Η Βικτώρια Τράκη έγραφε ποιήματα από μικρή όταν ζούσε στη Γερμανία και συμμετείχε σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Μεγαλώνοντας σπούδασε Φιλοσοφία και Μετάφραση στην Αθήνα. Σήμερα εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού και δραστηριοποιείται ακόμη στην οικογενειακή επιχείρηση «Πύρρειον» στα Ζαγοροχώρια από όπου κατάγεται. Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκδόσεις και περιοδικά λόγου και τέχνης. Το πρώτο της έργο έφερε στο φως της δημοσιότητας ο γιος της, διαβάζοντάς το στο νηπιαγωγείο στους φίλους του. Το παιδικό της βιβλίο «Αποπατρίδες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Επιμέλεια συνέντευξης Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Αποπατρίδες» είναι ο τίτλος του παιδικού βιβλίου της Βικτώριας Τράκη σε εικονογράφηση Έλενας Γιοβανάκη και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό maxmag διαπιστώνουμε ότι η συγγραφέας του βιβλίου “Αποπατρίδες”,η Βικτώρια Τράκη νοιάζεται για τη γνώση , ενεργοποιεί τη δυναμική δυνατότητα που πηγάζει από το θάρρος της και την επιμονή της.
Αποπατρίδες. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτή την ιστορία.
Οι ΑΠΟΠΑΤΡΙΔΕΣ είναι ένα αλληγορικό παραμύθι μεταξύ φαντασίας, γαλαξιακών ταξιδιών στο σύμπαν και επιβίωσης στις βάρκες της προσφυγιάς, μια ιστορία που φανερώνει την αγωνία των παιδιών να υπάρξουν στον χώρο και τον χρόνο των ενηλίκων αποφεύγοντας να εμποτιστούν με το δηλητήριο του μίσους του πολέμου, του φόβου των μεγάλων. Κι ενώ η πραγματική πατρίδα μπορεί να έχει χαθεί, η πατρίδα στη ψυχή κρατά πάντα, ένα αληθινό καταφύγιο στα βάθη της.
Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σου για το “Αποπατρίδες”;
Πηγή της έμπνευσης θα έλεγα πως ήταν τα μάτια ενός μικρού πρόσφυγα που ενώ τον είχα οδηγήσει σε ασφαλές καταφύγιο νωρίτερα, τα μάτια του με πήραν ξοπίσω και με ακολούθησαν. Κουβάλησα μέσα μου την ανημπόρια ενός κόσμου, που επιτρέπει με συνεχόμενους πολέμους και κρίσεις, να επιμένει ν’ αφήνει ανυπεράσπιστα πλάσματα μέσα σε θάλασσες και σκληρές κακουχίες, να προσπαθούν να επιβιώσουν με χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα και παιδικά τραύματα.
Ποια η ευθύνη του συγγραφέα όταν γράφει ένα παιδικό βιβλίο;
Αρχικά νομίζω να μη γράφει παιδικό βιβλίο… μάλλον να γράφει σαν τα παιδιά για τα παιδιά. Κι αυτό είναι ευθύνη ενός συγγραφέα και δύσκολο. Να παίρνει στο χέρι του το μολύβι ενός μικρού παιδιού, ίσως και της φωνής του παιδιού μέσα του, θα τον οδηγήσει με ασφάλεια και με σταθερή πυξίδα στο μέρος της καρδιάς που αναβλύζει μόνο η απλότητα και η αλήθεια των μικρών χαρών.
Τα παιδιά διαβάζουν βιβλία σήμερα ή προτιμούν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τις εξωτερικές δραστηριότητες; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τα μυήσουμε στο μαγικό κόσμο των βιβλίων;
Έχω προβληματιστεί σε αυτό αρκετά και εγώ που είμαι μαμά ενός οκτάχρονου αγοριού. Αυτό συνέβαινε και πιο παλιά, το βιβλίο όμως δεν έχει να ανταγωνιστεί κανέναν. Τα παιδιά οφείλουν να ζήσουν την εποχή τους και με ηλεκτρονικά παιχνίδια και με εξωτερικές δραστηριότητες και με βιβλία και με γιορτές. Η μύηση έχει να κάνει με τις ανθρώπινες στιγμές. Ο,τι δηλαδή αξίζει κάποιες στιγμές τους να τις ταξιδέψουν και να τις ζήσουν και διαβάζοντας. Πολλές φορές είναι σημαντικό οι ενήλικες να κάνουν κάποιες προσπάθειες ανάλογα με το στυλ του βιβλίου και τις ηλικίες των παιδιών. Σε άλλα παιδιά μπορεί να αρέσουν τα παραμύθια, σε άλλα τα αστυνομικά διηγήματα, ή οι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Έχει για όλους μας το βιβλίο. Η τηλεμεταφορά της σκέψης τους, η ανακάλυψη νέων κόσμων και το ξετύλιγμα ενός μύθου, θα τα κερδίσει αργά ή γρήγορα.
