Όταν αποφάσισα να γράψω το άρθρο μέσα στο μυαλό μου μπήκαν διάφορα τσιτάτα, βαρύγδουπες έννοιες και φράσεις που σίγουρα θα ιντριγκάρουν το καθένα μας μόλις το διάβαζε. Μετά έκανα την προσφιλή μου κίνηση έμπλεξα τα δάχτυλά μου, κοίταξα την οθόνη του υπολογιστή και είπα την αγαπημένη μου λέξη… Μάλιστα… πρέπει να πέρασε τουλάχιστον μισή ώρα στην ίδια θέση και όταν σηκώθηκα από την καρέκλα, διότι δεν ήξερα τι να γράψω, ανακάλυψα μια μικρή φωτογραφία που ειλικρινά δεν ξέρω πως βρέθηκε μπροστά μου. Το θεώρησα Συμπαντικό μήνυμα και είπα Ναι, για σένα αξίζει να γράψω.
Η αλήθεια είναι πως με έκανε να νιώσω άβολα αυτή η θύμηση «το Εγώ του μας τελείωσε, το Εγώ του ήταν πάνω από Εμάς, το Εγώ αυτού του ανθρώπου ήταν το κάτι άλλο, τελικά το Εγώ σου θα μπει πάνω από Εμάς». Ναι, ναι, όσο το σκέφτομαι αξίζει να καταγραφεί όλο αυτό.
Πάμε να το δούμε παρέα.
Σε μία λίγο κάπως περίεργη φάση της ζωής μου βρέθηκε μπροστά μου ένας τύπος, ένας πολύ ωραίος τύπος. Μόλις είχα βγει από μία μακροχρόνια επίπονη και διδακτική συνάμα, επίσης είχα κάνει μια τεράστια στροφή στην καριέρα μου χωρίς να το θέλω η ίδια και όπως καταλαβαίνετε ήμουν ευάλωτη από παντού. Ψάχνοντας λοιπόν για δουλειά ένα κρύο πρωί κάποιου Δεκέμβρη βρέθηκα στην εταιρεία που δούλευε και εκείνος. Πήρα την δουλειά και αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε διότι τα πόστα μας ήταν συνδεδεμένα. Πέρασε λίγος καιρός και όλα ήταν άψογα, γιατί δεν υποψιάστηκα κάτι; Γιατί δεν είδα τα σημάδια; Γιατί αφού ήξερα καλά πως όλο αυτό ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό αποφάσισα να το συνεχίσω;
Πέρασε αρκετός καιρός και ο τύπος έδειχνε πως εκπλήρωνε το όνειρο, το μόνο που έμενε ήταν το άσπρο άλογο, το οποίο και υποκαταστάθηκε με ένα άσπρο σπορ αυτοκίνητο. Κεφάλαιο 9: Πείνα για αγάπη
Τώρα αν σας πω ότι δεν άργησε και ο γάμος θα το πιστέψετε; Μέσα σε ένα χρόνο με βοήθησε να ξεπεράσω την προηγούμενη σχέση μου, να εδραιωθώ στη δουλειά μου και να μου κάνει και πρόταση γάμου με όλα τα απαραίτητα, δείπνο, κεριά, γονάτισμα και μονόπετρο. Τι άλλο να ζήταγα; Ήταν ο καλός μου Νεράιδος λοιπόν, ό,τι ζητούσα το είχα αμέσως. Ένα ροζ συννεφάκι που στην άκρη του είχε ένα ουράνιο τόξο που ποτέ δεν έσβηνε.
Και ήρθε η πολυπόθητη μέρα του γάμου, το οργισμένο νιάτο και η δηλωμένη εργένισσα ανέβαινε τα σκαλιά της εκκλησίας… μην μπω σε λεπτομέρειες, το μόνο που θα σημειώσω είναι πως ένας από του μεγαλοιερείς που παραστάθηκε στην στέψη μετά από λίγο καιρό πιάστηκε για απάτη ( ε, ναι μπορείτε να γελάσετε) !
Με το που μπήκαμε στο σπίτι μετά το μυστήριο ακούω την φράση « Εγώ το Κάστρο το κατέκτησα, είμαι ήσυχος πια». Αυτό τώρα εγώ γιατί το εξέλαβα ως κομπλιμέντο και όχι ως καμπανάκι ακόμα δεν έχω καταλάβει.
Φτιάξε καφέ φίλη/ε αναγνώστη σου έχω και συνέχεια.
