)
“Βαng bang, she shot me down.
Βang bang, I hit the ground.
Βang bang, that awful sound.
Βang bang, my baby shot me down…”
Ψυχή μου,
οι στίχοι με τους οποίους ξεκινώ αυτό το γράμμα ανήκουν στη διασκευή του πασίγνωστου τραγουδιού “bang bang” από τους Monophonics. Είναι κάποιοι στίχοι που μπορώ να πω πως αντικατοπτρίζουν αυτά που αισθάνομαι, μα και αυτά που συμβαίνουν…
Γνωριστήκαμε μέσα από μία αλληλουχία απίστευτων, “σατανικών” θα έλεγα συμπτώσεων. Ίσως να ΄ναι και αυτές οι συμπτώσεις που έκαναν την ιστορία αυτή να μοιάζει τόσο “καρμική” -τουλάχιστον για εμένα-. Την ημέρα εκείνη λοιπόν, παρέδωσα κάθε όπλο μου σ’ εσένα. Κι έτσι άοπλος όπως ήμουν, σήκωσα τα χέρια ψηλά και σου χαμογέλασα… Πλησιάσαμε τότε ο ένας τον άλλο, και τη στιγμή που σε φίλησα σταμάτησε για ‘μένα ο χρόνος…
Δε ξέρεις πόσο όμορφο συναίσθημα είναι να αγγίζεις το όνειρο της ζωής σου! Γιατί αυτό ήσουν και είσαι ακόμη… Το όνειρό μου…
Κι εκεί λοιπόν που σε είχα αγκαλιά, γύρισες την πλάτη σου σ’ εμένα, κι άρχισες να απομακρύνεσαι… Έτρεξα πίσω σου, και τότε, αφού στράφηκες αστραπιαία προς το μέρος μου, με χτύπησες για πρώτη φορά… Ταράχτηκα, τρέκλισα, έπεσα κάτω… Κι εκεί, με το κεφάλι σκυμμένο , κάθε μέρα περνούσε το ίδιο μουντά, με την ίδια θλίψη, και με πολύ πόνο… Όλα ήταν άδεια, αφού το χρώμα των ματιών σου έλειπε από την παλέτα των χρωμάτων της δικής μου ζωής…
Λένε πως τα Χριστούγεννα συμβαίνουν θαύματα. Δε πίστευα σε αυτό, μέχρι που το έζησα… Γιατί ήταν μέρες γιορτινές, όταν ξαφνικά επέστρεψες και μου έτεινες το χέρι, τη στιγμή που εγώ ήδη μετρούσα μήνες χάμω… Έτσι, άδραξα το χέρι σου και αμέσως σηκώθηκα πάνω. Σε αντίκρισα να επιστρέφεις και μου φαινόταν απίστευτο! Σ’ αγκάλιασα και σε φίλησα ξανά, ήταν το ομορφότερο δώρο που μπορούσες να μου κάνεις… Εκείνες τις στιγμές, έλεγα από μέσα μου πως οι δυσκολίες και οι άσχημες καταστάσεις τελείωσαν… Και ακριβώς τότε είδα το βλέμμα σου να σκοτεινιάζει, σε κοίταξα απορημένος, κι εσύ γύρισες την πλάτη κι έφυγες τρέχοντας. Άρχισα και πάλι να τρέχω πίσω σου να σε προλάβω… Γύρισες και πάλι με την ίδια ταχύτητα και μου έριξες άλλο ένα χτύπημα, πιο δυνατό αυτή τη φορά, αφού είδα τον εαυτό μου να ματώνει… Σωριάστηκα κλαίγονταις, πόνεσα, μα δε στο έδειξα κι ας ήμουν πεσμένος… Δεν ήθελα να σε ταράξω εκφράζοντας το δικό μου θρήνο, δε με πείραζε που εγώ πονούσα. Μου έφτανε να είσαι εσύ καλά…
Δε θυμάμαι πόσο καιρό έμεινα να σέρνομαι κάτω, μα ξαφνικά ένιωσα ένα γνώριμο χέρι να με αγγίζει, να με χαϊδεύει… Ήταν το δικό σου!!! Απευθείας χαμογελάω και τινάζομαι όρθιος! Πόση δύναμη μου δίνεις και με μια μόνο ματιά σου! Σε κοιτώ δίχως να αναρωτιέμαι γιατί να γίνεται όλο αυτό, κι εσύ μου ψιθυρίζεις πως με νοιάζεσαι, γι αυτό γύρισες… Εγώ να δεις πόσο νοιάζομαι και σ’ αγαπάω αστέρι μου… Και τώρα και πάντα…
Έτσι, πάω για άλλη μία φορά να σε αγκαλιάσω, και πριν καλά-καλά το καταλάβω, δέχομαι το πιο δυνατό χτύπημα από ποτέ στο λαιμό μου… Η ανάσα μου κόβεται, η υγεία μου είναι ήδη κλονισμένη από τα χτυπήματα, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν… Γονατίζω, και σε βλέπω να βγάζεις ένα πιστόλι, ένα από αυτά που σου παρέδωσα όταν γνωριστήκαμε, αυτό που ήταν φτιαγμένο από την ψυχή που ΄χα κάποτε, κι από την αναισθησία που με έδερνε πριν σε γνωρίσω… Γελάω από πίκρα, και με κλωτσάς κατευθείαν στην καρδιά… Κείτομαι πληγωμένος ανάσκελα, κι εσύ, από πάνω μου, με το πιστόλι “κολλημένο” στο δικό μου κεφάλι…
“Πυροβόλησέ με…” ψιθυρίζω,
“Μόνο μη με χτυπάς άλλο,
πονάει…”
ΥΓ: Σου αφιερώνω όχι μόνο το παρακάτω τραγούδι, αλλά και το βίντεο… Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ… Mα σε λατρεύω ακόμα… Το ίδιο όπως και την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα…
Σύνταξη κειμένου: Γρηγόρης Καραγιαννίδης
Επιμέλεια κειμένου: Mπράιτ Κλεοπάτρα
