Φυλακή. Μια λέξη που όσο κακή και να ακούγεται πολλές φορές έχει μια έννοια το ίδιο γλυκιά και παράλληλα γεμάτη αφοσίωση. Στη φυλακή λοιπόν δεν μπαίνουν μόνο όσοι πράττουν κάτι κακό, μα κι εκείνοι που «κακώς», θα έλεγε κανείς, αγάπησαν. Ποιος μπορεί όμως να πει πως είναι κακό να αγαπάς; Ποιος είναι ικανός να ορίσει σε ποιου την καρδιά θα είναι αιχμάλωτος;
Θυμάμαι την πρώτη μας κουβέντα. Εκείνες τις λέξεις που ανταλλάζαμε και τότε φαινόταν ένας απλός διάλογος. Λέξη-λέξη με έκανες να χάνομαι ολοένα και περισσότερο στα όσα μου περιέγραφες, σ’ όλα εκείνα που με τόσο πάθος ήθελες να μου αναλύσεις. Θαρρώ πως ήταν η παγίδα που μου έστησες…
Κι όμως παγίδα… Τέτοιο είναι το συναίσθημα της αγάπης. Σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό για κάποιο άτομο που φαντάζει τέλειο. Γνωρίζεις και συζητάς με έναν άνθρωπο που με μια ματιά φαίνεται συνηθισμένος, όμως παράλληλα τόσο διαφορετικός. Δεν είναι οι απόψεις του που σε κάνουν να σαστίζεις στο άκουσμα, μα ο τρόπος. Το πάθος που θα δεις να κυριαρχεί όταν θα νευριάζει τις στιγμές που δεν μπορεί να «επιβάλλει»την άποψη του. Τις στιγμές που σου αναπτύσσει μια θεωρία την οποία έρχεσαι να καταρρίψεις με ένα επιχείρημα. Όμως εκεί… η προσπάθεια να σε εντυπωσιάσει δε θα σταματά ποτέ, παρά εξελίσσεται σε μια έντονη κουβέντα που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ενδιαφέροντα.
Έτσι λοιπόν σε κοιτούσα κι εγώ! Άκουγα τη φωνή σου και τα μάτια μου ακολουθούσαν κάθε κίνηση σου. Εκείνα τα μάτια που τόσο ντρέπονταν να φανεί πως δε χόρταιναν να σε αντικρίζουν. Αυτά τα μάτια λοιπόν αναζητούσαν εκείνο το βλέμμα σου που σαν τη σειρήνα θα με «έσερνε» στη δική σου φυλακή.
Μέρα με τη μέρα, όλο κι περισσότερο ένιωθα να χάνω τον έλεγχο. Με άφηνα, για να έχω εσένα. Δεν το μετανιώνω κι ούτε πρόκειται, μα μου λείπει. Μου λείπει να είμαι για εσένα κι ας μην ήσουν πάντα για εμένα. Οι στιγμές που σε έβρισκα έφταναν για όλες εκείνες που σε έψαχνα.
Ώσπου μια μέρα ο ζήλος σου, η όρεξη εκείνη να κάνουμε τις γνωστές ενδιαφέρουσες συζητήσεις μας άρχισε να χάνετε μαζί με τη θέση σου στην καρδιά μου. Όχι όμως εκείνη στην οποία εγώ σε κρατούσα, μα εκείνη την οποία τόσο καιρό πάσχιζες εσύ να διατηρήσεις.
Όταν, λοιπόν, μαζί με όλα χαθήκαμε κι εμείς δεν άλλαξαν πολλά. Τουλάχιστον για εμένα… έχασα τη θέση που είχα στην καρδιά σου, όμως δε σημαίνει πως σταμάτησα να υπάρχω μέσα της. Μπορεί όχι επείδη εσύ με σκέφτεσαι, αλλά επειδή εγώ παραμένω δέσμιος της.
Θυμάμαι όλα εκείνα που κάποτε με έκανες να νιώσω και ψάχνοντας τα παραμένω στα ίδια, εκείνα τα παλιά που τώρα ξέχασες και εγώ μάταια ψάχνω. Δεν έχω όμως επιλογή. Σε θέλησα για όλα αυτά που είδα, ένιωσα κι ακόμα θέλω να νιώθω. Σε συνήθισα, χωρίς να είναι αυτό που μου λείπει, αλλά εκείνο που μου άρεσε να ζω κάθε μέρα. Τώρα πια μπορεί όλα αυτά να έχουν τελειώσει, μα δεν παύω να αναζητώ τη γλυκιά επιρροή που είχες πάνω μου…
Καταλαβαίνω λοιπόν πως θα σαι πάντα η φυλακή μου. Μια φυλακή που έχει για δεσμά όλα εκείνα που με έκαναν να σε αγαπήσω. Όλα εκείνα που πάντα θα με κρατάνε μέσα σου είτε το θέλεις, είτε δεν το θέλω…