Είχε την φαεινή ιδέα το σπίτι μας να το ονομάσει Κάστρο μας. Έτσι σιγά – σιγά και μεθοδικά το Κάστρο μας έγινε Κάστρο του. Τα βράδια όταν βρισκόμαστε μετά την δουλειά το μόνο θέμα συζήτησης ήταν εκείνος και οι συνάδελφοι του. Ζητούσε προσοχή παραπάνω προσοχή, μα τι να την κάνει την είχε ούτως ή άλλως! Απαιτούσε μοναδικότητα, περισσότερη μοναδικότητα, μα αφού την είχε! Ήθελε κάτι και το ήθελε τώρα, αν δεν το είχε;
Άρχιζαν οι προτάσεις τύπου « δεν έχω τίποτα να μου δίνει χαρά, άλλη μια μέρα που πέρασε χωρίς να μου δώσει κάτι παραπάνω, δεν χαίρομαι τίποτε πια, όλα είναι μαύρα, όλα είναι μάταια, Εγώ που κάνω τα πάντα για τους πάντες, εγώ που είμαι ο καλύτερος σύντροφος, εγώ που είμαι ο καλύτερος φίλος, εγώ που είμαι ο καλύτερος επαγγελματίας, εγώ που είμαι κορυφή στη δουλειά μου και όλοι με προσκυνάνε, εγώ, εγώ, εγώ..» Αν σου πω ότι άρχισα να σιχαίνομαι αυτή τη λέξη θα με πιστέψεις;
Παρατηρούσα πως όταν του γινόταν το χατίρι ξαφνικά άλλαζε και ξαναγινόταν ο Νεράιδος που είχα γνωρίσει, αρκεί να πέρναγε το δικό του. Άρχισα να πιστεύω πως κάτι δεν πάει καλά με μένα, πως κάπου υπερβάλω στις εκτιμήσεις μου για εκείνον και έκανα το λάθος να δώσω λίγο χώρο παραπάνω… γιατί το έκανα; Γιατί δεν μίλησα από την αρχή; Ξαφνικά τα 95 τετραγωνικά του σπιτιού γέμιζαν από κείνον. Ό,τι ήθελε, όποτε το ήθελε, όπως το ήθελε γινόταν, αρκεί να μην έχω γκρίνια πάνω από το κεφάλι μου.
Μια Κυριακή πρωί ξύπνησα πρώτη και εκεί που πάντα έφτιαχνα δύο καφέδες έφτιαξα ένα, μόνο για μένα. Δεν μου έκανε εντύπωση το θεώρησα δεδομένο, ντύθηκα και βγήκα μια βόλτα χωρίς να αφήσω σημείωμα, δεν έδωσα σημασία ούτε σε αυτή μου την κίνηση το θεώρησα δεδομένο.
Ένα απόγευμα Παρασκευής είχα βγει για ψώνια, αγόρασα κάποια πράγματα για εμένα, μόνο για μένα, πράγμα περίεργο για όποιον μας ήξερε γιατί πάντα μα πάντα αγόραζα κάτι και για εκείνον.
Σε μια κουβέντα μας και με τα οικονομικά μας κάπως περιορισμένα εκείνο το διάστημα ακούω την φράση « χρειάζομαι τρία κοστούμια για την δουλειά και επιπλέον πουκάμισα» δεν είπα τίποτα, δεν μίλησα για την άσχημη μας κατάσταση, αν και το ήξερε, διότι χειριζόταν αποκλειστικά εκείνος τα οικονομικά μας. Όχι δεν είπα τίποτα, αποφάσισα να αποστασιοποιηθώ και να παρατηρώ από εκείνη τη στιγμή. Ναι το ξέρω άργησα να το κάνω…
Με τον καιρό να περνάει (όχι πολύ) έβλεπα πλέον καθαρά πως ήμουν διακοσμητικό στοιχείο μέσα στο σπίτι. Όλα ήταν εκείνος, ναι είχε απλωθεί σα τη μούχλα.
Δεν ανάσαινα κοβόταν ο αέρας μου, δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι ήταν πολλά τα απογεύματα που σχόλαγα από τη δουλειά και έκανα μεγάλες βόλτες και αργούσα να γυρίσω.
Δεν ήθελα να γυρίσω κάπου όπου θα άκουγα πάλι το «Εγώ έσωσα τη μέρα στο γραφείο, εγώ κάνω τα πάντα για την σχέση μας, εγώ είμαι ο καλύτερος γιος του πατέρα μου, εγώ είμαι ο καλύτερος γαμπρός, εγώ είμαι…»
Και εκεί είπα φτάνει είμαι και εγώ.
Ένα βραδάκι με το πρελούδιο του Εγώ στα αυτιά μου, ετοίμαζα ατάραχη μια πιατέλα με τυριά, είχα ανάψει τα κεριά στο σαλόνι και άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, τον προσκάλεσα να καθίσει μαζί μου να τα πούμε, τον άφησα για δέκα λεπτά να μιλάει ακατάπαυστα και να εκθειάζει το εγώ του, μου έκανε τη χάρη να με ρωτήσει πως είμαι εγώ και του απάντησα
« Όλα καλά, η δουλειά πάει πολύ καλά ευτυχώς. Α! και να μην το ξεχάσω… Εγώ θέλω διαζύγιο, έχω ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες, εσύ αύριο θα πας να υπογράψεις».
