Με το κρύο ακόμα καλά να κρατάει, δεν υπάρχει καλύτερη σκέψη από μια ζεστή γωνιά παρέα με αγαπημένα βιβλία. Και επειδή όσα βιβλία και να έχουμε δεν είναι ποτέ αρκετά, πάμε να δούμε τι καινούργιες προτάσεις έχει να μας κάνουν οι εκδόσεις Λιβάνη. Για περισσότερες πληροφορίες και προσφορές www.livanis.gr.
- “Πήγαινε όπου σε πάει η καρδιά” | Ταμάρο Σουζάνα
Στη ζωή κάθε άντρα υπάρχει μόνο μία γυναίκα με την οποία θα φτάσει στην τέλεια ένωση και στη ζωή κάθε γυναίκας υπάρχει μόνο ένας άντρας με τον οποίο θα νιώσει την απόλυτη ολοκλήρωση.
Όταν θ’ ανοιχτούν μπροστά σου πολλοί δρόμοι και δε θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην πάρεις έναν στην τύχη.
Κάθισε και περίμενε. Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη αναπνοές, όπως όταν πρωτοήρθες στη ζωή, και μην αφήσεις τίποτα να σε διακόψει. Περίμενε, περίμενε όσο μπορείς. Μείνε ακίνητη, σιωπηλή, κι άκουσε την καρδιά σου. Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σου πει εκείνη.
Διατήρησα μόνο τις αναμνήσεις από τότε που ήσουνα μικρούλα, ένα εύθραυστο και σαστισμένο κουταβάκι.
Σ’ εκείνη απευθύνομαι μ’ αυτό το γράμμα, κι όχι στο πλάσμα που είχες εξελιχθεί τον τελευταίο καιρό, το αλαζονικό, που ένιωθε συνέχεια την ανάγκη να αμυνθεί. Ξέρω πως ένα από τα πράγματα που είχαμε συμφωνήσει όταν έφυγες ήταν ότι δε θ’ αλληλογραφούμε, και το σέβομαι, αν και ουδέποτε με χαροποίησε. Γι’ αυτό και τούτες οι αράδες δε θα πετάξουν ποτέ για να σε ανταμώσουν στην Αμερική. Αν δε με βρεις όταν γυρίσεις, θα σε περιμένουν αυτές εδώ.
- “Με σφραγισμένα χείλη” | Τσιτσίμης Γιάννης
Μια γυναίκα που τόλμησε να αγαπήσει και να αγαπηθεί στη δίνη ενός πολέμου. Μια γυναίκα που την παρασέρνουν οι καιροί, τα πάθη και τα μίση σε μια χώρα που φλέγεται. Μια πράξη έρωτα σημαδεύει για πάντα την υπόλοιπη ζωή της. Η αγάπη όμως δεν έχει σύνορα, δεν έχει όρια, δεν έχει ντροπή.
- “Το σπίτι της λίμνης” | Μόρτον Κέιτ
Ένα χαμένο παιδί…
Ιούνιος 1933. Στο Λοάνεθ, το σπίτι των Εντεβέιν, όλα είναι έτοιμα για το πάρτι του Μεσοκαλόκαιρου.
Η δεκαεξάχρονη Άλις Εντεβέιν, εκκολαπτόμενη συγγραφέας, πετάει στα ουράνια. Όμως λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, η οικογένεια θα υποστεί μια τόσο βαριά απώλεια, ώστε θα φύγει για πάντα από το Λοάνεθ.
Ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι…
Εβδομήντα χρόνια μετά, η ντετέκτιβ Σέιντι Σπάροου επισκέπτεται τον παππού της στην Κορνουάλη.
Εκεί, βρίσκεται τυχαία σ’ ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό που περιβάλλεται από πυκνό δάσος και μαθαίνει την ιστορία ενός μικρού αγοριού που χάθηκε χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.
Ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο…
Η Άλις Εντεβέιν, γηραιά κυρία πια και επιτυχημένη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, ζει απομονωμένη στο Χάμπστεντ. Μέχρι που η ντετέκτιβ Σπάροου αρχίζει να κάνει ερωτήσεις για το παρελθόν της, πασχίζοντας να ξαναφέρει στο προσκήνιο το μπλεγμένο κουβάρι μυστικών που η Άλις αγωνίζεται μια ζωή να αφήσει πίσω…
«Τρομερή ιστορία», είπε η Λουίζ κουνώντας λυπημένα το κεφάλι. «Πίσω στη δεκαετία του ’30, πριν γεννηθώ. Πάντως, η μητέρα μου την ανέφερε συνήθως για να μας νουθετεί και να μην ξεστρατίζουμε μακριά. Ένα παιδί χάθηκε το βράδυ ενός μεγάλου πάρτι. Ήταν πολύκροτη ιστορία εκείνη την εποχή· το σπίτι ανήκε σε μια πλούσια οικογένεια και ο Τύπος έδωσε πολλή προσοχή. Διεξήχθη τεράστια αστυνομική έρευνα, και μάλιστα έφεραν
την αφρόκρεμα από το Λονδίνο. Τίποτα δε βοήθησε. Το κακόμοιρο το αγοράκι, ήταν ακόμη μωρό».
