Γραμμένο μόλις το 2009, το έργο “Η τάξη μας” αφορά σε ένα αληθινό περιστατικό, που έλαβε χώρα σε ένα πολωνικό χωριό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μια τάξη, 10 συμμαθητές.5 Εβραίοι και 5 Πολωνοί. Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι την έλευση των μπολσεβίκων. Έριδες και μίση παίρνουν τη θέση της άλλοτε αρμονικής συμβίωσης των συμμαθητών. Ένας από τους συμμαθητές, ο Ρυσίεκ, νιώθοντας ότι απειλείται από τους κομμουνιστές Εβραίους συμμετέχει σε μια εθνικοπατριωτική οργάνωση, με στόχο να “προστατέψει” την πατρίδα του. Στον αγώνα του συμμετέχουν κι οι υπόλοιποι Πολωνοί συμμαθητές. Με σημαία το πατριωτικό αίσθημα διατυμπανίζουν τις ιδέες τους περί εκκαθάρισης του τόπου από κομμουνιστές και ξένους. Η έξαρση μίσους κορυφώνεται κι οι παράνομες πρακτικές αφανισμού των Εβραίων εγκαθιδρύονται με την έλευση των Γερμανικών στρατευμάτων. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος χωρίζει την τάξη στους πατριώτες και τους Εβραίους.
Κατά τη διάρκειά του η ομάδα των Πολωνών συμμαθητών θα ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου έναν Εβραίο συμμαθητή τους, θα βιάσει μια Εβραϊκής καταγωγής συμμαθήτριά τους και θα συμμετάσχει στη μαζική δολοφονία της Εβραϊκής κοινότητας της πόλης τους. Ένας όμως εκ των αγοριών, ο Βλάντεκ αποφασίζει να αλλαξοπιστήσει και σώζει την Εβραία συμμαθήτριά του Ραχέλκα. Παράλληλα όμως κι ένας ακόμη Εβραίος, ο Μενάχεμ, ζητά καταφύγιο από την καθολική συμμαθήτρια του Ζόχα. Οι δύο αυτοί θα γίνουν οι μόνοι εναπομείναντες της Εβραϊκής κοινότητας. Εκείνη θα βαπτιστεί Χριστιανή και θα παντρευτεί το Βλάντεκ. Εκείνος θα ζήσει ως το τέλος του πολέμου μέσα στον αχυρώνα του σπιτιού της Ζόχα.
Πολύ καλές στο σύνολο ερμηνείες από το θίασο. Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της Κωνσταντίας Τάκαλου ως Ντόρα και του Αλέξανδρου Μαυρόπουλου ως Ρυσίεκ για την «αφέλεια» και την αυθεντικότητά τους. Με το ρόλο του κακού αναμετράται ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και καταφέρνει να γίνει αντιπαθής έως μισητός στο κοινό, χαρίζοντας μας μια φοβερή ερμηνεία.
Γραμμική αφήγηση καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης που λειτουργεί προς όφελος του θεατή. Εξαιρετικά πυκνό το πρώτο μέρος σε δράση, περισσότερο αφηγηματικό το δεύτερο μισό. Ο Τάκης Τζαμαργιάς έστησε μια παράσταση, που μπορεί σε στιγμές να πλάτειαζε, όμως διατήρησε εν γένει το ρυθμό της. Στα συν της παράστασης το όμορφα δοσμένο σκηνικό της Ελένη Μανωλοπούλου. Έξυπνα τα διάφορα σκηνοθετικά τρικ όπως τα θρανία που γίνονταν επιτύμβιες στήλες. Εύστοχη κι η μουσική επιμέλεια, η οποία εμπεριείχε έντονα τόσο το πολωνικό όσο και το εβραϊκό στοιχείο, αλλά κι η απόδοση της από το Γιώργο Σχοινά και το ακορντεόν του.
Μία βαθιά πολιτική παράσταση που μας υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής ή χρώματος μπορούν εύκολα να φτάσουν στο μίσος.
