Τι σημαίνει άραγε φιλία; Κατά τον Αριστοτέλη νοείται φιλία μεταξύ ανθρώπων, διότι υπάρχει το έλλογο στοιχείο, η ελεύθερη επιλογή και αμοιβαιότητα. Εγώ πιστεύω ότι μέσα από τη φιλία αναπτύσσεται ένας εσωτερικός δεσμός και ένα «δούναι και λαβείν» χωρίς ιδιοτέλεια. Είναι πολύτιμο αγαθό για τη ζωή μας, αλλά και δυσεύρετο. Ο καθένας μας έχει τον χαρακτήρα του, τις ιδιοτροπίες του κι όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μας ανέχονται. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φίλους μας.
Όλοι μας κατά τη διάρκεια της ζωής γνωρίσαμε πολλά άτομα. Με ορισμένους οι γνωριμίες αυτές μετατράπηκαν σε φιλίες γερές ενώ άλλες τις αποσιωπήσαμε τελείως. Σίγουρα κι εσύ θα έχεις ξεχωρίσει ένα, δυο άτομα, το οποίο θα εμπιστεύεσαι και θα «δένεστε» όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων, σωστά; Εκείνο το άτομο που υπήρξε δίπλα σου όχι μόνο στα εύκολα και ευχάριστα, αλλά και στα δύσκολα, και με κάποιον μαγικό τρόπο σε κάθε σημαντική στιγμή της μέχρι τώρα ζωής σου υπήρξε παρών. Ο άνθρωπος που γέλασε και έκλαψε μαζί σου. Τις στιγμές εκείνες που είχες χάσει τον εαυτό σου και σου έδειξε ποιος πραγματικά είσαι, γιατί το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί μπορούν να το κάνουν φως.
Φυσικά, η επιλογή του ατόμου αυτού κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Εμείς διαλέγουμε τα άτομα που θα συναναστρεφόμαστε, επειδή συνήθως μοιάζουμε με αυτά ή θέλουμε να τους μοιάσουμε. Όλες οι σχέσεις ξεκινούν καλοπροαίρετα και ευχάριστα πράγματα στολίζουν τη λέξη φιλία όπως σεβασμός, εκτίμηση, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, ανιδιοτέλεια, αλληλοβοήθεια, αλληλοκατανόηση, αλληλεγγύη. Έπειτα ακολουθούν τα μυστικά, οι συνεργασίες, τα κουτσομπολιά, οι φάρσες, τα αστεία, η συνεχής επαφή, ώστε η φιλία να μην παραμένει αδρανής. Μέσω των σχέσεων αυτών ικανοποιούμε την έμφυτη κοινωνικότητά μας, εξελισσόμαστε, βελτιωνόμαστε, γεμίζουμε πλούσιες εμπειρίες και βιώματα που ωθούν την αυτογνωσία και την ολοκλήρωση. Η ολοκλήρωση του πλέον κοινωνικού ατόμου, γιατί πια καταφέρνουμε να συνυπάρχουμε με άλλα άτομα, να μοιραζόμαστε, να δινόμαστε και να εξερευνούμε την ανθρώπινη φύση από πολλές πλευρές.
Τι γίνεται όμως όταν όλα ανατρέπονται; Όταν αυτοί που χαρακτηρίζονταν από τα παραπάνω, παύουν να τα καλύπτουν. Παύουν να είναι εκείνοι που γνωρίσαμε ή απλώς τώρα τους ανακαλύψαμε πραγματικά και η εμπιστοσύνη κλονίζεται; Μη σκας! Τότε, ή κάνεις τον Κινέζο-αν δεν έχεις βαρεθεί- ή κάθεσαι και σκέφτεσαι λογικά τι και πόσο σε ενόχλησε, και ανάλογα τη βαρύτητα συγχωρείς και το προσπερνάς. Διαφορετικά αν το πλήγμα είναι βαρύ και ανεπανόρθωτο-συμβαίνει κι αυτό πολλές φορές- λες ευχαριστώ, χάρηκα για τη γνωριμία και άντε γεια. Το τελευταίο, όμως, όσο οξύθυμος χαρακτήρας κι αν είμαι, δεν το συνιστώ πριν δοθεί χρόνος και χώρος στο άτομο και τη σχέση. Αξίζει να δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία (ναι, μην είσαι εγωιστής/στρια) σε άτομα που αγαπάς και νοιάζεσαι. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, όπως λέει και το άσμα. Ο καθένας έχει δικαίωμα στο λάθος, όπως επίσης έχει και την υποχρέωση αφού το παραδεχτεί, να το διορθώσει αν θέλει αυτή τη δεύτερη ευκαιρία. Και στη συνέχεια μαζί και οι δυο να πιάσετε το κουβάρι από εκεί που το αφήσατε. Άλλωστε όπως και στο τανγκό έτσι και εδώ χρειάζονται δύο. Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κόπο και αμοιβαίες υποχωρήσεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν τραβάς το σχοινί και από τις δύο πλευρές, κάποια στιγμή θα κοπεί.
Τέλος, πιστεύω ότι στις ακραίες στιγμές της ζωής, πολύ καλές ή κακές, καλείται ο καθένας μας να ξεχωρίσει το ουσιαστικό από το επιφανειακό. Δεν είναι εύκολο, αλλά αν το σκεφτείς καλά και δεις τα πράγματα ως έχουν, αυτό που αξίζει μένει! Ίσως σου πάρει καιρό να χωνέψεις και να δεχτείς κάποιες αλήθειες, αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Θα συνεχίσεις να βρίσκεσαι με άτομα μετρημένα στην παλάμη του ενός μόνο χεριού, γιατί μόνο τόσοι αξίζουν και αντιστοιχούν στον καθένα μας. Όσο και να τους μετράς, λίγοι θα σου βγαίνουν, αλλά αυτή είναι οι πραγματικά δικοί σου άνθρωποι, οι υπόλοιποι ήταν και είναι απλώς κομπάρσοι.
