Στο μυαλό της Κατερίνας Γώγου

“Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;”

Η Κατερίνα Γώγου το ήξερε πως “ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια”. Ήξερε πολλά και τα έγραφε. Όχι γιατί αποζητούσε την αναγνώριση που δεν βρήκε μέσα από τα μικρά ρολάκια στις ελληνικές ταινίες. Αλλά γιατί τα ποιήματά της ήταν η φωνή του κάθε αδικημένου, του κάθε ανθρώπου που δεν είχε φωνή. Επαναστάτρια μέχρι το κόκκαλο, που μέσα από το συνειρμικό τρόπο γραφής της ενσάρκωνε στην ποίησή της τις αγωνίες και τους φόβους της. Έγραφε σαν να όφειλε να προειδοποιήσει τον κόσμο, να πει την αλήθεια χωρίς φανταχτερά περιτυλίγματα. Θέριευε ο καπιταλισμός με όλα του τα συνακόλουθα. Δεν το επέτρεπε αυτό η Κατερίνα Γώγου, γι’αυτό αντιδρούσε. Τα ποιήματά της ήταν κραυγή για το θάνατο των αθώων, αντίσταση στο σύστημα και ταυτόχρονα το ίδιο της το προσωπικό ψυχογράφημα.

Το οπισθόφυλλο της συλλογής “ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ”

Αντισυμβατική ζωή, αντισυμβατική γραφή

Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, λόγω Κατοχής και Εμφυλίου πολέμου. Βρήκε την ελπίδα της στα Μαρξιστικά βιβλία και αφιερώθηκε στους συντρόφους της. Έδινε τα πάντα σε όλους και δεν την ένοιαζε να έχει τίποτα. Βρισκόταν στην κόλαση, στον “κούφιο άξονα του κόσμου”, όπως έλεγε η ίδια. Οι στίχοι της έχουν πρόσωπα. Τα ποιήματά της ξεκινούν κοινωνικές εξεγέρσεις με πρωταγωνιστές του περιθωρίου. Αλήτες, τζάνκια, ποινικούς, πόρνες, κυνηγημένους μετανάστες και υποψήφιους εργαζόμενους που «τους κοιτάνε στα δόντια σαν άλογα». Όλα αυτά η Κατερίνα Γώγου τα γράφει άμεσα, αφιλτράριστα, ειλικρινά. Δε θα μπορούσε μια αναρχική ψυχή όπως η δική της να περιοριστεί στα καλούπια του λογοτεχνικού κατεστημένου.

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν’ αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ…
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί…ε;…μίαν άλλη μέρα…

Η Κατάθλιψη

Η κατάθλιψη δε βρίσκει μόνο τους αδύναμους, που φυγοπονούν. Κυρίως, βρίσκει τους δυνατούς, που προσπαθούν να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος των δεινών όλου του κόσμου και να αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη. Σ’ αυτή την τελευταία κατηγορία πιστεύω πως άνηκε και η Κατερίνα. Το παρόν της αναδυόταν μέσα από καταπίεση και καταστολή. Το μέλλον έμοιαζε αμείλικτο – και τί ειρωνία που όλα αυτά είναι ακόμα τόσο επίκαιρα. Πίστευε, ωστόσο στον άνθρωπο, στο όνειρο, σε μια ζωή χωρίς υποκρισίες και κυνισμούς. Έστηνε τον εαυτό της στον τοίχο με τέτοιο τρόπο που έμοιαζε φυσικό. “Ο Μαρξισμός δεν έχει ψυχασθένειες κάτι άλλο πρέπει να μου συμβαίνει.”, “Καλημέρα γιατρέ μου. Μή. Μή σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό. Τα γνωστά. Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ – ξέρετε τώρα εσείς- “. Το αλκοόλ ήταν το καταφύγιό της και ο τρόπος να διαχειριστεί τη μοναξιά της. Μέσα σε όλη της την προσωπική σύγκρουση καλείται να αντιμετωπίσει και τον εθισμό της κόρης στης στην ηρωίνη και τελικά ενδίδει και η ίδια. Μετά τον Άσιμο και τον Σιδηρόπουλο, η Κατερίνα Γώγου ήταν η επόμενη για να κλείσει ο κύκλος των καταραμένων των Εξαρχείων. Αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1993, καταβεβλημένη από την ψυχική της κατάσταση, με χάπια και αλκοόλ.

Διαβάστε επίσης "Τόλμησε να είσαι ο εαυτός σου" των Ichiro Kishimi, Fumitake Koga