Τι θεωρείς πιο σημαντικό σε μια παιδική ιστορία όταν γράφεις; Το ίδιο το μήνυμα, τα μηνύματα της ιστορίας ή τον τρόπο με τον οποίο θα τα εκφράσεις;
Ίσως αν βρεις το κατάλληλο ύφος με το οποίο θέλεις να αποτυπώσεις τα μηνύματα στη παιδική ιστορία, θεωρώ πως τότε θα βρεις και τις γέφυρες για να συνδεθείς με το χρόνο, τη παιδικότητα και ν’αγκαλιάσεις με τα μηνύματά σου την καρδιά των παιδιών. Τα παιδιά πάντα σε καλοδέχονται, αρκεί να βρίσκεις τον τρόπο κι ο δρόμος θα ανοίξει προς τον μικρό σου αναγνώστη.
Ελευθερία, για σένα, είναι το να κάνουμε ό,τι θέλουμε, το να μην έχουμε όρια; Ή ελευθερία είναι το να είμαστε εμείς που θέτουμε τα όρια στον εαυτό μας;
Όταν ακούω τη λέξη Ελευθερία, θέλω να φωνάξω δυνατά ‘’φτου ξελευθερία για όλους’’!!! Σκέφτομαι συχνά πως η ελευθερία είναι ένας συνεχής διάλογος με τον εαυτό μας και τους άλλους. Μια κατάσταση διάθεσης του νου και όχι κάτι δεδομένο ή μια εξωτερική συνθήκη από μόνη της. Θέλω την ελευθερία περισσότερο να την έχω κορωνίδα της σκέψης μου για να μου δείχνει τι θέλω πραγματικά στη ζωή μου σήμερα και τι τελικά με απελευθερώνει.
Πώς μια μικρή ιστορία, ένα παραμύθι στην προκειμένη περίπτωση, βοηθάει ένα παιδί να αντιμετωπίσει μία δύσκολη για το ίδιο κατάσταση;
Τις περισσότερες φορές ένα παραμύθι είναι ένας σίγουρος και ασφαλής ψυχικός τόπος για να χρησιμοποιήσει ένα παιδί ελεύθερα τη φαντασία του, να παραδειγματιστεί, να ταυτιστεί και να αποταυτιστεί, να μπορέσει να ακουμπήσει στη δύναμη, στο θάρρος των χαρακτήρων-ηρώων, να ενδυναμώσει δικά του χαρακτηριστικά, να πιστέψει στον εαυτό του και να προχωρήσει στη ζωή αντιμετώπιζοντας ακόμα και πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Προτιμάς το ηλεκτρονικό βιβλίο ή όχι;
Θα έλεγα ότι είμαι κλασσική, μια και μου αρέσει να μυρίζω βιβλία, να σημειώνω σελίδες, να βλέπω παλιές αφιερώσεις και να τα δανείζω σε φίλους. Αν ταξιδέψω με λίγες αποσκευές μπορεί να διαβάσω ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, απλά δεν το έχω συνηθίσει.
Η αμεσότητα του διαδικτύου πιστεύεις ότι κάνει καλό ή κακό στα βιβλία;
Ναι, γενικά η αμεσότητα του διαδικτύου κάνει καλό στα βιβλία, γιατί είναι μαζί με άλλους, ένας σύγχρονος τρόπος να τονώνει και ζωηρεύει τη κινητικότητα των αναγνωσμάτων. Πιστεύω πως και οι Εκδόσεις Πνοή κάνουν πολύ υπεύθυνη δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση.
Πόσο η εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου συμβάλλει ή όχι στην ανάγνωσή του;
Αν η εικονογράφιση δεν αιχμαλωτίσει τη διήγηση, τότε μια εικονογράφιση μπορεί μόνο να εξυψώσει την παιδική ιστορία. Έχω την τιμή την εικονογράφιση του βιβλίου μου να την έχει κάνει μια ξεχωριστή φίλη, συγγραφέας η ίδια και ζωγράφος, η Έλενα Γιοβανάκη που οι ζωγραφιές της ξεπήδησαν μέσα από το παραμύθι σα να γεννήθηκαν μαζί.
Ποια είναι τα συγγραφικά σου σχέδια για το επόμενο διάστημα;
Να μου στέλνει η Μούσα έμπνευση να γράφω και να ολοκληρώσω ένα προεφηβικό βιβλίο που έχω ξεκινήσει για τους καλοκαιρινούς έρωτες των παιδιών στις διακοπές.
Σας ευχαριστώ.
Βικτώρια Τράκη στο fb εδώ
Οπισθόφυλλο: Αποπατρίδες
Υπάρχει παραμύθι που να μη βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία; Που να μη χάνεται στα βάθη των αιώνων, στα πέρατα του κόσμου, κι έπειτα να ξαναγυρνά για να ακουστεί;
Ο Afzi επιβιώνει ύστερα από μια απίθανη περιπέτεια με εξωγήινους τρομοκράτες. Ο ξάδερφός του στέκεται φύλακας-άγγελος όταν τα πάντα φαίνονται να έχουν χαθεί στη θάλασσα. Είναι ψέμα ή μήπως είναι όνειρο; Το παιχνίδι της μοίρας δύο μικρών προσφύγων, σε μια ατμόσφαιρα που αντανακλά διαφορετικά την ιστορία μέσα από τα μάτια των παιδιών, για τις χαμένες πατρίδες της καρδιάς.
Εικονογράφος
Η Έλενα Γιοβανάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής, ζωγραφικής και εικονογράφησης. Τον Απρίλιο του 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «Ο Δρόμος με τα Χίλια Χρώματα».
Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό υλικό την Βικτώρια Τράκη.
