Κανονικά εδώ έπρεπε να πούμε ο ουρανός είναι μπλε, τα τριαντάφυλλα κόκκινα, για ό,τι λέω είμαι υπεύθυνος/η εγώ για ό,τι καταλαβαίνεις είσαι υπεύθυνος/η εσύ και να ρίξει αυλαία το άρθρο.
Αμ, δε! Πως;Δεν θα το βασανίσουμε λίγο τα βασανισμένα τα αυτονόητα;
Για αρχή ας αναγνωρίσουμε τη λέξη αυτονόητο. Είναι ένα επίθετο που σημαίνει για να το αντιληφθεί ή να το κατανοήσει κάποιος δεν απαιτείται καμιά προσπάθεια ή επεξήγηση· ευνόητος, ολοφάνερος, σαφής: Είναι αυτονόητο ότι κοιτάζει το συμφέρον του. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθείς να μας πείσεις για πράγματα αυτονόητα.
Αυτά για το πολύπαθο αυτονόητο ως λέξη…
Η σιωπή λέει τις πιο βαριές κουβέντες
Πάμε τώρα να δούμε τι εκτόπισμα έχει στις ζωές μας και γιατί θα πρέπει να εξηγούμε και να εξηγούμε και να ξαναεξηγούμε τα αυτονόητα !
Εμείς οι άνθρωποι με τα νοήματα λειτουργούμε λίγο αυτοσαδομαζοχιστικά, ενώ γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι ακούσαμε και τι είπαμε επιθυμούμε να γυρίσουμε κι άλλο το μαχαίρι στην πληγή είτε στη δική μας είτε στου άλλου και να τον αποτελειώσουμε γλυκά, όμορφα και αυτονόητα.
Αλήθεια τι είναι αυτό που μας βασανίζει και δεν θέλουμε να κατανοήσουμε το νόημα; Μήπως υπάρχει αδυναμία συγκέντρωσης εκείνη τη στιγμή; Μήπως δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε αυτό που θα ειπωθεί; Μήπως εκείνη ακριβώς τη στιγμή βιώνουμε ένα υποτυπώδες ψυχολογικό σοκ και αδυνατεί να συνεργαστεί ο εγκέφαλος με τα αυτιά μας ; Ή μήπως εκείνη ακριβώς τη στιγμή εκπέμπουμε την μαζοχιστική μας φύση και θέλουμε να βιώσουμε το όποιο συναίσθημα στο έπακρο; Ή μήπως τελικά θέλουμε τα αυτονόητα που ακούμε να ηχούν ωραία στα αυτιά μας;
Τι είναι αυτό που μας κάνει να αρνούμαστε να συνεργαστούμε με το αυτονόητο ενώ στο πλείστων των περιπτώσεων απαιτούμε από τον άλλο να είναι απόλυτα ξεκάθαρος μαζί μας;
Νομίζω πως η αλήθεια μεταξύ αυτονόητου και εμπέδωσης είναι κάπου στη μέση. Ίσως και να βολευόμαστε στο να μη δεχτούμε κάτι που το ζητάμε από τους άλλους, αλλά που το δίνουμε με απίστευτη χειρουργική ακρίβεια όταν θέλουμε εμείς οι ίδιοι θελήσουμε να πούμε. Είναι η απόλυτη συλλογική άμυνα, όπως ονομάζεται, παραγόντων που μας καταστούν εκείνη τη στιγμή αδύναμους στην κατανόηση φράσεων, γιατί απλά δεν το περιμένουμε, θέλουμε και επιθυμούμε να ακούσουμε κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε ευχάριστα.
Το αυτονόητο το δικό σου δεν μοιάζει σε τίποτα με το δικό μου.
Ναι, είναι αλήθεια. Είπαμε και στην αρχή πως ο ουρανός είναι μπλε τα τριαντάφυλλα κόκκινα και that’s it. Δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί θα σου αντιπαραθέσω το εξής : Ο ουρανός δεν είναι πάντα μπλε, αλλά και τα τριαντάφυλλα δεν είναι πάντα κόκκινα, έλα που δεν το ξέρεις, άσχετα αν εκείνη τη στιγμή ο ουρανός ήταν μπλε και τα τριαντάφυλλα που έβλεπες ήταν όντως κόκκινα. Εγώ εκείνη τη στιγμή ήθελα να δω ένα άλλο χρώμα και αυτό που μου περιέγραφες για αυτό και μπήκα στη λογική της αντιπαράθεσης.
Ξέρεις γιατί δεν θέλω να καταλάβω το αυτονόητο; Γιατί με χαλάει εκείνη τη στιγμή, δώσε μου λίγο χρόνο όχι πολύ και θα το κατανοήσω το αυτονόητο και όσα αυτονόητα θες, αλλά σε παρακαλώ όταν θα είναι να μπεις στον κόπο να μου εξηγήσεις ξανά και ξανά και ξανά το αυτονόητο μπες λίγο στη θέση μου και κατάλαβε πως δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Σκέψου τι απόγνωση θα νιώθαμε όταν όλα τα αυτονόητα ήταν απλά αυτονόητα, τότε θα έχανε το νόημά της επικοινωνία, αυτό το χάρισμα που έχουμε όλοι να πλησιάζουμε τους άλλους και να μιλάμε για ουρανούς, τριαντάφυλλα και τόσα άλλα που τα θεωρούμε αυτονόητα.
Αν θέλεις πραγματικά να κατανοήσω το δικό σου αυτονόητο τότε θα πρέπει να μπεις στη θέση μου εκείνη τη στιγμή και να μη μου κουνάς το δάχτυλο όλο νόημα. Αυτό το λέω και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο διότι όλοι μας το έχουμε κάνει αλλά και το έχουμε νιώσει να μας γίνετε.
Αν ήθελα να καταλήξω κάπου με αυτό το άρθρο θα έλεγα πως τίποτε από την απέναντι όχθη των ανθρώπων δεν είναι αυτονόητο, το φάσμα των αυτονόητων είναι περιορισμένο, δίνουμε και παίρνουμε νοήματα που θέλουμε εκείνη τη στιγμή. Είμαστε πλέον λεκτικά καταδικασμένοι θα έλεγα, να εξηγούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή στο “τι θέλει να πει ο ποιητής”. Πίστεψέ με, μέ έχουν ζορίσει αρκετά άρθρα αλλά σαν και αυτό κανένα. Γιατί; Μα γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο!
