Ποια φορά και ποιον καιρό;
Όλα τα παραμύθια κλείνουν με το “κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Άραγε ζήσαμε όντως καλύτερα; Μήπως η ζωή μας δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των παραμυθιών κι αυτό το “καλύτερα” είναι για να μάς χρυσώσει το χάπι; Μήπως οι παραμυθένιοι έρωτες δεν είναι, τελικά, αληθινοί και το να βρεις τον ρομαντισμό σήμερα είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα;
Φαινόμενο “Πρίγκιπας με το άσπρο άλογο”
Ο πρίγκιπας του παραμυθιού είναι ένας γενναίος ιππότης που δε λογαριάζει τίποτα κι είναι έτοιμος να ρισκάρει τα πάντα για να πάρει αυτό που θέλει. Ταυτόχρονα, είναι και λιγάκι μυστηριώδης, οπότε εσύ προσπαθείς να τον “διαβάσεις”. Όμως, καταβάθος είναι ρομαντικός κι από στιγμή σε στιγμή θα ξεχυθεί σαν χείμαρρος και θα δώσει όρκους αιώνιας αγάπης. Μέσα σ’ όλα αυτά, ο πρίγκιπας είναι καλόκαρδος, χαρισματικός και γεννημένος οικογενειάρχης. Εν ολίγοις, μιλάμε για κελεπούρι, για το απόλυτο “husband material”.
Πάμε τώρα να επιστρέψουμε στον πλανήτη Γη. Πόσους τέτοιους άντρες ξέρεις; Κάτσε να το διευκρινίσω λίγο. Πόσους τέτοιους άντρες ξέρεις στην πραγματικότητα; Όχι αυτά που νομίζεις ότι ξέρεις, επειδή έχεις πλάσει τον άλλον στο μυαλό σου σαν να είναι μονόκερος. Μη ξεχνάς άλλωστε ότι, “ο τέλειος άντρας δεν είναι πουθενά, γι’ αυτό κάτσε μ’αυτόν που έχεις και μη ζητάς πολλά” – τάδε έφη Τσαλίκης.
* Προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω να μην έχεις στάνταρ και να συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο απ’ αυτό που θες. Απλώς, είναι καλό να θυμάσαι ότι απέναντι σου έχεις έναν άνθρωπο με τις δικές του φοβίες, ανασφάλειες κι ελαττώματα, κι όχι κάποιο μυθικό πλάσμα που είναι 24/7 αψεγάδιαστο.
Βέβαια, εξ ορισμού τα παραμύθια εξιδανικεύουν καταστάσεις κι απέχουν κατά πολύ από την πραγματικότητα. Για να σταματήσουμε να πέφτουμε σ’ αυτή την παγίδα, πρέπει κάπου κάπου να “προσγειώνουμε” τον ιδεαλισμό μας. Μην περιμένεις, δηλαδή, ο άλλος να είναι συνέχεια τέλειος, αλλά να τον αποδέχεσαι ακόμα κι όταν γίνεται ψιλό στραβόξυλο. Αντί, λοιπόν, να απογοητεύεσαι ψάχνοντας μονίμως για έναν “πρίγκιπα Γλυκούλη”, ξεκίνα να αγαπάς και τον “πρίγκιπα Γρουσούζη” που κρύβει μέσα του.
Όσο για εσάς, αγόρια, να ξέρετε έχετε σκουριάσει λίγο – δε διεκδικείτε τίποτα και καθόλου. Σταματήστε να τα περιμένετε όλα έτοιμα για να πάρετε μπρος. Κάντε κι εσείς κανένα βήμα, γιατί κινδυνεύετε να εξελιχθείτε σε “πρίγκιπα Μπακούρι”.
