Σε αυτό το κείμενο θα μιλήσω για ένα βιβλίο το Γοτθικές ιστορίες από Βικτωριανές Συγγραφείς -που διάβασα πολύ πρόσφατα- το οποίο δεν είναι μυθιστόρημα αλλά συλλογή διηγημάτων.
Το βιβλίο Γοτθικές ιστορίες από Βικτωριανές Συγγραφείς είναι πραγματικά, μία πάρα πολύ καλή ανθολογία, με διηγήματα του είδους. Θεωρώ ότι έκαναν εξαιρετική επιλογή διηγημάτων, καθώς εξαιρετική επίσης είναι η και μετάφρασή τους.
Στην ανθολογία παρελαύνουν μεγάλα ονόματα της εποχής, σε διηγήματα που ο χρόνος τα έχει λησμονήσει˙ ευτυχώς όμως για εμάς η ARS NOCTURNA τα ξέθαψε και μας τα παρουσιάζει.
Μας παρουσιάζονται με χρονολογική σειρά από το παλαιότερο στο νεότερο με εξαίρεση το «ο Ναπολέων και η οπτασία» της Σάρλοτ Μπροντέ, που εύστοχα μπήκε στο τέλος, καθώς δεν είναι χαρακτηριστικό δείγμα του είδους και έχει μια ελαφρώς σατυρική διάθεση. Τα υπόλοιπα 17 διηγήματα όμως είναι χαρακτηριστικά κείμενα του γοτθικού είδους, μέσα σε όλη τους την ζοφερότητα και την μελαγχολία τους.
Τα βρήκα υπέροχα και τα απόλαυσα (με εξαίρεση το «Φωνή διαβολική» της Βέρνον Λή που έκοψα φλέβες μέχρι να το ολοκληρώσω).
Το βιβλίο το ίδιο όσον αφορά την βιβλιοδεσία, θεωρώ ότι είναι άριστης ποιότητας, τα φύλλα του λεία, η γραμματοσειρά μεγάλη και καθαρή, με μία όμορφη μπορντούρα στην πάνω γωνία του κειμένου ενώ κάθε νέα ιστορία που ξεκινάμε μας έρχεται σετάκι με την αντίστοιχη όμορφη ζωγραφιά του (οι πίνακες είναι και αυτοί επίσης της βικτωριανής περιόδου. Υπάρχει παράθεμα στο τέλος του βιβλίου με περισσότερες πληροφορίες για αυτούς).
Πρέπει να πω επίσης κάτι που μου έκανε εντύπωση, η ράχη του δεν έκανε τσάκιση όσο και να το λύγιζα κατά την ανάγνωση.
Τώρα όσον αφορά την εισαγωγή, αρκετά καλή δουλειά η οποία χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες: «Βικτωριανή εποχή: ένας κόσμος γεμάτος κραυγαλέες αντιθέσεις», «Η βικτωριανή γυναίκα ίνδαλμα και αντικείμενο ιδιοκτησίας», «Ο φεμινισμός των βικτωριανών: Τα πρώτα βήματα για τη χειραφέτηση» και τέλος « Γοτθικές ιστορίες από Βικτωριανές Συγγραφείς».
Η εισαγωγή στο σύνολο και των 30 σελίδων της είναι αρκετά καλή, μας παρουσιάζει ένα μεγάλο όγκο πληροφοριών που βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσες. Στην πρώτη ενότητα το κείμενο κυλούσε συνεχώς επιγραμματικά «νέες αποικίες, την προσάρτηση της Νέας Ζηλανδίας το 1840, τη μαζική μετανάστευση στην Αυστραλία, την ίδρυση του Καναδά…». Δεν ήταν τόσο ευχάριστο. Το πρόβλημα αυτό το συνάντησα μόνο στην πρώτη ενότητα, στην συνέχεια νομίζω ότι η συγγραφέας του, βρήκε το στυλ της και η ροή της αφήγησης κύλησε καλά.
Στην τελευταία ενότητα στην οποία πολύ σωστά συνοδεύει η πρόταση «Το παρακάτω κείμενο συνιστάται να διαβαστεί μετά την ανάγνωση των ιστοριών» (είναι γεμάτο spoilers), η Μαρία Γιακανίκη μας κάνει μια πολύ ωραία παρουσίαση των συγγραφέων των οποίων τα διηγήματα έχουν βάλει στο βιβλίο λέγοντας λίγα λόγια και για το κάθε διήγημα. Στην παράγραφο της συγγραφέως Μαίρη Ελίζαμπεθ Μπράντον για το διήγημα ο «Ίσκιος» κάνει μία μικρή ανάλυση, στην οποία μας εξηγεί ότι η συγγραφέας με πλάγιο τρόπο κατακρίνει το δόγμα της βικτωριανής επιστήμης και μας εξηγεί ότι αυτό προκύπτει διότι «ο τάδε» φταίει διότι έκανε το «το τάδε» (δεν μπορώ φυσικά να αναφέρω κανένα τέλος στην κριτική μου). Έλα όμως που το επιχείρημα δεν στέκει καθώς αυτος που αναφέρεται στην ανάλυση ως φταίχτης στην ανάλυση, στο διήγημα δικαιώνεται και δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ με με τον τρόπο που αναφέρεται στο κείμενο της εισαγωγής οπότε… αυτό ειναι ένα ένα εξτρά μυστήριο πέρα από τις εξαιρετικές μυστηριώδεις ιστορίες τις συλλογής.
Πριν κλείσω, να πω όμως, ότι τα «αρνητικά» που μπορείτε να βρείτε σε αυτό το βιβλίο, είναι ψήγματα σε σχέση με τα χαρίσματα του, η εισαγωγή σε βάζει στο κατάλληλο πνεύμα και στην εποχή τόσο όμορφα, που πριν μπω στα διηγήματα, ήδη προχωρούσα στους γκρίζους ομιχλώδης δρόμους του Λονδίνου με στενό κορσέ και στολισμένη με δαντέλα!
Παρουσίαση απο το οπισθόφυλλο του βιβλίουΓοτθικές ιστορίες από Βικτωριανές Συγγραφείς :
Το παρελθόν που στοιχειώνει, ο έρωτας που ξεπερνάει το θάνατο, βασανισμένες οπτασίες και ένοχα μυστικά, οι νεκροί που αφυπνίζουν τους ζωντανούς, ήρωες που πέφτουν θύματα του σκοτεινού εαυτού τους, η έλξη για το υπερφυσικό και το παράδοξο, η κατάρα της τέχνης, εμμονές και απαγορευμένες επιθυμίες· όλα μέρος είτε της φαντασίας, είτε της πραγματικότητας της συγγραφέως και γυναίκας της βικτοριανής εποχής…
Με ονειρική απόκοσμη ατμόσφαιρα και υποβλητικό πνεύμα, άλλοτε με τη νοσηρότητα ενός υπόγειου τρόμου και άλλοτε με ξεχωριστή ευαισθησία για τις κρυφές πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού, με διάχυτη μελαγχολία αλλά και πινελιές φρίκης κι εκκεντρικότητας, από διάσημες συγγραφείς όπως η Ήντιθ Ουόρτον, η Σάρλοτ Μπροντέ και η Ελίζαμπεθ Γκάσκελ και φημισμένες προσωπικότητες του 19ου αιώνα όπως η Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν και η Βέρνον Λη, δεκαοκτώ κλασικές ιστορίες μυστηρίου και υπερφυσικού που ξετυλίγουν τα γοητευτικά μα και ζοφερά μονοπάτια του βικτοριανού κόσμου…
Πηγή:
