-Τρέμοντας μην ζήσει μόνος μέχρι τα ογδόντα, μελαγχολούσε στο παράθυρο σαν να είχε μείνει στο τρένο μια στάση πέρα από τον προορισμό του. Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια που τώρα δεν ζω παρά για να σε αναστήσω. Μα τα λόγια δεν φτάνουν πια, τα λόγια είναι φενάκη…Κι αλήθεια; ΕΣΥ. Εσύ μένεις να μ’οδηγείς με τη σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό, το χάος μου.
…
Ένα ρίγος με διαπερνά διαβάζοντας αυτά τα λόγια, ξέρω πως βρήκα ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, ένα βιβλίο-κατάθεση ψυχής αφιερωμένο σ’ένα πραγματικό έρωτα, τον έρωτα του Βασίλη και της Μιμί που δεν τους χώρισε μήτε ο θάνατος.
1970 κατά προσέγγιση, λαμβάνει χώρα στη Ρώμη, της Ιταλίας. Πρόκειται για το σκηνικό μιας ερωτικής ιστορίας. Μικρές κινήσεις, ασήμαντοι διάλογοι και στιγμιότυπα από την πορεία μιας σχέσης που όμος αποδεικνύουν τη δύναμη της αγάπης. Από το σημείο μηδέν, τη γνωριμία τους ως την απροσδόκητη, ξαφνική και πρόωρη απώλεια της αγαπημένης συντρόφου. Ένας θρήνος του ανθρώπου που αγάπησε πραγματικά, αντιμέτωπος με τον οριστικό αποχωρισμό. Οι μέρες χωρίς τον άλλο, η ζωή χωρίς τον άλλο… Αίσθημα; ΚΕΝΟ. Λύτρωση; ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ.
Όπως έλεγε και ο ίδιος…
«Με το γράψιμο ταξιδεύεις όπου θές, μόνον στις λέξεις θα βρείς παρηγοριά…»
Στα παρασκήνια… Οι ήχοι, ο απόηχος μιας ταραγμένης δεκαετίας. Πρόκειται εν τοις πράγμασι για ένα πρωτότυπο ερωτικό μυθιστόρημα που απέσπασε το Κρατικό Βραβείο το 1980 (ασχέτως ότι απορρίφθηκε από τον συγγραφέα). Πέρασε και στη τηλεόραση ως σειρά το 1994.
***
Λίγα λόγια για τον Βασιλικό:
Ο Βασίλης Βασιλικός γεννήθηκε στη Καβάλα. Από το ’53 έως τώρα έχει εκδόσει πάνω από 120 αυτοτελείς τόμους βιβλίων κάθε είδους. Ύστερα από τον Καζατζάκη είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος Έλληνας πεζογάφος. Ο έρωτας του με τη Μιμί σημάδεψε την πρώιμη ηλικία του και τα είκοσι χρόνια που έζησε μαζί της, ως τον θανατό της το ’73.
-Δεν έχω άλλα δάκρυα. Μισώ το γράψιμο που είναι εκτόνωση, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου, το μόνο χρέος μου, γλυκια μου αγάπη είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω και όταν δεν μπορω; Αρρωσταίνω…
Ένα βιβλίο, έπος στον έρωτα και την αγάπη που συγκλόνιζε και συγκλονίζει μέχρι σήμερα τον κάθε αναγνώστη. Τυπωμένες λέξεις με μαύρη μελάνη σε λευκό χαρτί, λέξεις ενός ανθρώπου που έχει παραλύσει από την απώλεια. Σκηνικά καθημερινά, λιτά, αστεία και τραγικά που συνυφαίνουν αυτή την αγάπη.
Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε!
Θα το βρείτε από τις εκδόσεις Διόπτρα:
“Ήρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου, το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο. Μ’ αποχαιρέτησες, με το σώμα σου. Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε. Κοιμήθηκες λίγο απ’ την άλλη μεριά της καρδιάς σου. Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα. Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγίχτηκαν. Δεν είπες τίποτα. Μ’ αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία. Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις. Μα ούτε σουάρεσαν οι μελοδραματισμοί. Ένα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου, που είκοσι χρόνια άλλη δεν γνώρισε απ’ την αγκαλιά μου”. Ιταλία. Ρώμη. Δεκαετία του 1970. Το σκηνικό μιας ερωτικής ιστορίας. Φαινομενικά ασήμαντα στιγμιότυπα από την πορεία μιας σχέσης. Από την πρώτη γνωριμία και την τρυφερότητα ως την ξαφνική απώλεια της αγαπημένης συντρόφου. Ο θρήνος του οριστικού αποχωρισμού. Η καθημερινότητα χωρίς τον άλλον. Το αίσθημα του κενού αλλά και η γραφή ως λύτρωση. Στο βάθος του φόντου ο απόηχος μιας ταραγμένης δεκαετίας… Ένα πρωτότυπο ερωτικό μυθιστόρημα. Κρατικό Βραβείο το 1980 (δεν έγινε δεκτό από το συγγραφέα). Τηλεοπτική σειρά το 1994. Ο “ερωτικός Βασίλης Βασιλικός σε μια από τις καλύτερες στιγμές του.
