Κρύο…Τα ΚΤΕΛ σίγουρα είναι ένα από τα χειρότερα μέρη για να περιμένεις όταν έχει πολύ κρύο, το ξέρω πολύ καλά αυτό.Το συνηθισμένο δρομολόγιο, τη συνηθισμένη μέρα, στο συνηθισμένο προορισμό.
Πολλά συναισθήματα αναμειγνύονται ταυτόχρονα. Φόβος, αγωνία, αγάπη, ανυπομονησία. Όλα αυτά μαζί, αλληλοσυγκρούονται, δίνουν μάχες σε ένα μπαγκράουντ που έχει συνηθίσει τέτοιες κόντρες.
Τα ΚΤΕΛ, όσο αντιαισθητικά και αν είναι, έχουν «φιλοξενήσει» πολλά συναισθήματα, έχουν συντροφεύσει «αντίο», «σε αγαπώ», έχουν κρατήσει σφιχτά αγκαλιά αυτόν που μένει όσο κοιτάει αυτόν που φεύγει. Είναι αυτό το φιλικό χτύπημα στην πλάτη όταν γυρίζει την πλάτη του στο λεωφορείο, το φιλικό αυτό χτύπημα μαζί με ίσως κάποιες φράσεις παρηγοριάς. «Θα περάσει ο καιρός, θα δεις».
Είμαι στα ΚΤΕΛ, λοιπόν, και κρυώνω. Αλλά είναι χειμώνας.
Το λεωφορείο έρχεται, επιβάτες κατεβαίνουν, άλλοι ανεβαίνουν, ανεβαίνω και εγώ. Το λεωφορείο φεύγει.
Οι προβληματισμοί μεγαλώνουν. Οι σκέψεις και οι φόβοι για το αν έχει αλλάξει κάτι, αν θα είναι καλή η συνύπαρξή σας σε κοινό χώρο εδώ και αρκετό καιρό, για το αν ακόμα θα καυλώνετε ή σας έληξε. Δε θα πω ψέματα, τα συναισθήματά μου σε αυτό το συνηθισμένο δρομολόγιο είναι πάντα τα ίδια, και νομίζω πως θα είναι έτσι όσο καιρό είμαι παρών σε αυτό το συγκεκριμένο δρομολόγιο, για όσο μπορέσω.
Μουσική, λίγα μηνύματα, λίγες σκέψεις και σχεδιασμοί τον επόμενων ημερών και η ώρα περνάει. Μαζί της και οι ανησυχίες οι πρότερες, που είμαι σίγουρος πως θα επιστρέψουν όταν θα επιστρέψω και εγώ σε αυτό το μέρος.
Προς έκπληξή μου, είναι ήδη εκεί και με περιμένει, πρώτη φορά, ίσως και τελευταία. Ωστόσο, οι προηγούμενοι φόβοι δεν υπάρχουν πια, ένα μας χαμόγελο αρκεί για να τα διώξει όλα μακριά. Χαμογελάει σαν παιδάκι μικρό, χαμογελάω λες και δεν είμαι αυτός που είμαι. Έχει υπέροχα χείλη, τα φιλάω, μου είχε λείψει τόσο να τα φιλάω. Και μετά αγκαλιά, μεγάλη αγκαλιά. Από αυτές που κρατάνε για ώρα, από αυτές που σου δηλώνουν βροντερά πως δεν άλλαξε τίποτα, και ακόμα ένα φιλί που σου δείχνει πως δε θα αλλάξουν και στο μέλλον. Από αυτές που σου αποδεικνύουν πως είστε μόνο ο ένας για τον άλλο. Μόνο. Πως είστε μαζί ακόμα και όταν δεν είστε.
Αυτή η σχέση αν είχε μουσική στο υπόβαθρο πίσω της και γύρω της, νομίζω πως θα ήταν Χατζηφραγκέτα. Αυτή η χαλαρότητα μας περιγράφει, αυτό το… χύμα, τα κακά μας τα τζιν, η ταξική κοινωνία που ζούμε, το καλοκαίρι, οι μυστήριες ιδιοσυγκρασίες και το μπρελόκ μέσα στο νεσεσέρ, μαζί με κάτι μπατονέτες και ένα άρωμα.Μια βόλτα μέσα στο κρύο με τον άνθρωπό σου, ίσως και να σβήνει το κρύο, μου αρκούσε να την κρατάω, νομίζω της αρκούσε και αυτής. Μια βόλτα, λοιπόν, λίγες σκέψεις, οι φόβοι μάλλον δε φεύγουν ποτέ τελικά. Ακόμα μια βόλτα, ακόμα αγκαλιά, αν και δε βολεύει, λίγα πειράγματα που τόσο της αρέσουν, τόσα χαμόγελά της που τόσο αρέσουν σε μένα.
Οι δρόμοι σχετικά γεμάτοι, αν και για μας ήταν άδειοι, υπήρχαμε μόνο εμείς για εμάς με εμάς. Και ακόμα υπάρχουμε μόνο για εμάς.Όταν κούρνιαζε πάνω μου ένιωθα δυνατός, πολύ. Ένα χρόνο τώρα. Ένα χρόνο τώρα το μυαλό μου είναι σε δίνη, δεν υπάρχει λογική.
Τελικά, με αντέχεις;
