Όχι, δεν με θλίβει τόσο που δε σε γνώρισα νωρίτερα. Δεν με θλίβει που δεν είχα ξαναβιώσει τόση παράνοια μαζεμένη στο στενόχωρο μέγεθος της καρδιάς. Παρά δεν θα συγχωρέσω τον εαυτό μου που φοβήθηκα να σε κρατήσω. Σε άφησα να φύγεις για τον απλό λόγο πως δεν ήξερα πόσο θα κρατήσει και δεν ήμουν ποτέ άτομο του μετέωρου.
Ξέρεις, η έννοια του «δεδομένου» είναι πολύ πιο περίπλοκη και υποτιμημένη θα έλεγα. Το να έχεις κάτι σαν δεδομένο δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι εγωκεντρικό και κτητικό. Σημαίνει να επιθυμείς να έχεις ένα σημείο αναφοράς. Να έχεις μια άγκυρα, ένα λιμάνι. Είναι σπουδαίο κεφάλαιο η σταθερότητα. Σηματοδοτεί μάλλον την έναρξη της ουσιαστικής εσωτερικής ωρίμανσης. Μα και πάλι οι άνθρωποι αργούν να γνωρίσουν κατ’ ουσίαν και κατά βάθος το «είναι» τους. Περιπλανιούνται από εδώ κι από εκεί και κάνουν τάχα πως ανακαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους. Συνεπώς αποφασίζουν να απομακρυνθούν από αυτό που καιρό αναζητούσαν. Εντάξει, συμφωνώ, ακούγεται λίγο επικριτικό και μηδενιστικό.
Πρόσφατα χρειάστηκε να γράψω μια κειμενική ανάλυση για την λέξη «ερείπιο» και ξέρεις πολύ καλά τον λόγο. Τι μου έμεινε; Μια γεύση από συνειδητοποίηση. Βέβαια, η σωστή ορολογία είναι «επίγευση», έτσι αναφερόμασταν σε ό,τι απομένει στην στοματική κοιλότητα έπειτα από την είσοδο, την κατάποση και επεξεργασία του ροφήματος. Εργασιακές εμπειρίες μικρής διάρκειας και μακροχρόνιας ανάμνησης.
Ένα ερείπιο, λοιπόν, μπορεί να σου διδάξει πολλά περισσότερα απ’ ότι πιστεύεις. Λειτουργεί κι αυτό επιγευσιακά, σαν κατακλείδα σε κάτι ήδη βιωμένο. Το résumé που λένε και οι αγαπημένοι Γάλλοι. Μα εμείς ξεχνάμε πού και πού το βιωμένο ή το θεωρούμε εμπόδιο. Εμπόδιο για το μπροστά. Θέλει δύναμη να πας μπροστά, να βγεις από το safe zone.
Αλλά τι κάνω. Πάμε Αθήνα μέσω Ιωαννίνων. Τα πράγματα είναι απλά, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Χάθηκα και δεν το συνηθίζω. Χάθηκα σε άγνωστα μονοπάτια και δεν εννοώ τα ναρκωτικά.
Έχεις δει ποτέ την ανατολή του ηλίου; Δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο η Δύση, πράγματι. Τα χρώματα του δειλινού είναι ασύγκριτα. Ωστόσο, κι η ανατολή έχει την γοητεία της. Θυμάμαι πως η πρώτη φορά που είδα την ανατολή του ήλιου ήταν σε ένα μακρινό ταξίδι με το πλοίο. Ο πατέρας μου δεν συμπαθούσε τα πλοία και οι δώδεκα ώρες στο καράβι του ήταν κάπως βαριά εμπειρία. Έτσι ενώ όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν, εκείνος δεν είχε ησυχία. Θα ήμουν κοντά στα 10, δεν ήξερα τότε από ξενύχτια. Κι όμως δεν είχα ύπνο. Σηκώθηκα από την θέση μου και αναζήτησα τον τόσο όσο αγαπημένο μου γκριζομάλλη να κοιτάζει τον μακρινό ορίζοντα από το κατάστρωμα. «Έχεις ξαναδεί ανατολή ηλίου;» με ρώτησε με θαυμασμό που μοιράστηκε κάτι καινούργιο μαζί μου. Πόσες ανατολές είδαμε έπειτα από μεθύσια ή συγκεντρώσεις φιλικές σε σπίτια που είχαν ξεκινήσει με την λιτή ρήση «μια ταινιούλα χαλαρά». Έτσι είναι η ζωή. Επαναλαμβάνει τις στιγμές της με την μόνη διαφορά ότι σου ανεβάζει το βαθμό δυσκολίας για να τσεκάρει πότε θα συμβεί το game over. Και ξέρεις δεν παίζει πάντα ρόλο πόσο καλός παίχτης είσαι. Δεν είναι πόσες φορές θα χάσεις, αλλά πόσο θα καθυστερήσεις την λήξη.
Αυτό, όμως, είναι που δεν έκανα εγώ. Δεν καθυστέρησα την λήξη, δεν έπαιξα σωστά, δεν έκανα all in κι ας γίνει το Βατερλό νο2. Η ιστορία γράφεται στα ρίσκα κι όχι στα εύκολα. Κι έμεινα με το κακοστριμμένο τσιγάρο μου και το ξεθυμασμένο αλκόολ να γράφω λέξεις που δεν θα καταφέρεις να αποκωδικοποιήσεις. Ούτε εσύ, ούτε εσύ που θα έπρεπε. Έτσι πάει.
Πιστεύω στην δύναμη της επιλογής. Αλλά υπάρχουν και κάποια πράγματα που σε επιλέγουν εκείνα. Και φοβάσαι. Αλλά σου αρέσει. Το άγνωστο έχει κι αυτό το γούστο του. Πονάει κάτι ώρες, ξέρεις. Αλλά σε ξυπνάει κιόλας από τον λήθαργό σου. Μα μένεις και να το κοιτάς να φεύγει όπως το κοίταζες να μπαίνει αργά και βασανιστικά στην ζωή σου.
Πιστεύω και στην δύναμη της συνηθείας αλλά και της λογικής. Ήσουν εσύ κατά τα άλλα που μου έδειξες πόσο παράλογα μπορώ να αντιδράσω. Δειλά κυλάει ένα δάκρυ κι ήρθε η ώρα να το ξορκίσω. Δεν είσαι ημερολόγιο απλά. Είσαι καθαρτήριο ψυχής. Απαιτεί κότσια να εκθέσεις τον εσωτερισμό σου και καλά εσύ είσαι κάτι ανύπαρκτο. Στην περίπτωση που κάνει την εμφάνισή του κάτι όσο τίποτα υπαρκτό, τότε τα πράγματα εκτροχιάζονται.
Είναι ωραίο το άγνωστο κι είναι ωραίο να το ακολουθείς.