Μπορεί να έχεις την ικανότητα να διαγράψεις εικόνες από ένα κινητό τηλέφωνο. Μπορεί να έχεις ένα ψαλίδι στο συρτάρι του γραφείου σου, έτοιμο να διαμελίσει σε μύρια κομμάτια μια φωτογραφία. Ίσως έχεις κι έναν αναπτήρα, που πριν λίγο καιρό, μ’ αυτόν άναβες τσιγάρα για να ξεχαστείς και τώρα, μ’ αυτόν καις τις στιγμές που είχαν απαθανατιστεί σε φωτογραφίες με λαμπρά χαμόγελα. Είσαι τόσο δυνατό άτομο, που πήρες ό,τι πράγμα τους άνηκε και το είχαν αφήσει πίσω και το πέταξες. Πώς μπορείς, όμως, πραγματικά να διαγράψεις τις αναμνήσεις;
Είχες σταθεί στην άκρη μιας θάλασσας κι αντί να κάτσεις να απολαύσεις την ήρεμη επιφάνεια και σπάνια ομορφιά της, εκείνο το βράδυ φρόντιζες να της ρίχνεις πράγματα εντός της, θέλοντας κάπου να ξεσπάσεις το γεγονός ότι τα όνειρά σου συχνά διοχετεύονταν από τέτοιες αναμνήσεις. Αλλά δε γνώριζες πως πετώντας πράγματα εκεί μέσα δεν μπορούσες να πετάξεις το χαμόγελό τους, τα λόγια τους, τις πράξεις τους, τα πράγματα που δεν είχες και σου είχαν δώσει. Το φοβερό, όμως, μ’ αυτή τη θάλασσα είναι, πως όχι μόνο δε θα σε λυτρώσει από τις αναμνήσεις σου, αλλά θα φροντίσει κάποτε στην όχθη της να ξεβράσει τα πράγματα που πέταξες.
Έχω βρεθεί αρκετές φορές σε εκείνο το μέρος, αφήνοντας τα βήματά μου να ξεθωριάζουν στην αμμουδιά σαν η άκρη του κύματος τα κάλυπτε. Ελπίζω το νερό να σβήσει αυτό το αίσθημα μέσα μου, όπως εκείνα τα βήματα. Αλλά όταν τα κοιτάζω να βεβαιωθώ πως τα ίχνη μου σβήνονται, βλέπω αντικείμενα στη θέση τους. Και σίγουρα δεν μπορώ να τα παραμελήσω, γιατί κάποια απ’ αυτά, πλέον έχουν τον δικό τους ήχο, που σαν τα προσπερνώ κάνουν ηχώ σ’ εκείνη την απόμακρη όχθη.
Γέλια και χαρούμενες κουβέντες γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι, αστεία και πειράγματα σε μια καφετέρια με άτομα που είχαμε τη χαρά να αποκαλούμε φίλους, αγκαλιές και χάδια έχοντας αγκαλιά τον/την αγαπημένο/η σου. Ήχοι που θαρρείς, θέλουν να τρυπώσουν μέσα από τα υπερυψωμένα τείχη της καρδιάς σου. Έτοιμοι να σου στερήσουν τον ύπνο τα βράδια. Προσπαθείς να ανεβάσεις την ένταση της μουσικής στα ακουστικά σου, αλλά αυτοί είναι ήχοι που δεν ακούγονται στα αυτιά, παρά μόνο στο σώμα σου. Νόμιζες μέχρι τώρα πως τα κουνούπια πριν κοιμηθείς σε ενοχλούσαν με το έντονο βουητό τους. Κι οι δύο ξέρουμε, όμως, πως υπάρχουν κάποια βουίσματα εκεί πέρα, που ακόμα κι αν ανάψεις το φως δεν πρόκειται να τα δεις για να τα αντιμετωπίσεις.
Και τι πιο αναπάντεχο, αυτοί οι ήχοι να συνοδεύονται από εικόνες! Πρόσωπα, καταστάσεις, ημερομηνίες, μέρη. Όλα έρχονται ξανά και ξανά να τσιμπήσουν λίγο το μυαλό σου και να παίξουν με το πόσο δυνατός χαρακτήρας λες πως είσαι. Σφίγγεις γροθιές, δαγκώνεις χείλη, ίσως κάποιες φορές να δακρύσεις και σε πιάσουν οι λυγμοί. Κάποιες φορές που θα βρίσκεσαι μοναχός/ή, ίσως να θες κιόλας να ουρλιάξεις από οργή, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζες ότι είχες καταφέρει να κερδίσεις τη μάχη των αναμνήσεων.
Αλλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτές οι αναμνήσεις είσαι εσύ, και τα άτομα και οι καταστάσεις που έζησες, ήταν οι επιλογές σου. Θες να σκίσεις φωτογραφίες; Να διαγράψεις τα πάντα από τη μνήμη σου; Δεν πάει έτσι εδώ πέρα δυστυχώς. Ίσως κάποτε να ξεγέλασες φευγαλέα τον εαυτό σου, νομίζοντας ότι είχες απαλλαχτεί, αλλά όσο να θάψεις και να κρύψεις τον εαυτό σου πίσω από κουρτίνες καλά κλεισμένες, ο χρόνος θα φροντίσει να τις φθείρει και τότε όποια ανάμνηση φρόντισες να καταπιέσεις, όποια φωνή και αν σώπασες μέσα σου, όσα πρόσωπα δεν ξαναείδες, θα έρθουν σαν φαντάσματα να στοιχειώσουν τα όνειρά σου.
Δε θα πω ότι φταις για τέτοιες επισκέψεις κι ούτε είσαι ένας υπολογιστής τη μία μέρα να είσαι γεμάτος/η δεδομένα και την άλλη άδειος. Ίσως είναι οι επιπόλαιες επιλογές σου, ίσως η ανώριμη συμπεριφορά σου. Μπορεί και το γεγονός ότι βιάστηκες να βγάλεις τα καλύτερα συμπεράσματα για άτομα που δεν άξιζαν. Αλλά όλα αυτά συνέβησαν! Επόμενος στόχος σου είναι να αντιμετωπίσεις αυτές τις αναμνήσεις που έχεις δημιουργήσει ο/η ίδιος/ίδια; Δεν είμαι το άτομο που θα σου δώσει αυτή την απάντηση, γιατί αυτή ποικίλει από άτομο σε άτομο. Είναι στο χέρι σου πώς να χειριστείς μια ανάμνηση. Μονάχα μια συμβουλή θα σου έδινα: «Εξαφάνισε τις σκιές του παρελθόντος σου, αλλά όχι με το φως με το οποίο θες να δεις το μέλλον σου».