Φαινόμενο “Ωραία Κοιμωμένη”
Πέσε άφοβα σε όσο βαθύ ύπνο θες, γιατί ο πρίγκηπας είναι καθ’ οδόν. Θα παλέψει πρώτα με κάτι δράκους κι αφού σε σώσει, θα χαθείτε μαζί στο ηλιοβασίλεμα, ενώ από πίσω θα παίζει Celine Dion. Και μετά ξύπνησες! Δεν έχει έρθει κανένας πρίγκηπας κι η μόνη ειδοποίηση που έχεις στο κινητό σου είναι από την εφαρμογή του καιρού. Αίθριος με ηλιοφάνεια – βγες καμιά βόλτα καλύτερα.
Τα παραμύθια μάς έχουν μάθει ότι πάντα υπάρχει κάποιος πρίγκηπας και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Το θέμα είναι τι γίνεται, όταν δεν έρθει ο πρίγκιπας;
Σήμερα αν θες πρίγκιπα, πρέπει να βγεις έξω και να ψάξεις να τον βρεις, γιατι πλέον κοιμάται αυτός. Η αλήθεια είναι πως δεν πειράζει να βγαίνουν κι οι Ωραίες Κοιμωμένες στην αντεπίθεση και να παλεύουν με δράκους, αν χρειαστεί. Απλά, βρε παιδιά, μην πηγαίνουμε στο άλλο άκρο, όπου οι Ωραίες Κοιμωμένες έχουν βγει με τα τουφέκια για κυνήγι και κοντεύουν να αφήσουν μούσι. Αν ο πρίγκηπας κοιμάται όρθιος, άστον να κοιμηθεί και μη χάνεις εσύ τσάμπα τον ύπνο σου.
Επίσης, το γεγονός ότι έχουμε μεγαλώσει με το αφήγημα του πρίγκιπα δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν παραμύθια και χωρίς αυτόν. Δε μου αρέσουν τα κλισέ τύπου “τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις”, οπότε δε θα τα αναπαράγω ως συμβουλές. Απλά, μερικές φορές πρέπει να αποδεχτείς την πραγματικότητα ως έχει κι ας είναι λιγάκι μοναχική. Είναι τολμηρό να διεκδικείς αυτό που θες, όταν όμως, παρά τις προσπάθειες σου, δε μπορείς να το έχεις, πρέπει να μάθεις να αποχωρείς καταπίνοντας την ήττα. Γι’αυτό πέσε κοιμήσου και μην περίμενεις τίποτα από κανέναν.
Συμπέρασμα: μια χαρά κοιμόταν η Ωραία Κοιμωμένη. Τι ήρθε ο άλλος και την αναστάτωσε στα καλά καθούμενα;
Αξίζει να πιστεύουμε στα παραμύθια;
Πιστεύω δεν υπάρχει ούτε κατηγορηματικό “όχι” ούτε σίγουρο “ναι”. Από τη μια, τα παραμύθια μπορούν να σώσουν τον ρομαντισμό που πλέον έχει καταντήσει είδος προς εξαφάνιση. Από την άλλη, φουσκώνουν τα μυαλά και σε κάνουν να πιστεύεις σε ουτοπίες που, όταν ματαιώνονται, είναι σαν να βουτάς στο κενό από το ρετιρέ. Αν είναι να σού πω κάποιο κλισέ, αυτό είναι το “ο παθών μαθών” – κι αφού μάθεις, αποφάσισε αν οι παραμυθένιοι έρωτες είναι αληθινοί ή όχι.
Πάντα το ιδανικό είναι να βρεις τη “χρυσή τομή”, όντας αισιόδοξα ρεαλιστής. Να μην πιστεύεις σε κενές υποσχέσεις, αλλά και να μη χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους. Για να φτάσεις εκεί, ίσως χρειαστούν αρκετά στραπάτσα, που θα σε κάνουν κυνικό, και κάποιες χαμένες ευκαιρίες, που θα μαλακώσουν κάπως την απαισιοδοξία σου. Δε ξέρω αν υπάρχει και πιο σύντομος δρόμος, πάντως όποιον δρόμο κι αν επιλέξεις να πάρεις, φρόντισε στο τέλος εσύ να ζήσεις όντως καλύτερα.
Εσύ πιστεύεις ακόμα στα παραμύθια;
