Γιατί όλα γύρω μας κάνουν τόσο θόρυβο;
Είμαι μέσα στο μετρό και ακούω από κάπου ένα κύριο να φωνάζει σε μια γριούλα, θόρυβος ξεκινά, ο τόσο σημαντικός λόγος, το ότι αργούσε να βγει από την έξοδο και του έκλεινε το δρόμο. Βιαζόταν, όλοι πια βιάζονται και αυτοί που περπατούν αμέριμνοι και δεν γκρινιάζουν για πολλά φαντάζουν τόσο παράταιροι. Αυτή η σκηνή ήταν αρκετή για να αναλογιστώ ότι όλα έχουν να κάνουν με την στάση μας απέναντι στα πράγματα, στις χαρές και τις λύπες αλλά και στο ότι όλα πια γύρω μας κάνουν πολύ θόρυβο. Ίσως να έχω ανάγκη από ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. Την επόμενη μέρα αντίκρισα όμως μια άλλη εικόνα, μια εικόνα που σχημάτισε ένα γαλήνιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου από αυτά που πηγάζουν από την ψυχή μας, ήταν όταν πηγαίνοντας ένα πρωινό προς το σπίτι μου αντίκρισα ένα παππού να περπατάει αργά, ήρεμα, και να απολαμβάνει τον ήλιο. Θα μπορούσε να είχε προτιμήσει να καθίσει σπίτι και να ακούσει ειδήσεις, και να χαθεί στο θόρυβο της ατέρμονης βοής που όλα τα κανάλια γύρω μας κάνουν. Διάλεξε όμως να βγει στην ησυχία του δρόμου της γειτονίας και να χαθεί στις σκέψεις του και να απολαύσει την άνοιξη.
Θόρυβος παντού, και ακόμη πιο πολύ μέσα στο κεφάλι μας με όλα γύρω μας να τον βοηθούν να εξαπλωθεί. Που πήγαν οι στιγμές ηρεμίας και γαλήνης μας; Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει να προσπαθείς να τα βλέπεις όλα με διαφορετική ματιά, γιατί πολλές φορές ακόμα και τα μάτια μας κουράζονται από την συννεφιά του περίγυρου μας, ακόμα και αν φορέσεις γυαλιά τα μάτια πονάνε και θολώνουν, ίσως και να δακρύζουν, μονάχα εσύ ο ίδιος ξέρεις τι συμβαίνει. Αλλά τι θα γινόταν αν όλοι επιλέγαμε να φερθούμε σαν τον παππού που διαλέγει να απολαύσει τη ζωή άσχετα με το τι λένε οι γύρω του, απομονώνει το θόρυβο και περνάει το κατώφλι. Αντίκρυ το φως του ήλιου.
Δεν θα πω ψέματα όλα γύρω μας είναι κόντρα ,αλλά όλα είναι θέμα οπτικής.” Όλοι ζούμε στον υπόνομο, όμως κάποιοι κοιτάνε τα αστέρια”. Καθαρίζω τα μάτια μου,καθορίζω το βλέμμα μου, βάζω δυνατά τη μουσική και βγαίνω να απολαύσω τον ήλιο, και όταν δεν βγαίνει δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκε, απλά κρύβεται. Πάρε τηλέφωνο έναν καλό φίλο και πηγαίνετε μια βόλτα και γελάστε με την ψυχή σας, θυμηθείτε τα παλιά για να αρχίσετε να σχεδιάζεται τα καινούργια. Να έχετε ευγνωμοσύνη, όλα γύρω μας είναι ένα θαύμα και αρκεί μονάχα να δίνεις, κλείσε το κινητό, τον υπολογιστή, δίωξε το θόρυβο. Δεν χρειάζεται κάτι να κάνει πολύ θόρυβο για να το προσέξουμε, ο παππούς απλά περπατούσε ήσυχος και εγώ απλά έκλεισα τα αυτιά μου.
