Αχ μανάδες όλου του κόσμου. Αχ , η καρδιά της μάνας.
Όλου του κόσμου οι καρδιές είναι το ίδιο καμωμένες. Όλες έχουν την ίδια δύναμη και αντοχή για αγάπη.
Όχι. Μάλλον κάνω λάθος, οι Αττίκ ξέρουν κάτι παραπάνω, όπως αναφέρεται στο τραγούδι τους «ζητάτε να σας πω», «Αχ, δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες».
Έχουν απόλυτο δίκιο. Πως θα μπορούσε άλλωστε να συγκριθεί η αγάπη που έχει μια μάνα για το παιδί της με όλες της υπόλοιπες; Φυσικά και δεν υποτιμώ τις υπόλοιπες αγάπες μα εξυψώνω το μεγαλείο της αγάπης μιας μάνας.
Από μικρή που ήμουν σε ο,τι ανάμνηση έχω εκείνη ήταν παρούσα. Ήταν παρούσα όταν στην προσπάθεια μου να της μοιάσω, κατέστρεψα το αγαπημένο της κραγιόν. Δε με μάλωσε, παρά μόνο γέλασε και με έβγαλε μια φωτογραφία.
Ήταν εκεί όταν στην τρίτη δημοτικού έκανα λάθος το σκετς της 25ης Μαρτίου και αντί για τα λόγια της σουλιώτισσας είπα τα λόγια του πασά. Εκείνη με χειροκρότησε τόσο δυνατά που θα μπορούσα να βγάλω πέρα όλο το «έργο» μόνη μου. Με κάλυπτε πάντα, σε οποιαδήποτε αταξία έκανα και δεν έπρεπε να μάθει ο μπαμπάς.
Είναι μια ολόκληρη ζωή, όσο χρονών και να είσαι, περνάς δίπλα της τη ζωή σου.
Απόλυτα τυχεροί όσοι τις έχουμε στη ζωή μας. Είναι εκείνη η γυναίκα που θα ξεσπάσεις τα νεύρα σου. Εκείνη που θα της χτυπήσεις την πόρτα και θα της πεις «παράτα με» όταν δε θα θες να δεις κανέναν, μα δε θα πει τίποτα απλά θα κατεβάσει το κεφάλι και θα φύγει.
ΧΑΧΑΧΑ!
Ας γίνουμε τώρα λίγο ρεαλιστές. Μιλάμε για την κλασσική Ελληνίδα μάνα, που αν κάνεις το τραγικό λάθος να της χτυπήσεις την πόρτα θα την ανοίξει λέγοντας: Σε ποιόν κοπανάς την πόρτα, εδώ είναι σπίτι μου και θα κάνεις αυτό που λέω εγώ, τις πόρτες να τις χτυπάς όταν θα πας σε δικό σου σπίτι και θα τα πληρώσεις εσύ. Εύχομαι όταν κάνεις παιδιά να σου μοιάσουν έστω και λίγο για να δεις τι περνάω εγώ…». Εννοείται πως ο μονόλογος αυτός δεν τελειώνει αν δεν περάσουν τρεις μέρες… Ξεκινάμε από το χτύπημα της πόρτας και φτάνουμε στο ότι δε μαγειρεύει για να τα τρώει μόνο εκείνη, ούτε για να τα πετάμε. Ξέρουμε όλοι πως είναι μα δε μπορούμε χωρίς αυτή τη γκρίνια της μάνας. Της δικής μας μάνας.
«Θανάσης Τσιώλης, 20 χρονών μαμάκιας».
Η μάνα είναι η γυναίκα που σε φέρνει στη ζωή. Σε έχει 9 μήνες στην κοιλιά της και μία ζωή στην καρδιά της. Είναι η γυναίκα που σε μεγαλώνει και σου λέει να προσέχεις. Η ίδια που θα σου πει «μη χτυπήσεις» και θα συνεχίσει με τη φράση «Γιατί μετά θα σε χτυπήσω εγώ». Στον μπαμπά σου το έλεγες πιο άνετα ότι έπεσες από το ποδήλατο, στη μαμά δε το λες το ίδιο άνετα. Η μάνα είναι αυτή που κατακαλόκαιρο θα σου πει «πάρε ζακέτα» και επίσης «με αυτούς που έχεις μπλέξει εσύ , άστα να πάνε».
Η γυναίκα που όταν ήσουν 10 χρονών δεν εκτιμούσες καθόλου το πως σε έντυνε. Μεγαλώνει ή ξανανιώνει μαζί σου, μέσα από τα ταξίδια της ζωής σου. Είναι αυτή που νομίζει πως πέρασες στις πανελλήνιες χάρης αυτήν και ταυτόχρονα σου λέει μπράβο. «Μη μπλέξεις με καμία καρακάξα και με ξεχάσεις».
Εγώ συγκεκριμένα της έχω φύγει εδώ και ένα εξάμηνο για την ωραία Κρήτη και δεν έχει αφήσει το κινητό από τα χέρια της ούτε στιγμή. Την αγαπώ πολύ και μάνα μου λείπουν τα μαγειρευτά σου! Επίσης είμαι σίγουρος ότι θα πάρει τηλέφωνο μόλις το διαβάσει οπότε πρέπει να έχω το κινητό εύκαιρο αλλιώς θα στείλει 10 μηνύματα που θα λένε «είσαι καλά;»… Δε λέω άλλα. Δεν περιγράφονται με λόγια τα όσα νιώθουμε. Είπα να γράψω ανάλαφρα πράγματα και όχι τα κλασικά τα πολύ μελό κείμενα για τις μανάδες.
Κλείνοντας να πούμε ότι η αγάπη της μάνας, είναι η πιο ανιδιοτελής και αληθινή μορφή αγάπης που μπορείς να συναντήσεις στον κόσμο. Κανένας άλλος δε θα σε αγαπήσει όπως η μάνα σου, όσο μεγάλα λόγια και αν σου λένε. Για αυτό να προσέχετε τις μανούλες σας και όταν γκρινιάζουν μπορείτε απλώς να συμφωνείτε με μια κίνηση του κεφαλιού και μετά να κάνετε ό,τι γουστάρετε, χωρίς να τους το λέτε βέβαια!
Αχ μανάδες όλου του κόσμου… Αχ , η καρδιά της μάνας.
Αρθρογράφοι: Αρετή Κοβάνη και Θανάσης Τσιώλης