Θα ‘θελα να σου μιλήσω για τη ζωή. Δεν είναι παίξε-γέλασε φίλτατε. Προσπαθώ μέσα στην υπαρξιακή μου ζάλη να την πλάσω με έναν τρόπο ευνοϊκό για το νου μου, να την οικοιοποιήσω και να την κατανοήσω. Την έφτιαξα ως γυναικά, για να εισέλθω αβίαστα στον ψυχισμό της, και τι γυναίκα; Μια γυναίκα διόλου συνηθισμένη…
Λοιπόν, η ζωή είναι μια πόρνη πολυτελείας, η καλύτερη στο είδος της. Αν δεν την πληρώσεις με νόμισμα, που πέφτει βαρύ στις πλάτες σου, με νόμισμα χρυσό- ξέρει- από κείνα που λαμποκοπούν, από κείνα που για να τα αποκτήσεις, πρέπει να μοχθήσεις σε όλα, να κοπιάσεις βαθιά και ουσιαστικά, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη φιλία, στον έρωτα, μέχρι και στα όνειρα… Αν λοιπόν, δεν την ξοφλήσεις καλά, τοις μετρητοίς, δε θα σου παραδοθεί ποτέ και δε θα σε αφήσει σε καμιά περίπτωση να την απολαύσεις και να πλαγιάσεις μαζί της. Θέλει αγώνα, απαιτεί κυνήγι, είναι δύσκολο θηλυκό, αλλά μια άκρως σαγηνευτική και ερωτεύσιμη γυναίκα… Όλοι επιθυμούν να τη χαρούν, να την κατακτήσουν και κανένας δε θέλει να την χάσει. Χωρίς αυτήν το τίποτα. Μαζί της τα πάντα!
Θα τη δεις να συχνάζει σε σοκάκια σκοτεινά και άλλοτε βρώμικα, δε σκιάζεται δαύτη! Άλλες φορές πάλι, με ένα τσιγάρο στο χέρι, θα αρμενίζει σε πολυσύχναστες αριστοκρατικές πλατείες. Συμβιβάζεται, τα γούστα της αλλάζουν, γίνεται ένα με τους καιρούς της, μα πάντα, τόσο μα τόσο ξεχωριστή. Ίσως, γι’ αυτό να θεωρείται πολύτιμη.
Όλοι την ξέρουν, όλοι την έχουν δει, όλοι νομίζουν ότι τους ανήκει, μα κείνη δεν ανήκει σε κανέναν, είναι ελεύθερη, όπως δίνεται, έτσι ακριβώς και ξεκόβει. Αν την πιάσεις κράτα την μ’ακούς; Κράτα τη, μα μην τη φυλακίσεις, θα βρει τον τρόπο και θα ξεφύγει… Κράτα την δίπλα σου με χάδια και φιλιά, καν’ τη να νιώσει ελεύθερη μαζί σου. Κι αυτή θα μείνει- θα μείνει μ’ακούς- θα μείνει όσο τη χρειάζεσαι, όσο την έχεις ανάγκη, γιατί εκείνη δεν έχει ανάγκη κανέναν.
Το έπιασες το νόημα; Κυνήγα την κάθε μέρα, αν την αφήσεις θα σε αφήσει, παράξενο παιχνίδι αγάπης η ζωή… Σου πουλάει έρωτα και τρέλα, σε κάνει να νιώθεις πως ζει μέσα από εσένα, αλλά γελιέσαι φίλε μου! Ζεις μέσα από εκείνη, αγάπα τη, σεβάσου τη, ζησ’ την ολόκληρη και με αξιοπρέπεια. Κάπου στο τέλος, θα νιώσεις ολοκληρωμένος, θα πετάς σε σύννεφα ευδαιμονίας κι εκείνη θα σε χαιρετά, βγάζοντας σου το καπέλο και θα πει «μπράβο μάγκα μου, μου ‘δωσες και κατάλαβα, σου άξιζα τελικά να με ζήσεις».
Αέρα, κουράγιο, υπομονή και όνειρα και όλα θα βρουν το δρόμο τους! Όπως είχε πει και ο Οδυσσέας Ελύτης «βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε».
