-Στη Χ.-
Με ρώτησε πριν λίγο καιρό ένας καλός φίλος πάνω σε μια συζήτηση που είχαμε επηρεασμένοι από το ποτό, ποιο θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανα αν ο κόσμος ήταν να καταστραφεί μέσα στις επόμενες 24 ώρες. Είναι ένα ερώτημα που συνήθως κάποιος απαντάει λέγοντας πως θα έβγαζε κάθε του απωθημένο, αφού δε θα υπήρχε ποτέ καμιά άλλη ημέρα.
Για ‘μένα, η απάντηση ήταν απλούστατη: To τελευταίο πράγμα που θα έκανα αν ο κόσμος είχε 24 ώρες για να τελειώσει, είναι να σε δω και να σ’ αποχαιρετήσω. Όχι με αγκαλιές, φιλιά κι άλλα κοινότυπα των κλασσικών αποχαιρετισμών, αλλά με κάτι που δεν ξανακάναμε μαζί και θα ΄θελα να συμβεί αντί για αποχαιρετισμός. Να χορέψουμε ένα τανγκό. Όχι σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος, αλλά οπουδήποτε, γιατί μου αρκεί που υπάρχεις εσύ. Αλλά κάτι σκέφτηκα! Θα ‘ναι όμορφα να ΄ναι νύχτα και να είμαστε κάτω από έναν φανοστάτη. Για να σε λούζει το φως και να μη φαίνεται τίποτε άλλο γύρω σου, παρά μόνο εσύ.
Έτσι, για λίγο θα γίνει πραγματικότητα μία εικόνα που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου: Υπάρχεις μόνο εσύ και τίποτε άλλο γύρω σου, παρά μόνο σκοτάδι και χάος. Το μόνο που τη φωτίζει είσαι εσύ…
Κι αν δεν ξέρεις τα βήματα, δεν πειράζει! Αυτές τις έσχατες ώρες, άσε με να καθοδηγήσω εγώ. Κι όσο για τη μουσική, δε χρειάζεται να υπάρχει. Τέτοιες στιγμές αυτό που δίνει το ρυθμό, δεν είναι η μουσική, αλλά η καρδιά μου που χτυπά δυνατά γιατί είσαι εδώ.
Έτσι, ξεκινάμε… Ένα βήμα, δύο, τρία…
Κι εγώ να σε κοιτώ και να αναλογίζομαι κάθε ταξίδι, κάθε στιγμή που σου κράτησα το χέρι. Και να χαίρομαι που είμαι εδώ και που ήσουν στη ζωή μου. Και τα βήματα συνεχίζονται… Σε παρατηρώ και θαυμάζω το πόσο όμορφη είσαι. Κοιτάζω το καλοσχηματισμένο σου πρόσωπο, τα υπέροχα μάτια και χείλη σου κι αισθάνομαι τυχερός. Τυχερός που υπήρξες κομμάτι της ζωής μου. Εκείνη τη στιγμή, αισθάνομαι πως υπάρχει Θεός, και πως το μεγαλύτερο θαύμα του βρίσκεται μπροστά μου. Γι’ αυτό τον ευχαριστώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, τον ευχαριστώ που σε έπλασε, και γιατί η μοίρα τα ΄φερε έτσι ώστε να γνωριστούμε με έναν τόσο τυχαίο τρόπο.
Ένα βήμα και πάλι, δύο, τρία…
Και σου κρατώ τα χέρια συνεχίζοντας να σε κοιτώ. Δεν είμαι “έθνος ανάδελφον”, είμαι απλά εδώ γιατί ήθελα μόνο να σου προσφέρω οτιδήποτε είναι δυνατό για να σε βλέπω να χαμογελάς.
Για όλους αυτούς τους λόγους σου ζήτησα απόψε να μου χαρίσεις αυτόν τον τελευταίο χορό. Με μόνο σκοπό να αντικρίσω, αυτή την τελευταία βραδιά του κόσμου τα μάτια σου. Αυτά τα πανέμορφα μάτια, που μέσα τους καθρεφτίστηκε ολόκληρος ο κόσμος μου. Να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασα κοντά σου και μία συγγνώμη για κάθε φορά που σε στεναχώρησα.
Τελευταία βήματα…
Αναρωτιέσαι αν σ’ αγαπάω… Η απάντηση είναι ναι, σ’ αγαπάω και τώρα και πάντα. Γι’ αυτό που είσαι. Για όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι όταν τα μαλλιά σου θα ασπρίσουν, κι όταν θα ΄χεις ρυτίδες. Γιατί είσαι εσύ, αυτή που με έκανε να ξεχάσω και το όνομά μου την ημέρα που σε γνώρισα. Γιατί είσαι εσύ, ο όμορφος εαυτός σου. Και δε θέλω να αλλάξεις ποτέ. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Γιατί το τέλειο δε χρειάζεται καμία αλλαγή.
Ο χορός τελειώνει…
Και μαζί μ’ αυτόν, έρχεται πάλι στο μυαλό μου πως τελειώνει κι ο κόσμος σε λίγο. Σου κρατώ το χέρι για λίγο ακόμη. Σε φιλώ στο μάγουλο για τελευταία φορά και σ’ ευχαριστώ για όλα.
Και τότε, αφού σ’ αποχαιρετήσω, τραβώ τον δρόμο μου μέσα στο σκοτάδι. Λίγο πριν το τέλος. Το ξέρω πως δεν υπάρχει ελπίδα, ξέρω πως μετά από τη βραδιά αυτή θα υπάρχει μόνο το έρεβος για καθετί. Όλα θα εξαφανιστούν το ίδιο γρήγορα, και με την ίδια ορμή με την οποία εμφανίστηκαν. Τα πάντα θα παρασυρθούν από την επικείμενη άβυσσο…
…και πρώτα απ΄ όλους, εγώ…
