Αν έπρεπε να συνοψίσω αυτό το βιβλίο με μια πρόταση θα έλεγα: Η Μελίνα έπεσε και σηκώθηκε και ξαναέπεσε και ξανασηκώθηκε. «Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου» είναι ένα μικρό βιβλίο, το οποίο όμως έχει πολλά να πει. Η Μαρία Αλεξοπούλου έρχεται να μιλήσει για ένα θέμα που δύσκολα θίγεται στα βιβλία: αυτό της ψυχικής υγείας. Η συγγραφέας φέρνει στο προσκήνιο την ψυχική υγεία της πρωταγωνίστριας και ασχολείται με αυτό το θέμα καθ΄ όλη τη διάρκεια του βιβλίου, κάτι που εκτίμησα πάρα πολύ.
Η μοντέρνα τάση στη λογοτεχνία θέλει τους πρωταγωνιστές των βιβλίων χιλιοχτυπημένους από τη μοίρα, που έχουν ζήσει ταυτόχρονα όλα τα κακά του κόσμου, αλλά και που δεν κλονίζονται με τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα οι άνθρωποι επηρεαζόμαστε από όσα συμβαίνουν και γύρω μας αλλά και μέσα στο κεφάλι μας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ένα χαμόγελο μπορεί να μας φτιάξει τη μέρα και ένας θάνατος μπορεί να μας επηρεάσει για έναν ολόκληρο χρόνο (ή και περισσότερο). Χαίρομαι, λοιπόν, που κάποιος αποφάσισε να μιλήσει για αυτό το θέμα με τον σεβασμό που του αρμόζει.
Μέσα σε 95 σελίδες και μέσα από διηγήματα που συνδέονται και πλέκουν την ιστορία, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου κάνει ένα ταξίδι από τα χαμηλά στα ψηλά. Η πορεία δεν είναι πάντα ανοδική, σταθερή ή εύκολη. Ο ρεαλισμός αυτός δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην πορεία. Η πραγματικότητα των ψυχικών ασθενειών άλλωστε είναι αυτή: έχουμε καλές και κακές μέρες. Κυλάμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε. Η ζωή δεν είναι άσπρη ή μαύρη. Είναι γκρι. Τα σκίτσα που συνόδευαν τα κείμενα οπτικοποίησαν τα διάφορα συναισθήματα και δημιούργησαν το κατάλληλο κλίμα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Συνολικά, «Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου» είναι ένα βιβλίο στο οποίο ο αναγνώστης μπορεί να ξαναγυρνάει σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του και να διαβάζει ένα εντελώς νέο κείμενο. Θα ήθελα να δω περισσότερα τέτοια βιβλία που δίνουν φωνή σε χαρακτήρες με δυνατές ιστορίες που αντιμετωπίζονται ως ταμπού στην πραγματική ζωή.
Διαβάστε περισσότερα για την αγχώδη διαταραχή εδώ.
Περιγραφή από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Η Μελίνα αποκοιµήθηκε, µε τον απαλό ήχο της βροχής να τη νανουρίζει. Όταν οι σταγόνες άρχισαν να µαστιγώνουν το παράθυρο, ξύπνησε, αλλά βυθίστηκε σε µία νέα τυφλή πραγµατικότητα. Άκουγε παραµορφωµένους ήχους στην προσπάθειά της να βλεφαρίσει. Επιχείρησε να στυλώσει τα πόδια της, καθώς ο σπόρος του φόβου είχε ήδη βλαστήσει στην ψυχή της. Η θλίψη που φώλιαζε µέσα της ξάφνου φούσκωνε σαν κατακλυσµιαία παλίρροια. Θα µπορέσει να διαβεί αυτό το δύσβατο µονοπάτι που την κρατάει µακριά από την ευτυχία;
Πρόκειται για µία συλλογή 20 σπονδυλωτών διηγηµάτων. Μία ωδή πάνω στην αδελφική αγάπη που σφυρηλατείται τόσο µέσα από χαρές αλλά κυρίως µέσα από δυσκολίες. Ένας στοχασµός για τις φιλίες που είτε γεννιούνται είτε διαλύονται. Ένας φάρος ελπίδας για όσους ζουν µέσα στο πνιγηρό σκοτάδι του φόβου.
«Να προσπεράσω τη ζοφερή
σκιά που παραµονεύει.
Να αλυσοδέσω τον φόβο
που θέλει να κυριαρχήσει.
Να κερδίσω την ανάσα
ελευθερίας που ξεφεύγει.
Να προσπεράσω.
Να αλυσοδέσω.
Να κερδίσω.
Τον πανικό».
Βιογραφικό Σημείωμα Συγγραφέα
Σαν καθαρόαιµο παιδί του χειµώνα, η Μαρία Αλεξοπούλου γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1985. Προ αρκετών ετών, φοίτησε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό της Αθήνας, όπου διάλεξε την κατεύθυνση της Ιστορίας, παρόλο που τη γοήτευε η ριψοκίνδυνη καριέρα της Lara Croft. Εκτελούσε και χρέη συντονίστριας στο επίσηµο φόρουµ της Φιλοσοφικής. Αφού πήρε το πολυπόθητο πτυχίο, εργάστηκε ως αρθρογράφος σε site, όπου καταπιάστηκε µε ποικίλα θέµατα όπως η οµορφιά, το ευ ζην αλλά και µε τουριστικούς προορισµούς. Την τελευταία διετία έχει δηµιουργήσει τον δικό της µικρόκοσµο, το blog «One girl, one pen», όπου διατυµπανίζει τα µεγάλα πάθη της: Τα αναγνωστικά ταξίδια, τις κινηµατογραφικές εµπειρίες, τις τηλεοπτικές σειρές-φαινόµενα αλλά και τις αµφιλεγόµενες µουσικές της προτιµήσεις. «Η θλίψη που φωλιάζει µέσα µου» είναι το πρώτο της συγγραφικό πόνηµα.
Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από την σελίδα του εκδοτικού πατώντας εδώ.
