Είδαμε το Χελιδόνι στο Μικρό Γκλόρια

το Χελιδόνι

Πώς ένα έργο μπορεί να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά του θεατή; Την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα δίνει “Το Χελιδόνι”, που παίζεται αυτή την περίοδο στο Μικρό Γκλόρια.

Ένας νεαρός, ο Ραμόν, ξενοδοχοϋπάλληλος στο επάγγελμα, αποφασίζει να παρακολουθήσει μαθήματα τραγουδιού. Έτσι, λοιπόν, απευθύνεται στην Αμέλια, μια δασκάλα μουσικής. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: η Αμέλια δεν αναλαμβάνει αρχάριους. Ο Ραμόν, βέβαια, δεν πτοείται. Μετά από επίμονες προσπάθειές του, η Αμέλια αλλάζει γνώμη. Και κάπως έτσι ξεκινά το πρώτο μάθημα. Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται. Και τίποτα δεν εξελίσσεται όπως θα περιμέναμε καθ’ όλη τη διάρκεια του “μαθήματος”. Το μάθημα της μουσικής γίνεται ένα μάθημα ζωής και για τους δύο ήρωες.

Τα τελευταία χρόνια η ισπανική δραματουργία ανθεί. Κι όχι άδικα. Οι θεατρικοί συγγραφείς έχουν δώσει δείγματα δυνατής θεατρικής γραφής. Κι ο Γκιλιέμ Κλουά ανήκει σε αυτούς. Εφορμάται από ένα τραγικό γεγονός που συνέβη το 2016 για να μιλήσει για την αποδοχή και την αγάπη. Στο “Χελιδόνι” πραγματεύεται σε πρώτο επίπεδο την ομοφυλοφυλία και την ομοφοβία. Σε μια δεύτερη, όμως, ανάγνωση αντιλαμβάνεται κανείς πως μιλά για κάτι πιο βαθύ, την αποδοχή. Οι γονείς, συχνά, αρνούνται να δεχτούν τη διαφορετικότητα του παιδιού τους. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί φοβούνται. Όχι τους εαυτούς τους, αλλά τους άλλους. Γιατί έχουν συνηθίσει να ζουν μέσα στις κοινωνικά αποδεκτές νόρμες και δε μπορούν να τις αποβάλλουν, ακόμη κι αν πρόκειται για το ίδιο τους το παιδί.

Η Ελένη Γκασούκα σκηνοθετεί μια γλυκόπικρη παράσταση, που σε προβληματίζει. Έχει καταφέρει να αναδείξει τόσο το κείμενο όσο και τους πρωταγωνιστές. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, προϋποθέτει ταλέντο. Δε βασίζεται σε σκηνικούς εντυπωσιασμούς ούτε σε ερμηνευτικά παραληρήματα. Με μέτρο στήνει μια παράσταση που στηρίζεται στα εκφραστικά μέσα των δύο ηθοποιών. Τόσο απλά.

Διαβάστε επίσης 5 μέρη στην Αθήνα που θυμίζουν Κυκλαδίτικο νησί

Advertising

Advertisements

Ευχής έργον η συνάντηση της Σοφίας Σεϊρλή με το Βασίλη Μαυρογεωργίου. Κατάφεραν ερμηνευτικά να συμπαρασύρουν το κοινό στα άδυτα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Αμέλια της κας Σεϊρλή είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας μάνας, που αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Σκληρή μα συνάμα τρυφερή, προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια που την επισκέφτηκε απρόσκλητη μαζί με το Ραμόν. Οι στιγμές κορύφωσης του εσωτερικού δράματος που βιώνει η ηρωίδα έχουν κεντηθεί περίτεχνα από τη σπουδαία ηθοποιό. Κι ο παρτενέρ της, όμως, δε χάνει στιγμή από τη σκηνική τους συνεύρεση. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου καταφέρνει να συγκινήσει το θεατή με την απλότητα της ερμηνείας του. Βεβαίως, η απλότητα αυτή μόνο απλή δεν είναι. Απαιτεί σκληρή δουλειά. Κι οι δύο είναι χάρμα οφθαλμών επί σκηνής.

Ένα ακόμη ατού αυτής της παράστασης είναι και τα σκηνικά της Μαίρης Τσάγκαρη. Επιμελημένα ως την τελευταία τους λεπτομέρεια, προσδίδουν μια ζεστασιά σαν να βρίσκεται ο θεατής στο σαλόνι της Αμέλιας και παρακολουθεί τη συζήτηση. Τέλος, δε μπορώ να μην αναφερθώ στο υπέροχο ομώνυμο κομμάτι που έγραψαν δύο σπουδαίοι νέοι δημιουργοί, οι Γεράσιμος Ευαγγελάτος και Θέμης Καραμουρατίδης. Τρυφερό και παιδικό (όχι παιδιάστικο) δένει αρμονικά με το κλίμα, το οποίο μας δημιουργεί η παράσταση.

Η καλύτερη, για μένα, παράσταση της φετινής σεζόν. Μην τη χάσετε.