Μόλλυ Σουήνη, ένα αριστούργημα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Στο θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει φέτος η ομάδα ΠΥΡ το έργο «Μόλλυ Σουήνη». Είναι η ιστορία μιας γυναίκας προς την ελευθερία.

Η Μόλλυ Σουήνη είναι μια γυναίκα γύρω στα 40, που ζει σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας. Είναι όμως τυφλή από τους 10 πρώτους μήνες της ζωή της. Βέβαια η αναπηρία αυτή δε στάθηκε εμπόδιο. Η Μόλλυ είναι δεινή κολυμβήτρια, αγαπά τα λουλούδια, είναι επαγγελματικά ανεξάρτητη. Μια σύγχρονη γυναίκα. Η οποία είναι παντρεμένη με το Φρανκ. Έναν τύπο έξω καρδιά. Που έχει ένα μικρό ελάττωμα- όλο κάτι ψάχνει. Σε μια προσπάθειά του να βοηθήσει την τυφλή σύζυγό του, επισκέπτεται το γιατρό της περιοχής, έναν πάλαι ποτέ σπουδαίο οφθαλμίατρο. Και κάπως έτσι πείθει και τη Μόλλυ να κάνει την επέμβαση που θα της χαρίσει το πολυπόθητο (;) φως της. Η επέμβαση πετυχαίνει. Μόνο που η Μόλλυ δεν είναι έτοιμη να δεχτεί αυτόν τον κόσμο.

Πώς είναι, άραγε, ο κόσμος των τυφλών; Πώς γίνεται ενώ δε βλέπεις, να καταλαβαίνεις τα πάντα; Τι σημαίνει «βλέπω»; Πώς ορίζουμε το ρήμα «καταλαβαίνω»; Η ηρωίδα του Φρίελ αποδεικνύει περίτρανα πως δεν έχει σημασία να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου, αλλά την καρδιά και το μυαλό. Και πως κανείς δε μπορεί να αποφασίζει για σένα, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός. Στο έργο αποκαλύπτεται η σκοτεινή πλευρά μιας κατά τ’ άλλα επιθυμητής επέμβασης- μια γυναίκα θα ξαναβρεί το φως της. Το έχασε, όμως, ποτέ; Στην τρυφερή ηλικία των 10 μηνών δεν είχε προλάβει να σχηματίσει εικόνες περί του κόσμου. Άρα για ποια απώλεια μιλάμε; Μάλλον για μια στερεοτυπική κοινωνική σύμβαση πως όποιος βλέπει, ξέρει καλύτερα τον κόσμο.

Τρεις άνθρωποι επί σκηνής γίνονται οι αφηγητές της παράξενης ιστορίας της Μόλλυ. Η ίδια η Μόλλυ, ο σύζυγός της ο Φρανκ κι ο οφθαλμίατρος, ο κύριος Ράις. Καθένας τους αποτελεί μέρος του αφηγηματικού παζλ από την αρχή έως το τέλος του ταξιδιού προς το φως και το σκοτάδι. Η Δέσποινα Κούρτη ερμηνεύει με αμεσότητα και συναίσθημα την τυφλή ηρωίδα. Φαίνεται πως έχει μελετήσει στο έπακρο την ηρωίδα, ξεπερνώντας τα στάδια αυτολύπησης και χαρίζοντάς μας υποκριτικά μια ζωντανή, σχεδόν νεανική φιγούρα. Ο Αργύρης Ξάφης, από την άλλη, ως Φρανκ σκιαγραφεί εκπληκτικά έναν πληθωρικό τύπο. Πηγαίος σε κάθε του στιγμή σε κάνει να απορείς με το εύρος των ερμηνευτικών του δυνατοτήτων. Τέλος ο γιατρός του Δημήτρη Γεωργιάδη αποδίδεται με μέτρο, χωρίς όμως να στερείται της ανθρώπινης διάστασής του.

Διαβάστε επίσης Η Γυναίκα Της Ζάκυθος Θέατρο ΟΜΜΑ studio

Πέραν των ερμηνειών αξιοπρόσεκτη ήταν κι η ενδυματολογική και σκηνική επιμέλεια. Η Μαγδαληνή Αυγερινού έχει επιλέξει να παίξει με τα (πρωτογενή/βασικά) χρώματα – πολύχρωμες κουρτίνες, χρώμα στα σκαμπό, χρώμα στα κοστούμια, όλα όμως σε τόνους κίτρινου, μπλε και κόκκινου. Τι κι αν ο κόσμος της Μόλλυ δεν στηρίζεται στα όσα έχει δει; Εξακολουθεί να είναι πολύχρωμος και χαρούμενος.

Συνολικά, η παράσταση, λόγω της βαθιάς ποιητικότητας του ίδιου του κειμένου, καταφέρνει να μιλήσει στην καρδιά και το μυαλό του θεατή. Και το χειροκρότημα στο τέλος είναι πολύ λίγο για να επιβραβεύσει το διαμαντάκι που παρουσιάζεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.