Η ιστορική για τα σύγχρονα δρώμενα καραντίνα έφτασε στο τέλος της προ ολίγων ημερών. Δεν ήταν μια εύκολη περίοδος για μας, για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, για τις δουλειές και τα εισοδήματά μας. Ήταν όμως, μια περίοδος που ακριβώς επειδή δεν είχε επαναληφθεί, δοκίμασε τον εαυτό μας, του έδωσε ένα σκουριασμένο εισιτήριο για μια φαινομενικά βαρετή ταινία και τον έσπρωξε μέσα στην αίθουσα του κινηματογράφου, μόνο του. Και ο εαυτός μας πήγε. Σιγά σιγά, προσεκτικά, φοβούμενος. Αλλά πήγε. Πήγε και όταν βγήκε από την αίθουσα, αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος. Μαζί του είχε και άλλους που επίσης είχαν σπρωχτεί εκεί, και αυτοί μόνοι τους ξεχωριστά, και αυτοί χωρίς παρέα. Αλλά τώρα είναι όλοι μαζί, και δεν είναι μόνοι. Έχουν και τις εμπειρίες τους μαζί, τη στεναχώρια που έγινε χαρά, την απορία που έγινε κατανόηση και στοργή.
Δύσκολη περίοδος η καραντίνα, το ξέρω και το ξέρεις και εσύ. Δεν περάσαμε διόλου εύκολα, αλλά βρήκαμε τις στιγμές ξεκούρασης που αποζητούσαμε κάθε μέρα της πάλαι ποτέ καθημερινότητας, βρήκαμε άλλες στιγμές, αυτές της περισυλλογής, βρήκαμε και εμάς στη τελική, μαζί με όσα άτομα σημαίνουν πολλά για μας, αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να τους το πούμε και να τους το δείξουμε, δεν είχαμε την ευκαιρία να μας δείξουν και αυτοί πόσο σημαντικοί είμαστε για αυτούς.
Πρωτόγνωρη περίοδος η καραντίνα, αλλά είδαμε πολλές ταινίες. Γελάσαμε με κάποιες, γουστάραμε με άλλες, κλάψαμε όπως ποτέ ξανά, απορήσαμε και κριντζάραμε την ίδια στιγμή. Αλλά είδαμε πολλές ταινίες, πολλές σειρές, γαλουχηθήκαμε κάπως περαιτέρω από πριν, βρήκαμε τον χρόνο να βγάλουμε από τη νοητή λίστα του μυαλού μας αριστουργήματα του κινηματογράφου που δεν θα βλέπαμε εύκολα υπό άλλες συνθήκες, που δεν είδαμε και δεν θα βλέπαμε, όντας πιόνια μιας γρήγορα μεταβαλλόμενης κοινωνίας, με ευθύνες να αυξάνονται, και προσωπικό χρόνο να στερεύει. Πότε άλλοτε τόσο ταχύτατα τα αριστουργήματα του Ταραντίνο ξεχύθηκαν μπροστά μας τόσο μαζικά, πότε άλλοτε οι σφαίρες των ταινιών του Σκορσέζε γαργάλησαν το αυτί μας, πότε άλλοτε κάναμε μαραθώνιο στο Νέτφλιξ, χωρίς να μας ενδιαφέρει το πρωινό ξύπνημα, και η επαναλαμβανόμενη ρουτίνα της επομένης; Ποτέ.
Προ καραντίνας διαμαρτυρόμασταν πενιχρά για τη σωματική μας κατάσταση. Δεν γυμναζόμασταν συχνά, δεν περπατούσαμε, δεν τρέχαμε, παρά μόνο για να προλάβουμε τον κόσμο που συνέχισε να μας προσπερνά σε κάθε ευκαιρία. Βρήκαμε ξανά χρόνο για το σώμα μας, μας μαγειρεύαμε, μας φροντίζαμε με ασκήσεις, όσο απλές και αν ήταν, τρέχαμε και ξεφεύγαμε από την καραντίνα και την κλεισούρα της. Ξεφεύγαμε. Και είναι ευκαιρία να το κάνουμε ξανά.
Η καραντίνα τελείωσε. Βγήκαμε ήδη στους δρόμους και θα βγούμε ξανά και ξανά, μέχρι που θα επιστρέψουμε σταδιακά στους ρυθμούς μας, θα βρούμε τη φόρμα μας, τη ρουτίνα μας που την αγαπάμε και μας ηρεμεί στο πέρασμα του καιρού, όσο και βαρετή αν φαντάζει. Αλλά ας μην κάνουμε πάλι το λάθος να μας ξεχάσουμε, ας μην αμελήσουμε για μας, για τη φροντίδα μας, για την υγείας μας. Ας μην αμελήσουμε και για τους δικούς μας, αυτούς που πέρασαν μαζί μας αυτούς τους μήνες, αλλά και αυτούς που δεν είχαμε τη τύχη να τους κρύψουμε κάτω από τη φτερούγα μας και να πετάξουμε μαζί μακριά.
Ας αφήσουμε το Αμήν, και να επικεντρωθούμε στο Ας Μην.
