“Πόθοι κάτω από τις λεύκες”, του Αντώνη Αντύπα στο Εθνικό Θέατρο

Μετά από αρκετά χρόνια απουσίας-πέντε τον αριθμό- και σε μία διαφορετική θεατρική στέγη απ’ ότι τον είχαμε συνηθίσει, ο Αντώνης Αντύπας σκηνοθετεί, ένα από τα λιγότερο παιγμένα έργα του Ο’Νηλ, το “Πόθοι κάτω από τις λεύκες” και μας θυμίζει πως τα κλασσικά έργα χρειάζονται κλασσικά ανεβάσματα.

Πριν ακόμη ξεκινήσει η παράσταση ο θεατής παίρνει μία γεύση του σκηνικού. Χοντροί, επιβλητικοί και συνάμα τρομακτικοί κορμοί δέντρων (λευκών) δεσπόζουν επί της σκηνής. Διασκορπισμένα και ορισμένα έπιπλα εσωτερικού σπιτιού, που παραπέμπουν στον Αμερικάνικο Νότο του 1800.

Η ιστορία του έργου στηρίζεται στο μύθο της Φαίδρας. Η Άμπι Πάτναμ παντρεύεται έναν κατά πολύ μεγαλύτερο της άνδρα, μα αρκετά ευκατάστατο, τον Εφραίμ Κάμποτ. Όταν λοιπόν πηγαίνει στο σπίτι του συζύγου της θα γνωρίσει τον τρίτο γιο του, τον Ήμπεν Κάμποτ, με τον οποίο πολύ σύντομα θα συνάψει ερωτικό δεσμό. Καρπός αυτού του παράνομου πάθους θα είναι ένα αγόρι, μοναδικός κληρονόμος της περιουσίας του πατέρα Κάμποτ. Ο Ήμπεν, νιώθοντας προδομένος από την Άμπι μετά την αποκάλυψη περί κληρονομιάς αρνείται την αγάπη του για εκείνη οδηγώντας την σε μια πράξη ύστατης απελπισίας.

Advertisements

Μια ακόμη δραματική ιστορία αγάπης; Όχι, ο Ο’Νιλ πέραν του ερωτικού πάθους της ηρωίδας για τον προγονό της θίγει κι άλλα ζητήματα μεταξύ των οποίων τη μετανάστευση, τις προβληματικές σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, την απώλεια.

Το πρωταγωνιστικό ερωτικό τρίγωνο ευτύχησε με την επιλογή των ηθοποιών (Κέντρος, Κίτσου, Χριστοδούλου). Ο Γιώργος Κέντρος αποδίδει στην παραμικρή λεπτομέρεια τον ήρωα του. Από την τοποθέτηση της φωνής του μέχρι τη ράθυμη κίνηση του σώματός του μπαίνει στο πετσί του ρόλου, δίνοντας την εντύπωση πως είναι όντως ο αυταρχικός ξεροκέφαλος πατριάρχης Κάμποτ. Από την άλλη ο Γιώργος Χριστοδούλου ως ο ευαίσθητος τρίτος γιος, που κατηγορεί τον πατέρα του για το θάνατο της μητέρας του, είναι γεμάτος ενέργεια. Με έντονα ξεσπάσματα-το απαιτεί άλλωστε ο ρόλος- υποδύεται έναν νεαρό άνδρα που βιώνει μια εσωτερική πάλη ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει. Για το τέλος η Μαρία Κίτσου. Ένα πηγαίο ταλέντο, μοιάζει πλασμένη για τους δραματικούς ρόλους. Βεβαίως αυτή η φυσική ευκολία προϋποθέτει πολλή δουλειά-και σίγουρα η κυρία Κίτσου έχει δουλέψει. Στη σκηνή μεταφέρει μία ηρωίδα, κατά βάση ανθρώπινη. Αγαπά με πάθος, μισεί με ένταση, πονά με όλο της το είναι. Ειδικά στην δεύτερο μέρος του έργου, όπου έρχεται κι η κορύφωση του δράματος, ερμηνεύει με μέτρο το σπαραγμό του αποχωρισμού από αγαπημένα πρόσωπα. Γύρω από τους τρεις ηθοποιούς υπάρχει ένας πολυμελής θίασος, ο οποίος αποκρίνεται επαρκώς στους ρόλους, σε σημεία όμως υστερεί σε δυνατές ερμηνείες συγκριτικά με τους πρωταγωνιστές.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη μαγική μουσική της Ελένης Καραΐνδρου. Καιρό είχε την τύχη μία παράσταση να “ντυθεί” από αρμονικές, ονειρικές μελωδίες.

Μία προσεγμένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια παράσταση, που θυμίζει κάτι από παλαιότερα ανεβάσματα ανεβαίνει (ευτυχώς) στην κεντρική σκηνή της πρωτεύουσας, αυτή του Εθνικού Θεάτρου.