετικά με το να παίρνει ρίσκα με ενδιαφέρουσες ιδέες και σύνθετους χαρακτήρες. Υπήρχαν ομοιότητες με τον Holmes, φυσικά, αλλά οι ιστορίες του ντετέκτιβ του Arthur Conan Doyle είναι πλέον τόσο βαθιά ενσωματωμένες στην κουλτούρα μας, που δεν χρειάζεται να φτάσετε μακριά για να βρείτε μια επιρροή στον κινηματογράφο, την τηλεόραση ή τη λογοτεχνία. Ο House M.D. είχε επάνω του αυτές τις επιρροές του καθ ‘όλη την διάρκεια της σειράς, αλλά ήταν οι ζωτικές διαφορές που οδήγησαν τους χαρακτήρες σε διαφορετικά μονοπάτια. Ειδικότερα, η επιθυμία του House να βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στο δικό του σκοτάδι καθώς η σειρά προχωρά. Μπορεί να ξεπέρασε τα όρια σε διάφορα σημεία, όπως όταν ο House σαμποτάρει τη δική του ευτυχία όποτε αυτή παρουσιάζεται, αλλά το ταξίδι του ήταν πάντα παράξενα συναρπαστικό.
Η σχέση του με τον καλύτερο φίλο του, τον Wilson (Robert Sean Leonard), ήταν μία από τις πιο σαφείς αναφορές στον Sherlock Holmes, που αντικατοπτρίζει την σχέση του Holmes και του συνεργάτη του, John Watson, και στη σχέση αυτή δόθηκε η μεγαλύτερη προσοχή από τους συγγραφείς. Η συναισθηματική ευημερία του House ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου εξαρτημένη από τη σχέση του με τον Wilson, όμως στη σειρά ήταν μερικές φορές εξίσου εξαρτημένος και ο Wilson από τον απροσάρμοστο φίλο του. Η σχέση μεταξύ τους άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια, όπως και θα έπρεπε, για να διατηρήσει το ενδιαφέρον, αλλά ήταν μάλλον η μοναδική σταθερά που είχε η σειρά. Καθώς οι ιστορίες γίνονταν πιο σκοτεινές, η σχέση τους έχανε το νόημα ύπαρξής της, αλλά οι συχνές επαναξιολογήσεις, κυρίως από τον πληγωμένο Wilson, κατάφερναν να την οδηγήσουν σε ένα τέλος εξολοκλήρου για το δεσμό τους.
Ενώ ο Wilson κατέλαβε τον ρόλο του καλύτερου φίλου του House M.D. , μια ομάδα νέων ιατρών είχε το ρολό να τον βοήθα στην λύση των εβδομαδιαίων μυστήριων. Στις τρεις πρώτες σαιζόν, η ομάδα αποτελούταν από τους Robert Chase (Jesse Spencer), Alison Cameron (Jennifer Morrison) και Eric Foreman (Omar Epps), τρεις γιατρούς με χαρακτηριστικά χρήσιμα στο αφεντικό τους με ποικίλους τρόπους. Ο House είχε προσλάβει τον Foreman επειδή ήταν της πιάτσας, την Cameron για την ελκυστικότητά της – υποθέτοντας ότι θα εργάζονταν σκληρότερα για να την πάρουν στα σοβαρά – και τον Chase επειδή ο πατέρας του είχε πληρώσει για την καριέρα του. Μόνο δύο από αυτούς παρέμειναν μέχρι το τέλος και μόνο ο Chase παρέμεινε πάνω κάτω στην ίδια θέση που είχε ξεκινήσει. Από την τέταρτη σαιζόν, η ομάδα αποτελούνταν από τους Taub (Peter Jacobson), Kutner (Kal Penn) και Thirteen (Olivia Wilde).
Όσο και να μας απογοήτευαν κάποιοι δρόμοι που ακολούθησε η σειρά, δε μπορούμε να μην παραδεχτούμε το πόσο καταπληκτικούς γυναικείους χαρακτήρες είχε. Με την Lisa Cuddy (Lisa Edelstein), κοσμήτορα της ιατρικής και κάποια που θα μπορούσε αμέσως να βάλει τον House στη θέση του, είδαμε μια ισχυρή, φεμινιστική φιγούρα, που είχε μια ικανοποιητική ιστορία εντελώς ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή ανδρικού χαρακτήρα. Για επτά χρόνια ήταν η κυρίαρχος, αυτή που είχε τον τελευταίο λόγο στη λήψη των αποφάσεων, ανύπαντρη μητέρα της μικρής Rachel. Παρά τα βαθιά ντεκολτέ και τις στενές φούστες, πιστεύω ότι η Cuddy, η Cameron, η Thirteen, η Adams (Odette Annable), η Park (Charlyne Yi), η Amber (Anne Dudek) και η Masters (Amber Tamblyn) ήταν πολύπλευρες, αυτόνομες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες, κάτι που είναι δυστυχώς ακόμα σπάνιο στην mainstream τηλεόραση.
Πιστεύω ότι στη σειρά το πρώτο και κύριο μέλημα ήταν πάντα οι χαρακτήρες. Έγινε τόσο επιτυχημένη λόγω της εκπληκτικής υλοποίησης του κεντρικού πρωταγωνιστή της. Όπως αναφέρθηκε, ο House M.D. ήταν ένας δυσάρεστος άνθρωπος αλλά λαμπρός επιστήμονας, που όμως έγινε με κάποιον τρόπο συμπαθής λόγω της λαμπρής γραφής και απόδοσης. Δεν υπάρχουν πραγματικά αρκετά λόγια για αυτό που έκανε ο Hugh Laurie με τον χαρακτήρα του. Ακόμα και όταν η σειρά ήταν γεμάτη με χαρακτήρες ή μπερδεύονταν πολλά μαζί, ήταν ο κεντρικός ήρωας που συγκρατούσε τα πάντα μαζί.
Δείτε και εσείς τη σειρά για να γνωρίσετε τον αιώνιο έφηβο Dr. Gregory House.