- “Tα ανείπωτα” | Παναγιωτοπούλου Ελευθερία
«…Κατά βάθος ποτέ δεν περίμενα ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή για να προβώ σε αλήθειες. Στις δικές μου αλήθειες. Ο λόγος; Απλός. Γιατί ποτέ δεν κοίταξα τη ζωή μου προς τα πίσω. Ίσως γιατί κάποια στιγμή πρέπει να την ενώσω. Ένιωθα να είναι διχασμένη. Αν το έκανα, θα έπρεπε να ζητήσω συγχώρεση. Από τον Θεό, τους παπάδες, τη μάνα, τον πατέρα, από όλους αυτούς που παραπλάνησα, άντρες-γυναίκες, από τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους θεραπευόμενούς μου, τους εκπαιδευόμενούς μου, τους φίλους μου, τους συγγενείς. Δεν τέλειωσα τον κατάλογο. Δεν πειράζει. Μάλλον να ζητήσω συγγνώμη και από μένα που, ενώ ήμουν εξαίσιος, ήμουν ένα τίποτα ταυτόχρονα. Τι λέω;»
Χρόνια επεξεργαζόμουν το θέμα κατάχρησης της εξουσίας και επέλεξα να το παρουσιάσω με μυθοπλασία, γιατί, όπως αναφέρει και ο Αντρέ Ζιντ, «η μυθοπλασία είναι ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί».
Αν βοηθηθεί έστω και μία γυναίκα από το βιβλίο αυτό, θεωρώ ότι θα είναι κέρδος για όλους.
Αν τώρα η ιστορία γενικευτεί, νομίζω ότι κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να βοηθηθεί, γιατί συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με σχέσεις κατάχρησης εξουσίας και πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι και θωρακισμένοι.
Ε. Π.
- “Εμφύλιος έρωτας” | Πετρόπουλος Γιάννης
Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, αποφάσισα να εξερευνήσω την πάνω πλατεία του χωριού με τα θεόρατα πλατάνια. Τότε ήρθα αντιμέτωπος με τη μυστηριώδη στοά, που άλλος την έλεγε καϊνάκ κι άλλος «η τρύπα με τα φαντάσματα και τις λάμιες». Σαν παιδιά παίζαμε κάτω από το μεγάλο πλατάνι, αλλά κανείς μας δεν τολμούσε να πλησιάσει ένα μέρος που το συνόδευαν ιστορίες πάθους κι αμαρτίας, ιστορίες άλλοτε μπερδεμένες κι άλλοτε μισές.
Λες και οι άνθρωποι φοβούνταν να τις φανερώσουν. Όταν άρχισα να αποτυπώνω στο χαρτί τις πρώτες σκέψεις μου, η στοά ήρθε μπροστά μου σαν παραμυθένια νεράιδα. Έπρεπε να την αντιμετωπίσω κάνοντας το πρώτο τρομαγμένο βήμα της ζωής μου, όπως ο πρώτος αστροναύτης στη σελήνη, μόνο που εκείνος το έκανε για όλη την ανθρωπότητα, ενώ εγώ για την ψυχή μου.
Μπήκαν και βγήκαν οι εποχές, άλλες με φρούτα κι άλλες με χιόνια, όπως στις παιδικές ζωγραφιές, σαν σκόνη που επικάθεται στα φύλλα τη μια μέρα και την άλλη την παίρνει ο βοριάς. Όλα γερνούσαν και μόνο η στοά έμενε αγέρωχα απείραχτη από τα χρόνια, αυτή και ο θεόρατος πλάτανος που τη σκέπαζε. Κανείς δεν είχε τολμήσει να παραβιάσει την ξεκλείδωτη πόρτα. Ο λόγος του Καϊνακτσή είχε ριζώσει μέσα τους και κανείς δεν τολμούσε να τον παρακούσει. Ο λόγος του ήταν πιο ισχυρός κι από τον ίδιο τον νόμο.
- “Άγριες ανεμώνες” | Γιάννου Ευαγγελία
Ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα, μια ιστορία με συνεχείς ανατροπές και δυνατή πλοκή, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.
