Body heat ή Έξαψη όπως αποφασίστηκε ο ελληνικός τίτλος το 1981, είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Lawrence Kasdan, το οποίο εγγυάται να μας αφήσει άφωνους 40 χρόνια μετά, παρακαλώντας για μια επανέκδοσή του. Εξάλλου, με την κλιματική αλλαγή να είναι πιο αισθητή από ποτέ, η Έξαψη παρουσιάζεται ως η ταινία αποκάλυψης που προοικονομεί την παρούσα κατάστασή μας,την ρομαντικοποιεί, ίσως, με τον πιο απολαυστικό, ερωτικό και μυστηριώδη τρόπο. Θα σας την προλογίσω επομένως, χωρίς σπόιλερς φυσικά, αν και τα πράγματα που μπορώ να πω για αυτή η ταινία είναι λίγα μπροστά στο υποτιμημένο μεγαλείο της.
Είναι άλλωστε, ένα καυτό όνειρο για τους λάτρεις του είδους του νέο-νουάρ, καθώς αντλεί μεγάλη έμπνευση από το επίσης αριστουργηματικό ασπρόμαυρο Double Indemnity του Billy Wilder. Συνδυάζει επομένως, τα καλύτερα στοιχεία δύο κόσμων: Του αείμνηστου είδους του νουάρ και του γεμάτου ερωτισμού κόσμου της δεκαετίας του ’80. Κρατάει τις θεματικές των φιλμ νουαρ που άνθισαν την δεκαετία του ’40 και του ’50, όντας δραματική, αστυνομικού μυστηρίου και ολίγον τι θρίλερ (όχι χόρορ). Αυτός άλλωστε είναι και ο ίδιος ο ορισμός των νεο-νουάρ, καθώς εξυμνούν το είδος αλλά σε πολύ μεταγενέστερο χρόνο από τις δεκαετίες που κυριαρχούσε το αρχικό είδος στις κινηματογραφικές οθόνες.
Μέσα στην αφόρητη ζέστη της καλοκαιρινής Φλόριντα, ένας ταλαιπωρημένος δικηγόρος, ο Νεντ Ρασίν (Γουίλιαμ Χαρτ), εμπλέκεται, ερωτικά και όχι μόνο με μια παντρεμένη γυναίκα (Καθλίν Τέρνερ), που μοχθεί τον σύζυγό της. Οι δύο ηθοποιοί, μονίμως ιδρωμένοι, καθοδηγούνται από την επιθυμία του ενός και του άλλου και επιστρέφουν στα ζωώδη ένστικτά τους με τον πιο πηγαίο τρόπο. Ο Ρασίν, προσπαθεί να κορτάρει την ελκυστική, εύπορη Μάτι (Τέρνερ), η οποία όμως έχει την ικανότητα να τον χειριστεί με άριστο τρόπο,πράγμα που οδηγεί σε μια σειρά από πανέξυπνα αλυσιδωτές πράξεις, αλλά και σε ένα εκρηκτικό ρομάντσο. Αυτό μάλιστα υπογραμμίζεται σε έντονο κίτρινο από τον άριστο διάλογο, που, να σας υπενθυμίσω, έχει γράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο οποίος συνυπογράφει και τα σενάρια μερικών από των πιο επιτυχημένων ταινιών της σειράς του Πολέμου των Άστρων.
Αν μπορούσα να πω μια φράση και μόνο για αυτή τη ταινία, είναι ότι διεγείρει όλες τις αισθήσεις. Η αλήθεια είναι πως εκεί κρύβεται και το μυστικό ενός καλού σκηνοθέτη. Όταν με μαεστρία καταφέρνει να μεταφέρει αυτό που οραματίζεται και αυτό που γράφει στο σενάριο, μέσα από την κάμερα, μέσα από την μεγάλη ή μικρή οθόνη, μέσα από τα οπτικά μας νεύρα, στις αισθήσεις μας, διεγείροντας, εν τέλει, κυρίως το μυαλό μας. Επιπλέον άφωνους εγγυάται να μας αφήσει και η άριστη διεύθυνση φωτογραφίας (Richard H. Kline) και η πραγματικά εντυπωσιακά υπόκωφα ζεστή παλέτα χρωμάτων, το όλο συναίσθημα που καθιστά την εμπειρία θέασης τόσο αξέχαστη δεν οφείλεται αποκλειστικά στο σκηνοθετικό πλήρωμα. Αποδίδεται και στην μουσική σύνθεση.
Το πολύ δύσκολο αυτό έργο ανέθεσε ο Kasdan στον John Barry, ο οποίος δεν απέδωσε τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμέναμε. Άλλωστε, ο άνθρωπος που έγραψε την μουσική για τα πρώτα Τζειμς Μποντ και για τον Καουμπόι του Μεσονυχτίου ανταποκρίνεται πλήρως στις μουσικές μας προσδοκίες και σε αυτήν την ταινία, καθώς κατορθώνει με ενα πανέμορφο μείγμα τζαζ να μας κάνει να ζεσταινόμαστε, ακόμα και αν βλέπουμε την Έξαψη στο μέσον του πιο κρύου χειμώνα.
Την προτείνω ανεπιφύλακτα επομένως, καθώς, μέσα στην όαση των νέων κυκλοφοριών, αξίζει να θυμόμαστε που και που τα νουάρ, τις απλοικές απαρχές της κινηματογραφικής πλοκής οι οποίες και πάλι όμως δεν χάνουν ποτέ την αίγλη τους, αρκεί να τους δίνουμε την δέουσα προσοχή. Δείτε την παρέα με ένα ρόφημα, γιατί θα διψάσετε.
Καλή προβολή
