“Είμαστε η αδικημένη γενιά του ’60, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα…” είχε τραγουδήσει ο Τζίμης Πανούσης στο “κάγκελα παντού”… Παραφράζοντας τους στίχους αυτούς, βλέπουμε τη δική μας, χαμένη γενιά, αυτή της κρίσης και των μνημονίων…
“Είμαστε η αδικημένη γενιά του ’10,
και με κατοχή και πείνα, χωρίς δεκάρα ούτε για ρετσίνα…”
Αδικημένη γενιά όντως… Αυτή που γεννήθηκε στο Καστελλόριζο τον Απρίλη του 2010, και πληρώνει αδρά τα λάθη, μα και το δόλο τοων προηγούμενων. Αυτών δηλαδή που έφτιαξαν περιουσίες ολόκληρες με όχι και τόσο έντιμο τρόπο -καθόλου έντιμο βασικά, αλλά ας είμαι ευγενικός-. Αυτών που για σύνθημά τους είχαν “τον ήλιο που ανατέλλει” και το αλήστου μνήμης -και κακογουστιάς- “σε περιμένω να ΄ρθεις και πάλι, μαζί να φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη…” , και που στιγμή δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό και -κυρίως- αθέμιτο μέσο, είτε για να αυξήσουν την προσωπική τους περιουσία, είτε για να “βολέψουν κάποιον υμέτερο” σε κάποια δουλειά, ακόμα και αν τα προσόντα του δεν επαρκούν καν για τη συγκεκριμένη θέση… Έτσι, εν έτει 2017, βλέπουμε προϊστάμενους και διευθυντές δημοσίων υπηρεσιών, πολλοί από τους οποίους δε ξέρουν ούτε πώς να συντάξουν ορθά μία πρόταση… Ας όψεται ο θεσμός των “πρασινογαλαζοφρουρών”…
“Απολείπειν ο θεός Αντώνιον” λεγόταν ένα από τα ποιήματα του τεράστιου Κωνσταντίνου Καβάφη… Ταιριάζει και στη γενιά του ΄10, τη δική μας δηλαδή, ο τίτλος αυτός. Είμαστε ένας Αντώνιος που μοιάζει εγκαταλελειμμένος ακόμη και από το θεό, και αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια που χάνει… Μόνο που η δική μας Αλεξάνδρεια δεν είναι η χλιδή, η πολυτέλεια και η καλοπέραση, αλλά η ευκαιρία για εργασία, η ανάγκη για την ικανοποίηση των βιωτικών μας αναγκών, η ζωή και η αξιοπρέπειά μας…
Είμαστε επίσης η γενιά που ζει σε συνθήκες κατοχής και πείνας… Μη βιαστείτε να με πέιτε υπερβολικό, δυστυχώς δεν υπερβάλλω καθόλου. Η χώρα μας με λίγα λόγια αποτελεί προτεκτοράτο, κι ακόμα και ο όρκος των επίορκων κυβερνώντων, ο οποίος λέει “ορκίζομαι […] να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους” δεν υφίσταται καν! Διότι δεν υπάρχουν πλέον ούτε Σύνταγμα ούτε νόμοι. Τη θέση όλων αυτών έχουν πάρει τα μνημόνια και κάποιες “ανεξάρτητες αρχές” οι οποίες στην ουσία είναι απλά υπηρεσίες – μαριονέτες καθοδηγούμενες από τον μακρινό Βορρά…
Όσο για την πείνα που είπα πριν, φτάνει μόνο μια ματιά γύρω μας για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πως όντως υπάρχει… Συνωστισμός στα συσσίτια που οργανώνονται από δήμους και διάφορες άλλες συλλογικότητες, μικρά παιδιά να λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία, ή ακόμη χειρότερα, συνανθρώπους μας να αναζητούν στα απομεινάρια των λαϊκών αγορών, αλλά και σε κάδους σκουπιδιών, μήπως και βρούν κάτι το φαγώσιμο… Κοιτάξτε τους, δεν είναι όλοι άστεγοι, είναι και οι “νοικοκύρηδες της διπλανής πόρτας”, ίσως γείτονές μας, ίσως εσείς ή εγώ…
Έτσι, η σφαγή και η αιμορραγία της χώρας αυτής συνεχίζεται… Όχι μόνο λόγω των περικοπών μισθών και συντάξεων, και της εξαντλητικής λιτότητας της οποίας τις συνέπειες ανέφερα παραπάνω, αλλά και μέσω της νεολαίας που μεταναστεύει για να βρεί κάτι καλύτερο. Που αποθέτει δηλαδή τις ελπίδες και τα όνειρά της σε με άλλη χώρα, αφού στον τόπο μας η έννοια “χώρα” έχει καταργηθεί…
Είπαμε, κατοχή έχουμε…
Κι εμείς που μένουμε πίσω, και κάθε φορά που ανοίγουμε το πορτοφόλι μας θυμόμαστε το λαϊκό τραγούδι του αξέχαστου Στέλιου Καζαντζίδη “νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου έχουν χτίσει φωλιά…”, συνεχίζουμε να ελπίζουμε για τη χαμένη αξιοπρέπεια, κι ας είμαστε ευνουχισμένοι από την όλη κατάσταση, κι ας μην έχουμε δεκάρα να πιούμε ούτε αυτή την πολυπόθητη ρετσίνα, μήπως και ξεχάσουμε έστω για λίγες στιγμές όλη αυτή την εξαθλίωση…
Ευτυχώς όμως και στις προηγούμενες γενιές υπήρχαν εξαιρέσεις. Και σε αυτήν του ΄60, και σε προγενέστερες και μεταγενέστερές της. Σε όλες υπήρξαν και θα υπάρχουν άνθρωποι με το “Α κεφαλαίο”. Είναι τα παιδιά του Φλεβάρη, του Οκτώβρη, του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη. Τα παιδιά που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν. Αυτά που ποτέ δεν έπαψαν να αποζητούν έναν καλύτερο κόσμο, που δεν άλλαξαν, δε λύγισαν, και κυρίως, δεν αναθεώρησαν… Είναι τα παιδιά που κρατήσανε και κρατάνε τη “ράτσα” μας όρθια. Και που όλο πληθαίνουν, αναπαράγονται, δημιουργώντας καινούργιες “φουρνιές”, νέους αγώνες για κατι καλύτερο…
Σύνταξη κειμένου: Γρηγόρης Καραγιαννίδης
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
