Εσύ που πάντα έλειπες.Ποτέ δεν ήσουν πραγματικά δίπλα μου όταν σε χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο.
Σπάνια καθόσουν να με ακούσεις και δε με πείραζε. Τότε ειλικρινά δε με πείραζε, βλέπεις μπορούσα να σε ακούω να μιλάς με τις ώρες, είχα την τιμή να ακούω ασταμάτητα τη φωνή σου και αυτό μου αρκούσε. Μου αρκούσε να λες οτι είσαι δίπλα μου, ο,τι και να χρειαστώ μπορώ να υπολογίσω σε σένα αν και όταν είχα την ανάγκη σου δεν ήσουν εκεί. Δεν πειράζει πάντα έβρισκα δικαιολογίες για να λέω σε μένα, στους φίλους μου, παντού δικαιολογίες ακόμα και όταν έπρεπε να πω ένα «αντίο» και να το εννοώ.
Ένα σου «δεν είμαι καλά, δεν έχω σε ποιόν να μιλήσω» με έκανε να τρέχω να σταθώ στο πλευρό σου. Ένα σου δάκρυ, δέκα δικά μου. Μα ποτέ δε με ένοιαζε το δικό μου «βρεγμένο» πρόσωπο αρκεί να ήσουν καλά. Ακόμα και όταν πονούσα, όταν τα δικά σου λόγια και οι δικές σου πράξεις με έκαναν «κομμάτια» τότε δειλά δειλά τα μάζευα, τα ένωνα και σου τα έδινα για να μπορέσεις να με καταστρέψεις πάλι όταν θα υποφέρεις από τις ανασφάλειες σου. Αυτό ήταν πάντα το θέμα σου. Δεν κατάφερες ούτε στιγμή να ξεπεράσεις τις ανασφάλειες. Μάθε όμως οτι μερικές φορές κάποια θέματα πρέπει να τα λύνουμε μόνοι μας και εσύ ποτέ δεν έμεινες μόνος σου, αντιθέτως είχες παραπάνω κόσμο γύρω σου απ’ότι έπρεπε (ουπς).
Πλήγωσες. Ίσως να πληγώθηκες κιόλας δεν ξέρω. Πλέον δεν ξέρω και αν θέλω να μάθω. Μια ερώτηση μόνο: Γιατί τόσος πόνος; Ακόμα μια : Τι λάθος έκανα;
Ήτανε λάθος μου που ο,τι και αν έκανες στο συγχωρούσα, που πάντα έβρισκα το λόγο σου, αυτό το γελοίο λόγο που θα έβρισκες να μου πεις κάθε φορά πολύ σημαντικό και λογικό. Πάντα με κατηγορούσα ενώ δεν έπρεπε. Δεν είναι λάθος να στηρίζεις τους ανθρώπους που σέβεσαι και νοιάζεσαι. Λάθος είναι να κρατάς ανθρώπους δίπλα σου μόνο από συμφέρον για να έχεις κάποιον να μιλήσεις όταν γυρνάς από τη δουλειά, να μιλάς σε κάποιον όταν νιώθεις να πιέζεσαι από παντού. Και αυτός ο κάποιος εκεί σαν βράχος που τον φθείρουν τα κύματα αλλά αντέχει.
Τώρα που έχει περάσει καιρός βλέπω οτι εγώ στήριζα και εσένα αλλά και εμένα γιατί εσύ πάντα έλειπες, πάντα κάτι τύχαινε (μερικές φορές τυχαίνει να τυχαίνει πάντα).
Και τώρα πάλι λείπεις. Που είσαι όταν νιώθω την ανάγκη να σε ακούσω; Που είσαι όταν νιώθω την ανάγκη να νιώσω οτι είσαι δίπλα μου; Που είσαι όταν έχω την ανάγκη να γεμίσεις με ένα σου τηλέφωνο ή ένα μήνυμα τη μέρα μου;
Εσύ που πάντα έλειπες, λείπεις και τώρα αλλά λίγο πιο πολύ.
